36.6 C
Jalandhar
Monday, June 23, 2025
spot_img
Home Blog Page 76

ਨਾਨਕਸ਼ਾਹੀ ਕੈਲੰਡਰ ਦਾ ਮਸਲਾ ਹੋਵੇਗਾ ਹੱਲ- (ਪਰ ਜੇ)

0

ਨਾਨਕਸ਼ਾਹੀ ਕੈਲੰਡਰ ਦਾ ਮਸਲਾ ਹੋਵੇਗਾ ਹੱਲ- (ਪਰ ਜੇ)

ਮਿਸਰੀ ਪੁਜਾਰੀਆਂ ਵਾਂਗ ਕੋਈ ਬ੍ਰਹਮਗਿਆਨੀ ਬਾਬਾ ਦਿਲਚਸਪ ਕਹਾਣੀ ਸਾਖੀ ਘੜ੍ਹ ਲਵੇ

ਕਿਰਪਾਲ ਸਿੰਘ ਬਠਿੰਡਾ 88378-13661

ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਚੱਲ ਰਹੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਕੈਲੰਡਰਾਂ ਕਾਰਨ ਤਿਉਹਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਤਰੀਖਾਂ ਸਰਕਾਰੀ ਕੈਲੰਡਰਾਂ ਵਿੱਚ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਕਰਨ ਸਮੇਂ ਆ ਰਹੀਆਂ ਔਕੜਾਂ ਨੂੰ ਹੱਲ ਕਰਨ ਲਈ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਨਵੰਬਰ 1952 ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੋ: ਐੱਮ.ਐੱਨ. ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਹੇਠ ਕੈਲੰਡਰ ਸੁਧਾਰ ਕਮੇਟੀ ਬਣਾਈ ਜਿਸ ਦੇ ਜਿੰਮੇ ਵਿਗਿਆਨਿਕ ਨਿਯਮਾਂ ’ਤੇ ਪੂਰਾ ਉਤਰਨ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਸਰਬ ਸਾਂਝਾ ਕੈਲੰਡਰ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਕਾਰਜ ਸੌਂਪਿਆ ਗਿਆ। ਇਸ ਕਮੇਟੀ ਨੇ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਚਲਿਤ ਵੱਖ ਵੱਖ 30 ਕੈਲੰਡਰਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਦੁਨੀਆਂ ਭਰ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਚਲਿਤ ਪੁਰਾਤਨ ਅਤੇ ਨਵੀਨ ਰੂਪ ’ਚ ਸੋਧੇ ਹੋਏ ਸੂਰਜੀ ਅਤੇ ਚੰਦਰ ਕੈਲੰਡਰਾਂ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਵਾਚਣ ਉਪਰੰਤ ਇੱਕ ਸੂਰਜੀ ਕੈਲੰਡਰ ਤਜਵੀਜ਼ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਦੀ ਰਿਪੋਰਟ ਕਮੇਟੀ ਨੇ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਨਵੰਬਰ 1955 ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀ। ਇਸ ਰਿਪੋਰਟ ਦਾ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਉਲੱਥਾ ਪ੍ਰਿੰਟਿੰਗ ਅਤੇ ਸਟੇਸ਼ਨਰੀ ਵਿਭਾਗ, ਪੰਜਾਬ, ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਨੇ ਛਪਵਾਇਆ। ਇਸ ਰਿਪੋਰਟ ਦੇ “ਅਧਿਆਇ 2,  ਸੂਰਜੀ ਕੈਲੰਡਰ,  2.1 ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਮਿਸਰ ਵਿੱਚ ਵਕਤ ਨਾਪਣ ਦਾ ਤਰੀਕਾ” ਸਿਰਲੇਖ ਹੇਠ ਇੱਕ ਦਿਲਚਸਪ ਕਥਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਪਾਠਕਾਂ ਦੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਲਈ ਇੱਥੇ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨਾ ਲਾਹੇਵੰਦ ਹੋਵੇਗਾ। ਕਥਾ ਹੂ ਬਹੂ ਇਉਂ ਹੈ : –

ਹੋਰ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਕੌਮਾਂ ਵਾਂਗੂ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਮਿਸਰੀ ਵੀ 360 ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਸਾਲ ਮੰਨਦੇ ਸਨ, ਜਿਹੜਾ ਤੀਹ ਤੀਹ ਦਿਨਾਂ ਦੇ 12 ਮਹੀਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਪਰ ਨੀਲ ਦਰਿਆ ਵਿੱਚ ਵਾਰ ਵਾਰ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਹੜ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਬੜੀ ਛੇਤੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਰੁੱਤੀ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ 365 ਦਿਨ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਚੰਦੀ ਮਹੀਨਾ (ਇੱਕ ਏਕਮ ਤੋਂ ਅਗਲੀ ਏਕਮ ਤੱਕ ਦਾ ਸਮਾਂ) ਲਗਭਗ ਸਾਢੇ 29 ਦਿਨਾਂ (ਅਸਲੀ ਲੰਬਾਈ (29.531 ਦਿਨ) ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ 30 ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਵਾਲਾ ਅਤੇ 360 ਦਿਨਾਂ ਦੇ ਸਾਲ ਵਾਲਾ ਕੈਲੰਡਰ ਬਣਾ ਚੁੱਕੇ ਸਨ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਧਾਰਮਿਕ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਵਾਨਗੀ ਮਿਲ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਇਤਿਹਾਸ ਅਨੁਸਾਰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੈਲੰਡਰ ਸੁਧਾਰ ਦੀ ਲੋੜ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਲੋਕਾਂ ਕੋਲੋਂ ਇਹ ਸੁਧਾਰ ਮਨਵਾਉਣ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੁਜਾਰੀਆਂ ਨੇ ਹੇਠ ਲਿਖਿਆ ਮਿਥਿਹਾਸ ਘੜ ਲਿਆ:-

“ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਦੇ ਦੇਵਤਾ ਸੇਬ (Seb) ਅਤੇ ਅਸਮਾਨ ਦੀ ਦੇਵੀ ਨਟ (Nut) ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਨਾਜਾਇਜ਼ ਮਿਲਾਪ ਹੋਇਆ। ਜਿਸ ਤੋਂ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਕੇ ਸਰਬ ਸ਼ਕਤੀਮਾਨ ਦੇਵਤੇ ਰਾ (Ra) ਸੂਰਜ ਨੇ ਆਕਾਸ਼ ਦੀ ਦੇਵੀ ਨਟ ਨੂੰ ਸਰਾਪ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਇਸ ਮਿਲਾਪ ਵਿੱਚੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਬੱਚੇ, ਨਾ ਕਿਸੇ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਜੰਮਣਗੇ। ਨਟ ਸਲਾਹ ਮਸ਼ਵਰੇ ਲਈ ਸਿਆਣਪ ਦੇ ਦੇਵਤੇ ‘ਥੋਥ’ (Thoth) ਕੋਲ ਗਈ। ਥੋਥ ਨੇ ਚੰਦਰਮਾ ਦੀ ਦੇਵੀ ਨਾਲ ਸਤਰੰਜ ਦੀ ਇੱਕ ਬਾਜੀ ਲਾਈ ਅਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਉਸ ਦੇ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਦਾ 72ਵਾਂ ਹਿੱਸਾ ਜਿੱਤ ਲਿਆ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸ ਨੇ ਪੰਜ ਦਿਨ ਵਾਧੂ ਬਣਾਏ। ਸੂਰਜ ਦੇਵਤਾ ਰਾ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਇਹ ਪੰਜ ਦਿਨ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੇ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਪੰਜ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਵਾਧਾ ਹੋ ਗਿਆ ਪਰ ਚੰਦਰਮਾ ਦੇ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਪੰਜ ਦਿਨ ਘਟ ਗਏ। ਸੂਰਜੀ ਸਾਲ ਦੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਪੰਜ ਦਿਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਨਾ ਜੋੜਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ 30 ਦਿਨ ਹੀ ਰਹੀ ਪਰ ਇਹ ਪੰਜ ਦਿਨ ਸਾਲ ਦੇ ਖਾਤਮੇ ਪਿੱਛੋਂ ਆਉਂਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਸੇਬ ਤੇ ਨਟ ਦੇ ਮਿਲਾਪ ਵਿੱਚੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਦੇਵਤਿਆਂ ਅਰਥਾਤ Osiris, Isis, Nephthys, Set ਅਤੇ Anubis ਮਿਸਰੀ ਮੰਦਰਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਮੁਖ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੇ ਜਨਮ ਦਿਨ ਦੇ ਤੌਰ ’ਤੇ ਮਨਾਏ ਜਾਂਦੇ ਸਨ।”

ਇਹ ਸਾਖੀ ਲਿਖਣ ਉਪਰੰਤ ਕਮੇਟੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ ਇਉਂ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤੇ: “ਆਓ ! ਅਸੀਂ ਇਸ ਮਿਥਿਹਾਸ ਦੀ ਪਰਖ ਕਰੀਏ ਇਸ ਦੇ ਅਰਥ ਤਾਂ ਚੰਦ ਨੂੰ ਸਮਾਂ-ਮਾਪਕ ਦੇ ਤੌਰ ’ਤੇ ਬਿਲਕੁਲ ਛੱਡ ਦੇਣ ਅਤੇ ਕੈਲੰਡਰ ਨੂੰ ਕੇਵਲ ਸੂਰਜ ਉੱਤੇ ਹੀ ਆਧਾਰਤ ਕਰਨ ਦੇ ਹਨ ਇਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਿਆਣਪ ਭਰਿਆ ਕਦਮ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਚੰਦ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਨਾਲ ਸਮਾਂ ਮਾਪਣਾ ਸੁਖਾਲਾ ਨਹੀਂ

ਕਾਸ਼ ਕਿ ਜਿਹੜੀ ਗੱਲ ਮਿਸਰੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ 22 ਈਸਵੀ ਪੂਰਵ ਵਿੱਚ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ; ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਗਠਿਤ ਕੀਤੀ ਕੈਲੰਡਰ ਸੁਧਾਰ ਕਮੇਟੀ ਦੇ ਵਿਦਵਾਨ (ਖਗੋਲ ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ) ਨੇ ਵੀ ਉਸ ਮੁਤਾਬਕ 1955 ਈ: ’ਚ ਸੂਰਜ ਆਧਾਰਿਤ ਕੈਲੰਡਰ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰਨ ਲਈ ਹਾਮੀ ਭਰ ਦਿੱਤੀ, ਪਰ ਬਿਬੇਕ ਬੁੱਧ ਦੇ ਮਾਲਕ ਕਹਾਉਣ ਵਾਲੇ ਬ੍ਰਹਮਗਿਆਨੀਆਂ ਤੋਂ ਵਰੋਸੋਏ ਸਿੱਖ-ਬਾਬਿਆਂ ਨੂੰ ਅੱਜ 21ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਇਹ ਗੱਲ ਸਮਝ ਨਾ ਆਈ। ਜੇ ਸ: ਪਾਲ ਸਿੰਘ ਪੁਰੇਵਾਲ ਵੀ ਕਿਸੇ ਅਖੌਤੀ ਬਾਬੇ ਦੀ ਸ਼ਰਨ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਮਿਸਰੀ ਪੁਜਾਰੀਆਂ ਵਾਙ ਉਸ ਨੂੰ ਮਨਘੜਤ ਕਹਾਣੀ ਘੜ ਕੇ ਸੁਣਾਉਣ ਲਈ ਰਾਜੀ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਤਾਂ ਇੰਨਾ ਵਿਰੋਧ ਨਾ ਹੁੰਦਾ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਬੁੱਧੀਮਾਨ ਸਮਝ ਕੇ ਮਨਘੜਤ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲੈਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਕੈਲੰਡਰ ਨਿਯਮਾਂ ਦੀਆਂ ਬਰੀਕੀਆਂ ਸਮਝਾਉਦਿਆਂ ਇਹ ਦੱਸਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ ਕਿ ਜੇ ਆਪਾਂ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਚਲਦੇ ਰਹੇ ਅਤੇ ਕੈਲੰਡਰ ਵਿੱਚ ਸੋਧ ਨਾ ਕੀਤੀ ਤਾਂ 13000 ਸਾਲਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿੱਚ ਦਰਜ ਬਾਰਹ ਮਾਹਾ ਅਤੇ ਰੁੱਤੀ ਸਲੋਕ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀਆਂ ਰੁੱਤਾਂ ਦਾ ਸਬੰਧ ਕੁਦਰਤੀ ਰੁੱਤਾਂ ਨਾਲੋਂ ਇਸ ਕਦਰ ਟੁੱਟ ਜਾਵੇਗਾ ਕਿ ਜਿੰਨੀ ਅੱਜ ਹਾੜ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਗਰਮੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਓਨੀ ਗਰਮੀ ਲਾਗੂ ਪ੍ਰਚਲਿਤ ਬਿਕਰਮੀ ਕੈਲੰਡਰ ਮੁਤਾਬਕ ਪੋਹ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਪਵੇਗੀ ਅਤੇ ਅਜੋਕੀ ਪੋਹ ਵਿੱਚ ਪੈਣ ਵਾਲੀ ਸਰਦੀ ਤਦ ਹਾੜ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਪਵੇਗੀ। ਇਸ ਤਬਦੀਲੀ ਨਾਲ ਇਹ ਇਤਿਹਾਸਕ ਤੱਥ ਸਮਝਾਉਣਾ ਔਖਾ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ ਕਿ ਗੁਰੂ ਅਰਜਨ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੂੰ ਸਮੇਂ ਦੀ ਜਾਲਮ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਗਰਮੀ ਵਿਚ ਤੱਤੀ ਰੇਤ ਪਾ ਕੇ ਸ਼ਹੀਦ ਕੀਤਾ ਹੈ ਜਾਂ ਸਰਦੀ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੋਹ ਦੀ ਠੰਡ ਵਿੱਚ ਛੋਟੇ ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦਿਆਂ ਤੇ ਮਾਤਾ ਗੁੱਜਰ ਕੌਰ ਜੀ ਨੂੰ ਤਸੀਹੇ ਦੇਣ ਲਈ ਠੰਡੇ ਬੁਰਜ ਵਿੱਚ ਠੰਡ ਵਿੱਚ ਤਸੀਹੇ ਦੇਣ ਲਈ ਰੱਖਿਆ ਹੈ ਜਾਂ ਗਰਮੀ ਵਿਚ ਹਮਦਰਦੀ ਲਈ।

ਪਰ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਬਾਬਿਆਂ ਨੂੰ ਡਾਇਰੀ ਵੇਖੇ ਬਿਨਾਂ ਇਹੀ ਪਤਾ ਨਾ ਲੱਗੇ ਕਿ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਸੰਗਰਾਂਦ ਕਿਸ ਦਿਨ ਹੈ ਜਾਂ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਇਹੀ ਸੰਗਰਾਂਦ ਕਦੋਂ ਸੀ ਅਤੇ ਅੱਜ ਚੰਦਰ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਕਿਹੜੀ ਤਿੱਥ ਹੈ ਜਾਂ ਕੱਲ ਨੂੰ ਕਿਹੜੀ ਹੋਵੇਗੀ; ਉਹ ਕਿਵੇਂ ਸਮਝਣ ਕਿ ਅਗਾਂਹ 13000 ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਰੁੱਤਾਂ ਦਾ ਅਪਣਾਏ ਜਾ ਰਹੇ ਕੈਲੰਡਰ ਮਹੀਨਿਆਂ ਉਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ ? ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਯੂਨੀਅਨ ਬਣਾ ਕੇ ਸੱਤਾਧਾਰੀ ਰਾਜਨੀਤਕ ਪਾਰਟੀ ਕੋਲ ਗਏ ਤੇ ਆਪਣੀ ਵੋਟ ਗਿਣਤੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਵਾ ਵਿਗਿਆਨ ਆਧਾਰਿਤ ਨਾਨਕਸ਼ਾਹੀ ਕੈਲੰਡਰ (2003-2010) ਦਾ ਕਤਲ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ । ਜੈਸਾ ਰਾਜਾ ਵੈਸੀ ਪਰਜਾ ਮੁਤਾਬਕ ਕੁਝ ਗੂਗਲ ਵਿਦਵਾਨ ਵੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਲਈ ਮਿਲ ਗਏ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਬਾਬਿਆਂ ਦੀ ਸਹੂਲਤ ਲਈ 86 ਸਾਲਾ ਕੈਲੰਡਰ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕੁਝ ਫੇਸਬੁੱਕ ਉਤੇ ਨਿਰੰਤਰ ਊਲ ਜਲੂਲ ਲਿਖ ਕੇ ਨਾਨਕਸ਼ਾਹੀ ਕੈਲੰਡਰ ਵਿੱਚ ਨੁਕਸ ਕੱਢਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਪੁਰੇਵਾਲ ਨੇ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੀ ਤੁਕ “ਰਥੁ ਫਿਰੈ” ਦੇ ਗ਼ਲਤ ਅਰਥ ਕੀਤੇ ਹਨ; ਕਦੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸੂਰਜ ਦਾ ਰਥ ਲਗਾਤਾਰ ਆਪਣੀ ਚਾਲ ਚਲਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ; ਉਹ ਨਾ ਕਦੇ ਉੱਤਰੈਣ ਤੋਂ ਦੱਖਨੈਣ ਨੂੰ ਜਾਂ ਦੱਖਨੈਣ ਤੋਂ ਉੱਤਰੈਣ ਨੂੰ ਮੁੜਦਾ ਹੈ, ਨਾ ਹੀ ਪੈਂਡੂਲਮ ਵਾਙ ਚਲਦਾ ਹੈ, ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਜੇ ਸਮਾਂ ਪਾ ਕੇ ਹਾੜ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਸਰਦੀ ਅਤੇ ਪੋਹ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਗਰਮੀ ਪੈਣ ਲੱਗ ਪਏ ਤਾਂ ਇਸ ਨਾਲ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤ ਨੂੰ ਕੀ ਫਰਕ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ? ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਪੁਰੇਵਾਲ ਵੱਲੋਂ ਨਿਸਚਿਤ ਕੀਤੇ ਗੁਰਪੁਰਬਾਂ ਦੀਆਂ ਤਰੀਖਾਂ ਵਿੱਚ 4 ਤੋਂ 7 ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਗਲਤੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪੁਰੇਵਾਲ ਨੇ ਚਾਰ ਚਾਰ ਗੁਰਪੁਰਬ ਇਕੱਠੇ ਕਰ ਦਿੱਤੇ।  ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੇ ਗੈਰ-ਵਾਜ਼ਬ ਸਵਾਲਾਂ ਦਾ ਜਵਾਬ ਅਗਲੀ ਲੇਖ ਲੜੀ ਵਿੱਚ ਤੱਥਾਂ ਦੇ ਆਧਾਰ ’ਤੇ ਦੇਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇਗਾ।

—–ਚਲਦਾ—-

ਗੁਰਬਾਣੀ ਲਿਖਤ ਨਿਯਮ ਬਨਾਮ ਆਧੁਨਿਕ ਪੰਜਾਬੀ ਲਿਪੀ (ਭਾਗ ਪਹਿਲਾ)

0

ਗੁਰਬਾਣੀ ਲਿਖਤ ਨਿਯਮ ਬਨਾਮ ਆਧੁਨਿਕ ਪੰਜਾਬੀ ਲਿਪੀ

(ਭਾਗ ਪਹਿਲਾ)

ਗਿਆਨੀ ਅਵਤਾਰ ਸਿੰਘ

ਭਾਸ਼ਾ : ਅੱਖਰ, ਲਗ, ਮਾਤਰਾ ਅਤੇ ਲਗਾਖਰ ਦਾ ਉਹ ਸੰਗ੍ਰਹਿ, ਜਿਸ ਰਾਹੀਂ ਮਨੁੱਖ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰ, ਭਾਵ ਅਤੇ ਇਛਾਵਾਂ; ਹੋਰਾਂ ਨਾਲ਼ ਸਾਂਝੇ ਕਰੇ, ਉਸ ਨੂੰ ਭਾਸ਼ਾ ਆਖਦੇ ਹਨ।  ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਬੋਲੀ ਤੇ ਜ਼ਬਾਨ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।  ਭਾਸ਼ਾ; ਕਿਸੇ ਸਮੁਦਾਇ ਦੀ ਏਕਤਾ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਕ ਵਜੋਂ ਜਾਣੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।  ਭਾਰਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨ ਮੁਤਾਬਕ ਭਾਰਤ ਦੀਆਂ 14 ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਬੋਲੀਆਂ ’ਚ ਪੰਜਾਬੀ ਵੀ ਇੱਕ ਹੈ।

ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਪੰਜਾਬੀ; ਆਪਣੇ 35 ਅੱਖਰਾਂ ’ਚੋਂ ਮਾਤਰ 29 ਅੱਖਰਾਂ ਨਾਲ਼ ਹੀ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਦੀਆਂ 52 ਅੱਖਰ-ਧੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਅਤੇ 3 ਸਵਰ (ੳ, ਅ, ੲ) ਨਾਲ਼ ਹੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦੇ 5 ਸਵਰ (A,E,I,O,U) ਧੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ 6 ਅੱਖਰ (ਘ, ਝ, ਢ, ਭ, ਧ, ੜ) ਧੁਨੀਆਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ’ਚ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀਆਂ । ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਸ਼ਾ ਬੜੀ ਸਰਲ ਅਤੇ ਸਪਸ਼ਟ ਸੁਭਾਅ ਦੀ ਮਾਲਕ ਹੈ।  ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਦੇ ਨਪੁੰਸਕ ਲਿੰਗ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ’ਚ ਪੁਲਿੰਗ ਵਜੋਂ ਲੈਣ ਕਾਰਨ ਪੰਜਾਬੀ ਨੂੰ ਮਰਦਾਊ ਬੋਲੀ ਵੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।  ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੀ ਰੋਮਨ ਲਿਪੀ ਅਤੇ ਹਿੰਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੀ ਦੇਵਨਾਗਰੀ ਲਿਪੀ ਵਾਙ ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੀ ਵੀ ਆਪਣੀ ਵੱਖਰੀ ਗੁਰਮੁਖੀ ਲਿਪੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੇ ਇੱਕ ਦਰਜਨ ਤੋਂ ਵੱਧ ਬੋਲੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ’ਚ ਸਮਾਅ ਰੱਖਿਆ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਇਸ ਦੀ ਪਾਚਨ ਸ਼ਕਤੀ ਬਾਕੀ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੈ।

ਪੰਜਾਬੀ ’ਚ 10 ਲਗਾਂ (ਮੁਕਤਾ, ਕੰਨਾ, ਸਿਹਾਰੀ, ਬਿਹਾਰੀ, ਔਂਕੜ, ਦੁਲੈਂਕੜ, ਲਾਂ, ਦੁਲਾਵਾਂ, ਹੋੜਾ ਤੇ ਕਨੌੜਾ) ਹਨ ਅਤੇ 3 ਲਗਾਖਰ (ਅੱਧਕ, ਟਿੱਪੀ ਤੇ ਬਿੰਦੀ) ਹਨ।, 2 ਮਾਤਰਾਵਾਂ ਜਾਂ ਲਗਾਂ ਦੀਆਂ 2 ਕਿਸਮਾਂ (ਲਘੂ/ਹ੍ਰਸਵ ਤੇ ਦੀਰਘ) ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ 5 ਲਘੂ (ਛੋਟੀਆਂ) ਲਗਾਂ (ਮੁਕਤਾ, ਸਿਹਾਰੀ, ਔਂਕੜ, ਲਾਂ ਅਤੇ ਹੋੜਾ) ਹਨ ਅਤੇ 5 ਦੀਰਘ ਲਗਾਂ (ਕੰਨਾ, ਬਿਹਾਰੀ, ਦੁਲੈਂਕੜ, ਦੁਲਾਵਾਂ ਤੇ ਕਨੌੜਾ) ਹਨ। ਗੁਰਬਾਣੀ ਲਿਖਤ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ’ਚ ਰੱਖਦਿਆਂ ਅਕਸਰ 3 ਹੀ ਲਘੂ ਲਗਾਂ (ਮੁਕਤਾ, ਸਿਹਾਰੀ ਅਤੇ ਔਂਕੜ) ਕਹੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿਆਕਰਨਿਕ ਨਿਯਮਾਂ ਮੁਤਾਬਕ ਕਿਸੇ ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ ਨਾਲ਼ ਸੰਬੰਧਕੀ ਚਿੰਨ੍ਹ ਆਉਣ ’ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਦੋ ਲਗਾਂ (ਔਂਕੜ ਅਤੇ ਸਿਹਾਰੀ) ਵਾਲ਼ੇ ਸ਼ਬਦ ਵੀ ‘ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ’ (ਯਾਨੀ ਕਿ ਤੀਸਰੀ ਲਘੂ ਲਗ ‘ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ’ ਵਾਙ) ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਭਾਵ ਸੰਬੰਧਕੀ ਚਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਕਬੂਲਣ ਕਾਰਨ ਹੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਤਿੰਨਾ ਨੂੰ ਲਘੂ ਲਗਾਂ ਮੰਨ ਲਿਆ। ਵੈਸੇ ਹਰ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਲਘੂ ਅਤੇ ਦੀਰਘ ਲਗਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਬਰਾਬਰ ਹੁੰਦੀ ਹੈ; ਇਉਂ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਵੀ 5 ਲਘੂ ਅਤੇ 5 ਦੀਰਘ ਲਗਾਂ ਬਣ ਗਈਆਂ।

ਗੁਰਬਾਣੀ ਕਾਵਿਮਈ ਰਚਨਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕਾਵਿ-ਪਿੰਗਲ ਮੁਤਾਬਕ ਲਘੂ ਲਗਾਂ ਨੂੰ 1-1 ਅੰਕ ਅਤੇ ਦੀਰਘ ਲਗਾਂ ਨੂੰ 2-2 ਅੰਕ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਗਏ ਹਨ ਭਾਵ ਲਗ-ਧੁਨੀ ਉਚਾਰਨ ਕਰਦਿਆਂ ਲਘੂ ਲਗਾਂ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਦੀਰਘ ਲਗਾਂ ਨੂੰ ਦੁੱਗਣਾ ਸਮਾਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।  ਤਿੰਨ ਸਵਰ (ੳ, ਅ, ੲ) ਅਤੇ 32 ਵਿਅੰਜਨ (ਸ ਤੋਂ ੜ ਤੱਕ) ਹਨ।  ‘ੳ, ਅ, ੲ, ਸ, ਹ’ ਨੂੰ ਮੁੱਖ ਵਰਗ; ‘ਕ, ਖ, ਗ, ਘ, ਙ’ ਨੂੰ ਕਵਰਗ; ‘ਚ, ਛ, ਜ, ਝ, ਞ’ ਨੂੰ ਚਵਰਗ; ‘ਟ, ਠ, ਡ, ਢ, ਣ’ ਨੂੰ ਟਵਰਗ; ‘ਤ, ਥ, ਦ, ਧ, ਨ’ ਨੂੰ ਤਵਰਗ; ‘ਪ, ਫ, ਬ, ਭ, ਮ’ ਨੂੰ ਪਵਰਗ; ‘ਯ, ਰ, ਲ, ਵ, ੜ’ ਨੂੰ ਅੰਤਮ ਵਰਗ ਅਤੇ ‘ਸ਼, ਖ਼, ਗ਼, ਜ਼, ਫ਼, ਲ਼’ ਨੂੰ ਨਵੀਨ ਵਰਗ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ‘ਕਵਰਗ’ ਤੋ ‘ਪਵਰਗ’ ਤੱਕ ਦੀ ਵਿਅੰਜਨ-ਧੁਨੀ ਦਾ ਅੰਤਮ ਅੱਖਰ (ਙ, ਞ, ਣ, ਨ, ਮ); ਅਨੁਨਾਸਕੀ ਧੁਨੀ (ਨੱਕ ਰਾਹੀਂ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਣ ਵਾਲ਼ੀ ਧੁਨਿ) ਵੀ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੀ ਜਨਨੀ ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਗੁਰਮੁਖੀ ਲਿਪੀ ਹੀ ਹੈ ਪਰ ਆਧੁਨਿਕ ਪੰਜਾਬੀ ਅਤੇ ਪੁਰਾਤਨ ਪੰਜਾਬੀ (ਗੁਰਮੁਖੀ) ਦੇ ਲਿਖਣ ਢੰਗ ’ਚ ਕਾਫ਼ੀ ਅੰਤਰ ਆ ਚੁੱਕਾ ਹੈ, ਇਸ ਅੰਤਰ ਨੂੰ ਵਾਚਣਾ ਹੀ ਹਥਲਾ ਲੇਖ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਹੈ। ਹਰ ਲਿਖਤ ਨਿਯਮ-ਅੰਤਰ ਦੀ ਵਿਚਾਰ ਨੂੰ ਸੰਖੇਪ ਸ਼ਬਦਾਂ ’ਚ ਰੱਖਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕੀਤਾ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਥੋੜ੍ਹੀ ਕੁ ਸਾਹਿਤਕ ਰੁਚੀ ਰੱਖਣ ਵਾਲ਼ਾ ਪਾਠਕ ਵੀ ਗੁਰਮੁਖੀ (ਗੁਰਬਾਣੀ) ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਲੱਗਿਆਂ ਕੁਤਾਹੀ ਨਾ ਖਾਵੇ।

ਨਾਂਵ : ਵਿਅਕਤੀ, ਵਸਤੂ ਅਤੇ ਸਥਾਨ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦੇਣ ਵਾਲ਼ੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਨਾਂਵ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹਰ ਜੀਵ-ਜੰਤ (ਪਸ਼ੂ, ਪੰਛੀ, ਮਨੁੱਖ ਆਦਿ) ਨੂੰ ਵਿਅਕਤੀ ਵਾਚਕ ਨਾਂਵ; ਫ਼ਸਲ/ਬਨਸਪਤੀ, ਦਾਲ਼ਾਂ ਤੇ ਮਸ਼ੀਨਰੀ ਨੂੰ ਵਸਤੂ ਵਾਚਕ ਨਾਂਵ ਅਤੇ ਚਾਰੋਂ ਦਿਸਾਵਾਂ ਦੇ ਹਰ ਸਥਾਨ ਨੂੰ ਸਥਾਨ ਵਾਚਕ ਨਾਂਵ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ ‘ਗੁਰਮੁਖ (ਵਿਅਕਤੀ ਵਾਚਕ ਨਾਂਵ), ਕਣਕ/ਕਾਰ (ਵਸਤੂ ਵਾਚਕ ਨਾਂਵ), ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ’ (ਸਥਾਨ ਵਾਚਕ ਨਾਂਵ) ਹਨ

ਗੁਰਬਾਣੀ ਲਿਪੀ ’ਚ ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ (ਸ਼ਬਦ) ਨੂੰ ਔਂਕੜ ਅੰਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ; ਜਿਵੇਂ ‘ਗੁਰੁ, ਪ੍ਰਭੁ, ਨਾਨਕੁ’ ਪਰ ਬਹੁ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ; ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ; ਜਿਵੇਂ ‘ਗੁਣ, ਦੁਖ, ਸੁਖ, ਸਾਧ’। ਇਸਤਰੀ ਲਿੰਗ ਨਾਂਵਾਂ ਦੇ ਦੋ ਰੂਪ ਹਨ (1). ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ; ਜਿਵੇਂ ‘ਦੇਹ, ਖੇਹ, ਕਪਾਹ, ਟੇਕ’ ਆਦਿ ਭਾਵ ਬਹੁ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵਾਂ ਵਾਙ ‘ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ’ ਅਤੇ (2). ਸਿਹਾਰੀ ਅੰਤ; ਜਿਵੇਂ ‘ਮੂਰਤਿ, ਭੂਮਿ, ਕਾਮਣਿ (ਇਸਤਰੀ), ਧਰਤਿ, ਸੰਗਤਿ’ ਆਦਿ। ‘ਸਿਹਾਰੀ ਅੰਤ’ ਵਾਲ਼ੇ ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਅਨਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ‘ਤਤਸਮ’ ਸ਼ਬਦ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਾਵਿ-ਪਿੰਗਲ ਦੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਕਾਰਨ ਗੁਰਬਾਣੀ ਅੰਦਰ ਇਹ ‘ਤਤਸਮ’ ਸ਼ਬਦ; ‘ਮੂਰਤਿ ਤੋਂ ਮੂਰਤੀ, ਹਰੀ ਤੋਂ ਹਰੀ, ਭਗਤਿ ਤੋਂ ਭਗਤੀ, ਕਾਮਣਿ ਤੋਂ ਕਾਮਣੀ, ਸੰਗਤਿ ਤੋਂ ਸੰਗਤੀ’ ਵੀ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ‘ਮੂਰਤਿ’ ’ਚ ਤਿੰਨੇ ਲਘੂ-ਧੁਨੀ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਕੁੱਲ ਅੰਕ 1+1+1=3 ਸਨ, ਪਰ ਅੰਤਮ ‘ਤਿ’ (ਮੂਰਤਿ) ਲਘੂ-ਧੁਨੀ ਨੂੰ ‘ਤੀ’ (ਮੂਰਤੀ) ਦੀਰਘ-ਧੁਨੀ ਬਣਾਉਣ ਨਾਲ਼ ਪਿੰਗਲ-ਗਿਣਤੀ 1+1+2=4 ਅੰਕ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਪੜਨਾਂਵ : ਨਾਂਵ ਦੀ ਗ਼ੈਰ ਮੌਜੂਦਗੀ ’ਚ ਵਰਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲ਼ੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਪੜਨਾਂਵ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ; ਜਿਵੇਂ ‘ਉਹ, ਇਹ, ਇਸ, ਉਸ, ਕਿਸ, ਓਥੇ, ਕੌਣ’ ਆਦਿ, ਪਰ ਗੁਰਬਾਣੀ ਲਿਪੀ ’ਚ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਣਤਰ ‘ਤਿਸੁ (999 ਵਾਰ), ਤਿਸ (417 ਵਾਰ), ਜਿਸੁ (785 ਵਾਰ), ਜਿਸ (416 ਵਾਰ), ਕਿਸੁ (115 ਵਾਰ), ਕਿਸ (95 ਵਾਰ), ਇਸੁ (186 ਵਾਰ), ਇਸ (47 ਵਾਰ), ਕਉਨੁ (58 ਵਾਰ), ਕਉਨ (40 ਵਾਰ), ਤਿਤੁ (125 ਵਾਰ), ਜਿਤੁ (356 ਵਾਰ), ਉਤੁ/ਓਤੁ (2 ਵਾਰ), ਕਿਤੁ (59 ਵਾਰ) ਆਦਿ ਮਿਲਦੀ ਹੈ।

ਮਿਸਾਲ ਵਜੋਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਾਕਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ‘ਗੁਰਮੁਖ ਪਾਠ ਕਰਦਾ ਹੈ।, ਉਹ ਪੜ੍ਹਦਾ ਹੈ।, ਉਹ ਗੁਰਮੁਖ ਅੰਮ੍ਰਿਤਧਾਰੀ ਹੈ।’ ਪਹਿਲੇ ਵਾਕ ’ਚ ‘ਗੁਰਮੁਖ’; ਨਾਂਵ ਹੈ। ਦੂਸਰੇ ’ਚ ‘ਗੁਰਮੁਖ’ ਦੀ ਥਾਂ ‘ਉਹ’ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ‘ਉਹ’; ਪੜਨਾਂਵ ਹੈ। ਤੀਸਰੇ ਵਾਕ ’ਚ ‘ਉਹ’ ਦੇ ਨਾਲ਼ ‘ਗੁਰਮੁਖ’ ਵੀ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ‘ਉਹ’ ਪੜਨਾਂਵ ਨਹੀਂ, ਪੜਨਾਂਵੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਣ ਬਣ ਗਿਆ।

ਸੰਬੰਧਕੀ : ਨਾਂਵ+ਨਾਂਵ ਜਾਂ ਨਾਂਵ+ਪੜਨਾਂਵ ਜਾਂ ਪੜਨਾਂਵ+ਨਾਂਵ (ਦਾ ਆਪਸ ’ਚ ਸੰਬੰਧ ਜੋੜਨ ਵਾਲ਼ੇ) ਜਾਂ ਨਾਂਵ/ਪੜਨਾਂਵ ਦਾ ਕਿਰਿਆ ਨਾਲ਼ ਸੰਬੰਧ ਦੱਸਣ ਵਾਲ਼ੇ ਚਿੰਨ੍ਹ; ਸੰਬੰਧਕੀ ਸ਼ਬਦ ਹੁੰਦੇ ਹਨ; ਜਿਵੇਂ ‘ਦਾ, ਦੇ, ਦੀ, ਦੀਆਂ, ਕਾ, ਕੇ, ਕੀ, ਕੀਆਂ’ ਆਦਿ। ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ਼ ਹੀ ਮਿਲਦੇ ਜੁਲਦੇ ‘8 ਕਾਰਕ’ (ਕਰਤਾ ਕਾਰਕ, ਕਰਮ ਕਾਰਕ, ਕਰਣ ਕਾਰਕ, ਸੰਪਰਦਾਨ ਕਾਰਕ, ਅਪਾਦਾਨ ਕਾਰਕ, ਸੰਬੰਧ ਕਾਰਕ, ਅਧਿਕਰਣ ਕਾਰਕ, ਸੰਬੋਧਨ ਕਾਰਕ) ਨਿਯਮ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।

ਪੰਜਾਬੀ ਲਿਖਤ ਬਨਾਮ ਗੁਰਮੁਖੀ ਲਿਖਤ ਦਾ ਅੰਤਰ

(1). ਅਜੋਕੀ ਪੰਜਾਬੀ ’ਚ ‘ਰਾਮ ਦਾ ਪੈੱਨ’ ਇੱਕ ਵਾਕ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ‘ਰਾਮ’ ਅਤੇ ‘ਪੈੱਨ’; ਦੋਵੇਂ ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ (ਭਾਵ ਨਾਂਵ+ਨਾਂਵ) ਹਨ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸੰਬੰਧ; ‘ਦਾ’ ਚਿੰਨ੍ਹ ਨੇ ਜੋੜਿਆ ਹੈ। ਸੰਬੰਧਕੀ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਚਿੰਨ੍ਹ, ਇਸ ਲਈ ਕਿਹਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਦਾ ਆਪਣਾ ਕੋਈ ‘ਅਰਥ’ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿਆਕਰਨ ਅਨੁਸਾਰ ਇਹ ਵਾਕ ‘ਰਾਮ ਦਾ ਪੈੱਨੁ’ ਲਿਖਿਆ ਜਾਵੇਗਾ।

ਉਕਤ ਪੰਜਾਬੀ ਲਿਪੀ ਵਾਕ ਬੋਧ ਅਤੇ ਗੁਰਮੁਖੀ ਲਿਪੀ ਵਾਕ ਬੋਧ ’ਚ ਅੰਤਰ :

(). ਪੰਜਾਬੀ ਲਿਪੀ : ‘ਰਾਮ ਦਾ ਪੈੱਨ’ ਵਾਕ ’ਚ ‘ਦਾ’ ਨੇ ‘ਪੈੱਨ’ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਚਨ ਦੱਸਿਆ। ਜੇਕਰ ‘ਦੇ’ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ‘ਪੈੱਨ’ ਬਹੁ ਵਚਨ ਹੁੰਦੇ।

(). ਗੁਰਬਾਣੀ ਲਿਪੀ : ‘ਰਾਮ ਦਾ ਪੈੱਨੁ’ ਵਾਕ ’ਚ ‘ਦਾ’ ਨੇ ‘ਪੈੱਨ’ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਚਨ ਦੱਸਿਆ, ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ‘ਪੈੱਨੁ’ ਦੇ ਅੰਤ ’ਚ ਲੱਗੇ ਔਂਕੜ ਨੇ ਵੀ ‘ਪੈੱਨ’, ਇੱਕ ਹੋਣ ਦਾ ਸੰਕੇਤ ਦਿੱਤਾ ਭਾਵ ਆਧੁਨਿਕ ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਪੁਰਾਤਨ ਪੰਜਾਬੀ (ਗੁਰਬਾਣੀ); ਸ਼ਬਦ ਵੰਡ ਜਾਂ ਭਾਵਾਰਥਾਂ ਨੂੰ ਸਪਸ਼ਟ ਕਰਨ ’ਚ ਵਧੇਰੇ ਸਹਾਇਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।

ਉਕਤ ਵਿਚਾਰਿਆ ਜਾ ਚੁੱਕਾ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰਬਾਣੀ ’ਚ ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ ਨੂੰ ‘ਔਂਕੜ ਅੰਤ’ ਆਉਂਦਾ ਹੈ; ਜਿਵੇਂ ‘ਗੁਰੁ, ਪ੍ਰਭੁ, ਨਾਨਕੁ’।  ਹੁਣ ਸਵਾਲ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਕਿ ਜੇ ‘ਰਾਮ ਦਾ ਪੈੱਨੁ’ ਵਾਕ ’ਚ ‘ਰਾਮ’ ਅਤੇ ‘ਪੈੱਨ’ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਸ਼ਬਦ; ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ ਹਨ ਤਾਂ ‘ਪੈੱਨੁ’ ਵਾਙ ‘ਰਾਮ’ ਨੂੰ ਔਂਕੜ ਅੰਤ (ਰਾਮੁ) ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਲਿਖਿਆ ? ਜਵਾਬ ਹੈ ਕਿ ‘ਰਾਮੁ’ ਨੂੰ ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ (ਰਾਮ); ‘ਦਾ’ ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ ਨੇ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਹ ਵੀ ਗਿਆਨ ਮਿਲਿਆ ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਗੁਰਬਾਣੀ ’ਚ ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ ਨੂੰ ਔਂਕੜ ਅੰਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਸੰਬੰਧਕੀ ਚਿੰਨ੍ਹ (ਦਾ, ਦੇ, ਦੀ) ਆਉਣ ਨਾਲ਼ ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ ਵੀ ‘ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ’ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਹੇਠਾਂ ਬਰੈਕਟ ’ਚ ਬੰਦ ਕੀਤੇ ਸ਼ਬਦ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ‘ਕੇ, ਕਾ, ਤੇ, ਕਉ’ ਸੰਬੰਧਕੀ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ਼ ਆਏ ਸਾਰੇ ਨਾਂਵ; ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ ਕਰ ਦਿੱਤੇ; ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਗੁਰਬਾਣੀ ਲਿਖਤ ਮੁਤਾਬਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਭ ਦੇ ਅੰਤ ’ਚ ਔਂਕੜ ਹੋਣਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਰੇ ਹੀ ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ ਹਨ :

ਨਾਨਕ  ! ਬੇੜੀ ‘ਸਚ ਕੀ’; ਤਰੀਐ ਗੁਰ ਵੀਚਾਰਿ ॥ (ਮਹਲਾ ੧/ਪੰਨਾ ੨੦)

ਆਸ ਭਰੋਸਾ ‘ਖਸਮ ਕਾ’; ‘ਨਾਨਕ ਕੇ’ ਜੀਅਰੇ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੩੯੮)

‘ਨਾਨਕ ਕੇ’ ਪ੍ਰਭ  ! ਤੁਮ ਹੀ ਦਾਤੇ; ਸੰਤ ਸੰਗਿ ਲੇ ਮੋਹਿ ਉਧਰਹੁ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੮੨੮)

‘ਨਾਨਕ ਕੇ’ ਪ੍ਰਭ  ! ਸਦ ਹੀ ਸਾਥਿ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੧੧੪੪)

ਕਹੁ ਨਾਨਕ  ! ਸੰਤਨ ਬਲਿਹਾਰੈ; ਜੋ ‘ਪ੍ਰਭ ਕੇ’ ਸਦ ਸੰਗੀ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੧੩੨੨)

ਨਾਨਕ  ! ਬਿਰਹੀ ‘ਬ੍ਰਹਮ ਕੇ’; ਆਨ ਨ ਕਤਹੂ ਜਾਹਿ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੧੩੬੪)

‘ਦਾਸ ਕੀ’ ਧੂਰਿ; ਨਾਨਕ ਕਉ ਦੀਜੈ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੧੯੩)

‘ਨਾਨਕ ਕੀ’ ਬੇਨੰਤੀ ਹਰਿ ਪਹਿ; ਅਪੁਨਾ ਨਾਮੁ ਜਪਾਵਹੁ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੨੧੬)

‘ਨਾਨਕ ਕੀ’ ਹਰਿ ਲੋਚਾ ਪੂਰਿ ॥ (ਸੁਖਮਨੀ/ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੨੮੩)

‘ਨਾਨਕ ਕੀ’ ਪ੍ਰਭ  ! ਬੇਨਤੀ; ਅਪਨੀ ਭਗਤੀ ਲਾਇ ॥ (ਸੁਖਮਨੀ/ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੨੮੯)

ਜਲ ਤੇ’ ਤ੍ਰਿਭਵਣੁ ਸਾਜਿਆ; ਘਟਿ ਘਟਿ ਜੋਤਿ ਸਮੋਇ ॥ (ਮਹਲਾ ੧/੧੯)

‘ਗੁਰ ਤੇ’ ਬਾਹਰਿ ਕਿਛੁ ਨਹੀ; ਗੁਰੁ ਕੀਤਾ ਲੋੜੇ, ਸੁ ਹੋਇ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/੫੨)

ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਸੁ ਹਰਿ; ‘ਗੁਰ ਤੇ’ ਪੀਆ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/੯੯)

ਵੇਮੁਖ ਹੋਏ ‘ਰਾਮ ਤੇ’; ਲਗਨਿ ਜਨਮ ਵਿਜੋਗ ॥ (ਬਾਰਹਮਾਹਾ/ਮਹਲਾ ੫/੧੩੫)

ਜਾ ਕਉ ਆਏ ਸੋਈ ਬਿਹਾਝਹੁ; ਹਰਿ ‘ਗੁਰ ਤੇ’ ਮਨਹਿ ਬਸੇਰਾ ॥ (ਸੋਹਿਲਾ/ਮਹਲਾ ੫/੧੩)

ਤਿਸੁ ‘ਗੁਰ ਕਉ’ ਸਿਮਰਉ; ਸਾਸਿ ਸਾਸਿ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/੨੩੯)

‘ਨਾਨਕ ਕਉ’ ਗੁਰ ਭੇਟੇ ਪੂਰੇ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/੮੯੦)

 ਨਾਨਕ  ! ‘ਗੁਰ ਕੀ’ ਚਰਣੀ ਲਾਗੇ ॥ (ਮਹਲਾ ੧/ਪੰਨਾ ੪੧੪)

ਧਿਆਨ ਰਹੇ ਕਿ ‘ਤਤਸਮ’ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ਼ ਆਏ ਇਹੀ ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ; ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਕਤ ਨਿਯਮ ਵਾਙ ’‘ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ’ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ

‘ਹਰਿ ਕੇ’ ਜਨ ਸਤਿਗੁਰ ਸਤਪੁਰਖਾ ! ਬਿਨਉ ਕਰਉ ਗੁਰ ਪਾਸਿ ॥ (ਸੋ ਦਰੁ/ਮਹਲਾ ੪/੧੦)

‘ਹਰਿ ਕੇ’ ਨਾਮ ਵਿਟਹੁ; ਬਲਿ ਜਾਉ ॥ (ਮਹਲਾ ੩/੧੫੯)

‘ਬਿਖੁ ਕੀ’ ਕਾਰ ਕਮਾਵਣੀ; ‘ਬਿਖੁ ਹੀ ਮਾਹਿ’ ਸਮਾਹਿ ॥ (ਮਹਲਾ ੩/੩੬)

ਜੋ ਪ੍ਰਭ ਕੀਏ ‘ਭਗਤਿ ਤੇ’ ਬਾਹਜ; ਤਿਨ ਤੇ ਸਦਾ ਡਰਾਨੇ ਰਹੀਐ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ (ਭਗਤ ਕਬੀਰ/੩੩੨)

ਕਿਸੁ ‘ਜਾਤਿ ਤੇ’ ਕਿਹ ਪਦਹਿ ਅਮਰਿਓ; ਰਾਮ ਭਗਤਿ ਬਿਸੇਖ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ (ਭਗਤ ਰਵਿਦਾਸ/੧੧੨੪)

‘ਵਿਖੁ ਵਿਚਿ’ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪ੍ਰਗਟਿਆ; ਕਰਮਿ (ਮਿਹਰ ਰਾਹੀਂ) ਪੀਆਵਣਹਾਰੁ ॥ (ਮਹਲਾ ੩/੬੪੬)

ਸੋ ਜਿਵੇਂ ਉਕਤ ਸਾਰੀਆਂ ਪੰਕਤੀਆਂ ’ਚ ਪ੍ਰਗਟ ਚਿੰਨ੍ਹ ‘ਕੇ, ਕਾ, ਤੇ, ਕਉ’ (ਸੰਬੰਧਕੀ) ਨੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ; ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ ਕਰ ਦਿੱਤੇ, ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੁੱਝ ਲੁਪਤ ਸੰਬੰਧਕੀ ਵੀ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਅਗੇਤਰ ਆਏ ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ ਨੂੰ ‘ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ’ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ; ਜਿਵੇਂ ‘ਰਾਮ ਦਾ ਪੈੱਨੁ’ ਵਾਕ ’ਚ ਪ੍ਰਗਟ ਸੰਬੰਧਕੀ ‘ਦਾ’ ਹੈ, ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ‘ਰਾਮ ਪੈੱਨੁ’ ਵਾਕ ’ਚ ਲੁਪਤ ਸੰਬੰਧਕੀ ‘ਦਾ’ ਹੈ; ਦੋਵੇਂ ਵਾਕਾਂ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ : ‘ਰਾਮ ਦਾ ਪੈੱਨ’। ਇਹੀ ਨਿਯਮ ਗੁਰਬਾਣੀ ’ਚ ਹੈ; ਮਿਸਾਲ ਵਜੋਂ ‘ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ’ (82 ਵਾਰ) ਹੈ ਅਤੇ ‘ਗੁਰ ਸਬਦੁ’ (60 ਵਾਰ) ਹੈ। ‘ਰਾਮ ਨਾਮੁ’ (262 ਵਾਰ) ਹੈ ਅਤੇ ‘ਰਾਮ ਕਾ ਨਾਮੁ’ (1 ਵਾਰ) ਹੈ। ਸੰਬੰਧਕੀ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਣ ਜਾਂ ਲੁਪਤ; ਅਰਥਾਂ ’ਚ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ। ‘ਗੁਰ ਸਬਦੁ’ ਜਾਂ ‘ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ’; ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ‘ਗੁਰੂ ਕਾ ਸਬਦ’।, ‘ਰਾਮ ਨਾਮੁ’ ਜਾਂ ‘ਰਾਮ ਕਾ ਨਾਮੁ’; ਦੋਵਾਂ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ: ‘ਰਾਮ ਦਾ ਨਾਮ’। ਮਿਸਾਲ ਵਜੋਂ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੇ ਵਾਕ ਹਨ :

ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ’ ਮਨਿ (’ਚ) ਵਸੈ; ਮਨੁ ਤਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ (ਮਹਲਾ ੩/ਪੰਨਾ ੩੨)

‘ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ’; ਕੋ ਵਿਰਲਾ ਬੂਝੈ ॥ (ਮਹਲਾ ੩/ਪੰਨਾ ੧੨੦)

ਜਨਮੇਜੈ (ਨੇ) ‘ਗੁਰ ਸਬਦੁ’ ਨ ਜਾਨਿਆ ॥ (ਮਹਲਾ ੧/ਪੰਨਾ ੨੨੫) (ਭਾਵ ‘ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ’)

‘ਸਬਦੁ ਗੁਰ’ ਪੀਰਾ, ਗਹਿਰ ਗੰਭੀਰਾ; ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ, ਜਗੁ ਬਉਰਾਨੰ ॥ (ਮਹਲਾ ੧/ਪੰਨਾ ੬੩੫) (ਭਾਵ ‘ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ’ ਪੀਰਾ)

ਸੋ ਪੰਡਿਤੁ; ‘ਗੁਰ ਸਬਦੁ’ ਕਮਾਇ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੮੮੮) (ਭਾਵ ‘ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ’ ਕਮਾਇ)

ਸਭਸੈ ਊਪਰਿ; ‘ਗੁਰ ਸਬਦੁ’ ਬੀਚਾਰੁ ॥ (ਮਹਲਾ ੧/ਪੰਨਾ ੯੦੪) (ਭਾਵ ‘ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ’ (ਰੂਪ) ਬੀਚਾਰੁ)

ਮੇਰੇ ਮੀਤ ਗੁਰਦੇਵ  !  ਮੋ ਕਉ ‘ਰਾਮ ਨਾਮੁ’ ਪਰਗਾਸਿ ॥ (ਸੋ ਦਰੁ/ਮਹਲਾ ੪/ਪੰਨਾ ੧੦) ਭਾਵ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ‘ਰਾਮ ਕਾ ਨਾਮੁ’ ਰੂਪ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਕਰ। ਇਸ ਦਾ ਅਰਥ ਐਸਾ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਕਿ (ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਰਾਮ ਦੇ) ‘ਨਾਮ ਦਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਕਰ’ ਕਿਉਂਕਿ ‘ਨਾਮੁ’ ਨੂੰ ਔਂਕੜ ਅੰਤ ਹੈ, ਜੋ ‘ਦਾ’ ਲੁਪਤ ਸੰਬੰਧਕੀ ਅਰਥ ਨਹੀਂ ਲੈਣ ਦਿੰਦਾ। ਐਸੇ ਅਰਥ ਕਰਨ ਲਈ ਨਾਮ; ‘ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ’ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ।

ਸੰਤਾ ਸੰਗਤਿ ਮਿਲਿ ਰਹੈ; ਜਪਿ ‘ਰਾਮ ਨਾਮੁ’ ਸੁਖੁ ਪਾਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ (ਮਹਲਾ ੩/ਪੰਨਾ ੩੧) (ਭਾਵ ‘ਰਾਮ ਕਾ ਨਾਮੁ’ ਜਪਿ (ਕੇ) ਸੁਖੁ ਪਾਇ)

‘ਨਾਮੁ’ ਨ ਜਾਨਿਆ ‘ਰਾਮ ਕਾ’(ਮਹਲਾ ੧/ਪੰਨਾ ੧੫੬) (ਭਾਵ ‘ਰਾਮ ਕਾ ਨਾਮੁ’ ਨ ਜਾਨਿਆ)

(2). ਅਗਲੇ ਨਿਯਮ ਮੁਤਾਬਕ ਗੁਰਬਾਣੀ ’ਚ ‘ਦਾ, ਦੇ, ਦੀ/ਕਾ, ਕੇ, ਕੀ’ ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ; ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਏ ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ ਨੂੰ ‘ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ’ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਇ ਕੁਝ ਕੁ ਜਗ੍ਹਾ ‘ਦੁਲੈਂਕੜ ਅੰਤ’ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਭਾਵ ‘ਰਾਮ ਦਾ ਪੈੱਨੁ’ ਵਾਕ; ‘ਰਾਮੂ ਦਾ ਪੈੱਨੁ’ ਵੀ ਬਣ ਸਕਦਾ ਹੈ; ਜਿਵੇਂ ‘ਗੁਰੁ’ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਏ ‘ਕਾ’ ਕਾਰਨ ਸ਼ਬਦ-ਬਣਤਰ ‘ਗੁਰ ਕਾ’ ਜਾਂ ‘ਗੁਰੂ ਕਾ’ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਮਿਸਾਲ ਵਜੋਂ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੇ ਹੇਠਲੇ 4 ਕੁ ਵਾਕਾਂ ’ਚ ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ ਆਉਣ ਕਾਰਨ ‘ਗੁਰੂ ਕਾ’ ਬਣਤਰ ਬਣੀ ਹੈ :

ਰਤਨੁ ‘ਗੁਰੂ ਕਾ ਸਬਦੁ’ ਹੈ; ਬੂਝੈ ਬੂਝਣਹਾਰੁ ॥ (ਮਹਲਾ ੩/ਪੰਨਾ ੫੮੯)

ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਦੀਆ, ਗੁਰਿ+ਪਰਉਪਕਾਰੀ (ਨੇ); ਧਨੁ ਧੰਨੁ ‘ਗੁਰੂ ਕਾ’ ਪਿਤਾ ਮਾਤਾ ॥ (ਮਹਲਾ ੪/ਪੰਨਾ ੫੯੨)

‘ਸਬਦੁ ਗੁਰੂ ਕਾ’ ਸਦ ਉਚਰਹਿ; ਜੁਗੁ ਜੁਗੁ ਵਰਤਾਵਣਹਾਰਾ ॥ (ਮਹਲਾ ੩/ਪੰਨਾ ੫੯੩) (ਭਾਵ ਗੁਰੂ ਕਾ ਸਬਦੁ)

ਅਬਿਚਲ ਨਗਰੁ ਗੋਬਿੰਦ ‘ਗੁਰੂ ਕਾ’; ਨਾਮੁ ਜਪਤ, ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਰਾਮ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੭੮੩)

ਭਾਵ ਗੋਬਿੰਦ (ਦੇ ਰੂਪ) ਗੁਰੂ ਕਾ ਅਬਿਚਲ ਨਗਰੁ।

ਧਿਆਨ ਰਹੇ ਕਿ ‘ਤਤਸਮ’ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ; ‘ਔਂਕੜ ਅੰਤ’ ਤੋਂ ‘ਦੁਲੈਂਕੜ ਅੰਤ’ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ

ਗ੍ਰਿਹਿ (ਘਰ ’ਚ) ਸਾਕਤ ਛਤੀਹ ਪ੍ਰਕਾਰ; ਤੇ ‘ਬਿਖੂ ਸਮਾਨ’(ਮਹਲਾ ੫/੮੧੧) ਬਿਖੁ ਤੋਂ ਬਿਖੂ (ਜ਼ਹਰ)

ਸਤਿਗੁਰੁ ਦਾਤਾ ਸਭਨਾ ‘ਵਥੂ ਕਾ’; ਪੂਰੈ+ਭਾਗਿ (ਨਾਲ਼) ਮਿਲਾਵਣਿਆ ॥ (ਮਹਲਾ ੩/੧੧੬) ‘ਵਸਤੂਆਂ ਕਾ’

ਸੋ ਹੁਣ ਤੱਕ ਕੀਤੀ ਵਿਚਾਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੇਠਲੇ ਦੋ ਨਿਯਮ ਸਮਝ ਆ ਜਾਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ :

(ੳ). ਗੁਰੁ ਈਸਰੁ, ਗੁਰੁ ਗੋਰਖੁ ਬਰਮਾ; ਗੁਰੁ ਪਾਰਬਤੀ ਮਾਈ ॥’’ ਤੁਕ ਦੇ ਔਂਕੜ ਅੰਤ ਵਾਲ਼ੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸ਼ਬਦ ’ਚੋਂ ਲੁਪਤ ਸੰਬੰਧਕੀ ‘ਦਾ, ਦੇ, ਦੀ’ ਨਹੀਂ ਲਏ ਜਾ ਸਕਦੇ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ ‘ਈਸਰ ਦਾ ਗੁਰੁ’ ਜਾਂ ‘ਗੁਰ ਦਾ ਈਸਰੁ’ ਅਰਥ ਕਰਨਾ; ਗੁਰਮਤਿ ਅਨੁਸਾਰ ਮਨਮਤ ਹੈ।

(ਅ). ਪੰਜਾਬੀ ਲਿਖਤ ‘ਰਾਮ ਦਾ ਪੈੱਨ’ ਨੂੰ ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿਆਕਰਨ ਅਨੁਸਾਰ ‘ਰਾਮੁ ਦਾ ਪੈੱਨੁ’ ਨਹੀਂ ਲਿਖ ਸਕਦੇ।

(3). ਗੁਰਬਾਣੀ ਕਈ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਦਾ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ‘ਦੇ’ ਦੀ ਥਾਂ ਅਕਸਰ ‘ਕੇ’ ਲਿਖਿਆ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਤੇ ‘ਰਾਮ ਦੇ ਪੈੱਨ’ ਨੂੰ ਹੀ ‘ਰਾਮ ਕੇ ਪੈੱਨ’ ਲਿਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਗੁਰਬਾਣੀ ’ਚ ‘ਕੇ’ 1271 ਵਾਰ ਹੈ ਜਦਕਿ ‘ਦੇ’ ਮਾਤਰ 208 ਵਾਰ ਹੀ ਹੈ। ਉਹ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ‘ਦੇ ਕੇ’ (ਕਿਰਿਆ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਣ) ਦੇ ਅਰਥਾਂ ’ਚ ਜਾਂ ‘ਦੇ’ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ : ‘ਦਿੰਦਾ ਹੈ’ (ਇੱਕ ਵਚਨ ਕਿਰਿਆ); ਜਿਵੇਂ ਕਿ

(ੳ). ‘ਦੇ’ ਕਿਰਿਆ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਣ ਵਜੋਂ : ‘ਦੇ’ ਸਾਬੂਣੁ; ਲਈਐ ਓਹੁ ਧੋਇ ॥ (ਜਪੁ) (‘ਦੇ’ ਭਾਵ ਦੇ ਕੇ ਜਾਂ ਲਾ ਕੇ)

ਜਿਸੁ ਤੂੰ ਰਖਹਿ ਹਥ ‘ਦੇ’; ਤਿਸੁ ਮਾਰਿ ਨ ਸਕੈ ਕੋਇ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੪੩) (‘ਦੇ’ ਭਾਵ ਦੇ ਕੇ)

ਨਾਨਕ  ! ਸਿਰੁ ‘ਦੇ’ ਛੂਟੀਐ; ਦਰਗਹ ਪਤਿ ਪਾਏ ॥ (ਮਹਲਾ ੧/ਪੰਨਾ ੪੨੧) (‘ਦੇ’ ਭਾਵ ਦੇ ਕੇ)

ਚੇਤੇ ਰਹੇ ਕਿ ਜੇਕਰ ਉਕਤ ਪੰਕਤੀ ’ਚ ‘ਦੇ’ ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਇਸ ਨੇ ‘ਸਿਰੁ’ (ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ) ਨੂੰ ‘ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ’ ਕਰ ਦੇਣਾ ਸੀ।

(ਅ). ‘ਦੇ’ ਇੱਕ ਵਚਨ ਕਿਰਿਆ : ਦੇਦਾ ‘ਦੇ’; ਲੈਦੇ ਥਕਿ ਪਾਹਿ ॥ (ਜਪੁ) (‘ਦੇਂਦਾ ਦੇ’ ਭਾਵ ਦੇਣ ਵਾਲ਼ਾ ‘ਦਿੰਦਾ ਹੈ’।)

ਨਾਨਕ  !  ਸੋਭਾ ਸੁਰਤਿ ਦੇਇ ਪ੍ਰਭੁ ਆਪੇ; ਗੁਰਮੁਖਿ ‘ਦੇ’ ਵਡਿਆਈ ॥ (ਮਹਲਾ ੩/ਪੰਨਾ ੩੨) (‘ਦੇ’ ਭਾਵ ‘ਦਿੰਦਾ ਹੈ’।)

ਆਪੇ ‘ਦੇ’ (ਦੇਂਦਾ ਹੈ) ਵਡਿਆਈਆ; ‘ਦੇ’ (ਦੇ ਕੇ) ਤੋਟਿ ਨ ਹੋਈ ॥ (ਮਹਲਾ ੧/ਪੰਨਾ ੪੨੦)

ਨੋਟ : ਧਿਆਨ ਰਹੇ ਕਿ ਹੇਠਲੀਆਂ 7 ਕੁ ਤੁਕਾਂ ’ਚ ਹੀ ‘ਦੇ’; ‘ਕੇ’ ਵਾਙ (ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ) ਹੈ, ਨਾ ਕਿ ‘ਕਿਰਿਆ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਣ’ ਜਾਂ ‘ਇੱਕ ਵਚਨ ਕਿਰਿਆ’ :

ਪਰਵਦਗਾਰੁ (ਨੂੰ) ਸਾਲਾਹੀਐ;  ਜਿਸ ‘ਦੇ’ ਚਲਤ ਅਨੇਕ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/੪੯) ਪੜਨਾਂਵ+ਨਾਂਵ (ਜਿਸ+ਚਲਤ ਨੂੰ ਜੋੜਦਾ ਹੈ)

ਜਨ ਨਾਨਕ  !  ਜਿਸ ‘ਦੇ’ ਏਹਿ ਚਲਤ ਹਹਿ;  ਸੋ ਜੀਵਉ ਦੇਵਣਹਾਰੁ ॥ (ਮਹਲਾ ੩/੯੫੧)

ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਦਾ ਸਲਾਹੀਐ; ਸਭਿ ਤਿਸ ‘ਦੇ’ ਜਚਾ (ਭਾਵ ਉਸ ਦੇ ਕੌਤਕ)॥ (ਮਹਲਾ ੩/੧੦੯੪)

ਆਪਨੜੈ+ਘਰਿ (’ਚ) ਜਾਈਐ; ਪੈਰ ਤਿਨ੍ਹਾ ‘ਦੇ’ ਚੁੰਮਿ (ਕੇ)(ਬਾਬਾ ਫਰੀਦ/੧੩੭੮) ਪੜਨਾਂਵ+ਨਾਂਵ (ਤਿਨ੍ਹਾ+ਪੈਰ ਨੂੰ ਜੋੜਦਾ ਹੈ)

ਬਾਜ ਪਏ ਤਿਸੁ ਰਬ ‘ਦੇ’; ਕੇਲਾਂ ਵਿਸਰੀਆਂ ॥ (ਬਾਬਾ ਫਰੀਦ/੧੩੮੩)

ਅਰਥ : ਜਦ ਉਸ ਨੂੰ ਰੱਬ ਦੇ ਬਾਜ਼ (ਸ਼ਿਕਾਰੀ, ਮੌਤ ਦੇ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤੇ) ਆ ਪਏ ਤਾਂ ਦੁਨਿਆਵੀ ਚਸਕੇ (ਇੱਥੇ ਹੀ) ਰਹਿ ਗਏ।

ਓਇ, ਭੁਲਾਏ ਕਿਸੈ ‘ਦੇ’, ਨ ਭੁਲਨ੍ਹੀ;  ਸਚੁ ਜਾਣਨਿ ਸੋਈ ॥ (ਮਹਲਾ ੩/੪੨੫) ਕਿਸੈ ਦੇ ਭੁਲਾਏ (ਪੜਨਾਂਵ+ਕਿਰਿਆ ਨੂੰ ਜੋੜਦਾ ਹੈ)

ਨਾਨਕ  !  ਜਿਨ ਅੰਦਰਿ ਸਚੁ ਹੈ; ਸੇ ਜਨ ਛਪਹਿ ਨ, ਕਿਸੈ ‘ਦੇ’ ਛਪਾਏ ॥ (ਮਹਲਾ ੩/੮੫੦)

ਉਕਤ 7 ਵਾਕਾਂ ’ਚ ਆਏ ਸੰਬੰਧਕੀ (ਦੇ) ਨੂੰ ਪਹਿਚਾਨਣ ਲਈ ਇਸ ਦੇ ਅਗੇਤਰ ਅਤੇ ਪਿਛੇਤਰ; ‘ਨਾਂਵ+ਨਾਂਵ’ ਜਾਂ ‘ਨਾਂਵ+ਪੜਨਾਂਵ’ ਜਾਂ ‘ਪੜਨਾਂਵ+ਨਾਂਵ’ ਜਾਂ ‘ਨਾਂਵ+ਕਿਰਿਆ’ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਜ਼ਰੂਰ ਦੇਣਾ ਹੈ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਕਤ 1 ਤੋਂ 5 ਤੱਕ ਤਰਤੀਬਵਾਰ ਹੈ ‘ਜਿਸ ਦੇ ਚਲਤ, ਜਿਸ ਦੇ ਏਹਿ ਚਲਤ, ਤਿਸ ਦੇ ਸਭਿ ਜਚਾ (ਕੌਤਕ/ਚੋਜ), ਤਿਨ੍ਹਾ ਦੇ ਪੈਰ, ਤਿਸੁ ਰਬ ਦੇ ਬਾਜ’, ਪਰ ਨੰਬਰ 6 ਅਤੇ 7 ਵਾਕਾਂ ’ਚ ਇਸ ਦੇ ਅਗੇਤਰ ‘ਪੜਨਾਂਵ’ ਅਤੇ ਪਿਛੇਤਰ ‘ਬਹੁ ਵਚਨ ਕਿਰਿਆਵਾਂ’ ਹਨ; ਜਿਵੇਂ ‘ਕਿਸੈ ਦੇ ਭੁਲਾਏ, ਕਿਸੈ ਦੇ ਛਪਾਏ’। ਐਸੇ (ਪੜਨਾਂਵ+ਕਿਰਿਆ) ਵਾਕਾਂ ’ਚ ‘ਦੇ’ ਦੇ ਅਗੇਤਰ ਆਏ ਸ਼ਬਦਾਂ (ਨਾਂਵ ਹੋਣ ਜਾਂ ਪੜਨਾਂਵ) ਨੂੰ ‘ਦੁਲਾਵਾਂ ਅੰਤ’ ਜਾਂ ‘ਦੁਲੈਂਕੜ ਅੰਤ’ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਭਾਵ ਗੁਰਬਾਣੀ ਅੰਦਰ ਸਾਰੇ ਹੀ ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਅਗੇਤਰ ‘ਨਾਂਵ/ਪੜਨਾਂਵ’ ਉੱਤੇ ਆਪਣਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਪਾਉਣਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੇ ਵਾਕਾਂ ’ਚ ‘ਦੇ’ ਨੇ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਅਗੇਤਰ ‘ਨਾਂਵ/ਪੜਨਾਂਵ’ ਨੂੰ ‘ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ’ ਕੀਤਾ ਹੈ ਜਾਂ ‘ਦੁਲਾਵਾਂ ਅੰਤ’ ਯਾਨੀ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅਸਲ ਰੂਪ ‘ਔਂਕੜ ਅੰਤ’ (ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ) ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣ ਦਿੱਤਾ, ਪਰ ‘ਦੇ’ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਾਲ਼ੇ ਕਿਰਿਆਵਾਚੀ ਸ਼ਬਦ ਬਹੁ ਵਚਨ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਹੀ ਹਨ; ਇਉਂ ਹੀ ਸੰਬੰਧਕੀ ਤੋਂ ਪਿਛੇਤਰ ਆਉਣ ਵਾਲ਼ੇ ਸਾਰੇ ਨਾਂਵ; ਬਹੁ ਵਚਨ ਬਣਤਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਯਾਨੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ‘ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ’ ਰੂਪ ਨੂੰ ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ ਨਹੀਂ ਬਦਲਦੇ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਹੇਠਲੇ ਵਾਕਾਂ ’ਚ ‘ਕੇ’ ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਾਲ਼ੇ ਸਾਰੇ ਨਾਂਵ ਆਪਣੇ ਅਸਲ ਰੂਪ ’ਚ ‘ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ’ ਹਨ :

ਤਾ ‘ਕੇ ਅੰਤ’; ਨ ਪਾਏ ਜਾਹਿ ॥ (ਜਪੁ)

ਤਿਨ ‘ਕੇ ਨਾਮ’; ਅਨੇਕ ਅਨੰਤ ॥ (ਜਪੁ)

ਤਾ ‘ਕੇ ਰੂਪ’; ਨ ਕਥਨੇ ਜਾਹਿ ॥ (ਜਪੁ)

(4). ਅਜੋਕੀ ਪੰਜਾਬੀ ’ਚ ‘ਦੈ’ ਨੂੰ ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ ਵਜੋਂ ਨਹੀਂ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਪਰ ਗੁਰਬਾਣੀ ’ਚ ਇਹ 32 ਵਾਰ ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ‘ਕੇ’ ਅਤੇ ‘ਦੇ’ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਰੇ ਬਹੁ ਵਚਨ ਸ਼ਬਦ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਓਥੇ ‘ਦੈ’ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਦਾ ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ (‘ਔਂਕੜ ਅੰਤ’ ਦੀ ਬਜਾਇ) ‘ਸਿਹਾਰੀ ਅੰਤ’ ਜਾਂ ‘ਦੁਲਾਵਾਂ ਅੰਤ’ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ‘ਨਾਲ਼, ਰਾਹੀਂ, ਦੁਆਰਾ, ਵਿੱਚ, ਉੱਤੇ, ਹੇਠਾਂ, ਤੋਂ, ਨੇ’ ਆਦਿਕ ਲੁਪਤ ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ ਮਿਲਦੇ ਹਨ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ

ਤਿਸ ‘ਦੈ ਚਾਨਣਿ(ਨਾਲ਼); ਸਭ ਮਹਿ ਚਾਨਣੁ ਹੋਇ ॥ (ਸੋਹਿਲਾ/ਮਹਲਾ ੧/੧੩)

ਸੋ ਸੂਰਾ, ਪਰਧਾਨੁ ਸੋ; ‘ਮਸਤਕਿ ਜਿਸ ਦੈ’, ਭਾਗੁ ਜੀਉ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/੧੩੨) (ਜਿਸ ‘ਦੈ ਮਸਤਕਿ’ ਉੱਤੇ)

ਸਚੇ ‘ਦੈ ਦਰਿ’ (’ਤੇ) ਜਾਇ (ਕੇ); ਸਚੁ ਚਵਾਂਈਐ ॥ (ਮਹਲਾ ੧/੧੪੫)

ਸਚੈ ‘ਦੈ ਦੀਬਾਣਿ(’ਚ); ਕੂੜਿ (ਨਾਲ਼) ਨ ਜਾਈਐ ॥ (ਮਹਲਾ ੧/੧੪੬)

ਮਨਮੁਖਾ ‘ਦੈ ਸਿਰਿ’ (’ਤੇ), ਜੋਰਾ ਅਮਰੁ ਹੈ; ਨਿਤ ਦੇਵਹਿ ਭਲਾ ॥ (ਮਹਲਾ ੪/੩੦੪) ਭਾਵ ਮਨਮੁਖਾਂ (ਕਾਮੀ ਲੋਕਾਂ) ਦੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਔਰਤਾਂ ਦਾ ਹੁਕਮ (ਚੱਲਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ ਰੱਖਣ ਲਈ) ਸਦਾ ਚੰਗੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ (ਲਿਆ ਲਿਆ) ਦੇਂਦੇ ਹਨ।

ਜਿਸ ‘ਦੈ ਚਿਤਿ(’ਚ) ਵਸਿਆ ਮੇਰਾ ਸੁਆਮੀ; ਤਿਸ ਨੋ ਕਿਉ ਅੰਦੇਸਾ, ਕਿਸੈ ਗਲੈ ਦਾ ਲੋੜੀਐ  ?॥ (ਮਹਲਾ ੪/੫੫੦)

ਹਉ ਬਲਿਹਾਰੀ ਤਿਨ ਕਉ; ਸਿਫਤਿ ਜਿਨਾ ‘ਦੈ ਵਾਤਿ(ਮੂੰਹ ’ਚ)(ਮਹਲਾ ੧/੭੯੦)

ਤਿਸ ‘ਦੈ ਦਿਤੈ’ (ਨਾਲ਼) ਨਾਨਕਾ ! ਤੇਹੋ ਜੇਹਾ ਧਰਮੁ ॥ (ਮਹਲਾ ੩/੯੪੯)

ਤਿਸ ‘ਦੈ ਸਬਦਿ(ਰਾਹੀਂ); ਨਿਸਤਰੈ ਸੰਸਾਰਾ ॥ (ਮਹਲਾ ੩/੧੦੫੫)

ਮਤੁ ਸਰਮਿੰਦਾ ਥੀਵਹੀ; ਸਾਂਈ ‘ਦੈ ਦਰਬਾਰਿ(’ਚ)(ਸਲੋਕ/ਬਾਬਾ ਫਰੀਦ/੧੩੮੧)

ਸਜਣੁ ਸਚਾ ਪਾਤਿਸਾਹੁ; ‘ਸਿਰਿ ਸਾਹਾਂ ਦੈ’, ਸਾਹੁ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/੧੪੨੬) (ਸਾਹਾਂ ‘ਦੈ ਸਿਰਿ’ ਉੱਤੇ)

(5). ਗੁਰਬਾਣੀ ’ਚ ‘ਦੈ’ ਸੰਬੰਧਕੀ; ਲੁਪਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵੀ ਆਉਂਦਾ ਹੈ । ਪਛਾਣ ਓਹੀ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਾਲੇ ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ ਨੂੰ ‘ਸਿਹਾਰੀ ਅੰਤ’ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿਹੜੀ ਕਿ ‘ਨਾਲ, ਵਿੱਚ, ਰਾਹੀਂ, ਤੋਂ, ਨੇ’ ਆਦਿਕ ਲੁਪਤ ਅਰਥ ਦਿੰਦੀ ਹੈ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ

(ੳ). ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ॥  ਭਾਵ (ਗੁਰ ‘ਦੈ ਪ੍ਰਸਾਦਿ‘) ਗੁਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ਼।

ਨੋਟ : ਅਕਸਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ‘ਗੁਰ’ ਦਾ ਔਂਕੜ; ‘ਦੀ’ ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ ਨੇ ਹਟਾ ਦਿੱਤਾ, ਪਰ ‘ਪ੍ਰਸਾਦਿ’ (ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ) ਦੀ ਸਿਹਾਰੀ ਅੰਤ; ‘ਗੁਰ’ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਲੁਪਤ ‘ਦੈ’ ਹੋਣ ਦਾ ਸੰਕੇਤ ਕਰਦੀ ਹੈ, ‘ਦੀ’ ਦਾ ਨਹੀਂ।  ‘ਦੀ’ ਨਾਲ਼ ‘ਪ੍ਰਸਾਦਿ’ ਇਸਤਰੀ ਲਿੰਗ ਨਾਂਵ ਬਣਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਗੁਰਬਾਣੀ ਇਹੀ ਸੇਧ ਬਖ਼ਸ਼ਦੀ ਹੈ ਕਿ ‘ਗੁਰ ਦੈ ਪ੍ਰਸਾਦਿ’ ਜਾਂ ‘ਗੁਰ ਕੈ ਪ੍ਰਸਾਦਿ’ ਸਹੀ ਵਾਕ ਹੈ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ ‘‘ਸਤਗੁਰ ਕੈ ਪਰਸਾਦਿ; ਸਹਜ ਸੇਤੀ ਰੰਗੁ ਮਾਣਇ ॥’’ (ਭਟ ਕਲੵ/੧੩੯੭)

(ਅ). ਜਿਹ ਪ੍ਰਸਾਦਿ॥ ਭਾਵ (ਜਿਹ ‘ਦੈ ਪ੍ਰਸਾਦਿ‘) ਅਰਥ : ਜਿਸ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ਼।

ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ; ਅੰਤਰਿ ਲਿਵ ਲਾਗੈ ॥ (ਭਗਤ ਕਬੀਰ ਜੀ/ਪੰਨਾ ੯੨) ਭਾਵ ਗੁਰ ‘ਦੈ ਪ੍ਰਸਾਦਿ‘ ਨਾਲ਼।

ਇਹ ਮਤਿ; ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਮਨਿ ਧਾਰਉ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੧੦੪) ਭਾਵ ਗੁਰ ‘ਦੈ ਪ੍ਰਸਾਦਿ‘ ਨਾਲ਼।

ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ; ਕਿਨੈ+ਵਿਰਲੈ (ਨੇ) ਜਾਨਾ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੧੮੬) ਭਾਵ ਗੁਰ ‘ਦੈ ਪ੍ਰਸਾਦਿ’ ਨਾਲ਼।

ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ; ਵਿਰਲੈ (ਨੇ) ਹੀ ਗਵਿਆ (ਭੋਗਿਆ/ਪਹੁੰਚ ਕੀਤੀ) (ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੨੫੯) ਭਾਵ ਗੁਰ ਦੈ ਪ੍ਰਸਾਦਿ

ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ; ਨਾਨਕ  ! ਹਉ ਛੂਟੈ ॥ (ਸੁਖਮਨੀ/ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੨੭੮) ਭਾਵ ਗੁਰ ਦੈ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਨਾਲ਼ (ਅਹੰਕਾਰ ਦੂਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ)।

ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ; ਤਤੁ ਸਭੁ ਬੂਝਿਆ ॥ (ਸੁਖਮਨੀ/ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੨੮੧) ਭਾਵ ਗੁਰ ‘ਦੈ ਪ੍ਰਸਾਦਿ‘।

ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ; ਕੋ ਵਿਰਲਾ ਜਾਗੇ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੩੭੫) ਭਾਵ ਗੁਰ ‘ਦੈ ਪ੍ਰਸਾਦਿ’ ਨਾਲ਼।

ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ; ਮੈ ਖੋਟੀ ਡੀਠੀ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੩੯੨) ਭਾਵ ਗੁਰ ‘ਦੈ ਪ੍ਰਸਾਦਿ‘। ਅਰਥ : ਗੁਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ।

ਜਿਹ ਪ੍ਰਸਾਦਿ; ਪੀਵਹਿ ਸੀਤਲ ਜਲਾ ॥.. ਜਿਹ ਪ੍ਰਸਾਦਿ (ਨਾਲ਼); ਪਾਟ ਪਟੰਬਰ ਹਢਾਵਹਿ ॥.. ਜਿਹ ਪ੍ਰਸਾਦਿ; ਸੁਖਿ (ਨਾਲ਼) ਸੇਜ ਸੋਈਜੈ ॥.. ਜਿਹ ਪ੍ਰਸਾਦਿ; ਆਰੋਗ ਕੰਚਨ ਦੇਹੀ ॥ ..ਜਿਹ ਪ੍ਰਸਾਦਿ; ਤੇਰਾ ਓਲਾ ਰਹਤ ॥ (ਸੁਖਮਨੀ/ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੨੭੦) ਭਾਵ ਜਿਹ ਦੈ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ਜਾਂ ਜਿਸ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ਼।

ਨੋਟ : ਗੁਰਬਾਣੀ ’ਚ ਇੱਕ ਤੋਂ ਵੱਧ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ‘ਦੈ’ ਅਤੇ ‘ਕੈ’ (ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ ਰੂਪ ’ਚ) ਦੇ ਅਰਥ ਤੇ ਲਿਖਤ ਨਿਯਮ ਇੱਕ ਸਮਾਨ ਹਨ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ ‘ਪ੍ਰਭ ਕੈ ਸਿਮਰਨਿ’ ਜਾਂ ‘ਪ੍ਰਭੂ ਦੈ ਸਿਮਰਨਿ’ ਭਾਵ ‘ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਸਿਮਰਨ ਨਾਲ਼’।

ਪ੍ਰਭ ਕੈ ਸਿਮਰਨਿ; ਗਰਭਿ ਨ ਬਸੈ ॥… ਪ੍ਰਭ ਕੈ ਸਿਮਰਨਿ; ਦੂਖੁ ਜਮੁ ਨਸੈ ॥…ਪ੍ਰਭ ਕੈ ਸਿਮਰਨਿ; ਦੁਸਮਨੁ ਟਰੈ ॥ (ਸੁਖਮਨੀ/ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੨੬੨)

ਸੋ ‘ਰਾਮ ਦੇ ਪੈੱਨ’ ਵਾਕ ਨੂੰ ਗੁਰਬਾਣੀ ’ਚ ‘ਰਾਮ ਕੇ ਪੈੱਨ, ਰਾਮ ਦੈ ਪੈੱਨਿ ਜਾਂ ਰਾਮ ਪੈੱਨਿ’ ਲਿਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਪਰ ‘ਰਾਮ ਦੈ ਪੈੱਨ, ਰਾਮ ਦੇ ਪੈੱਨਿ, ਰਾਮੁ ਪੈੱਨੁ ਜਾਂ ਰਾਮੁ ਦੇ ਪੈੱਨੁ’ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਲਿਖ ਸਕਦੇ।

ਸਿੱਟਾ : (ੳ). ਸੰਬੰਧਕੀ ‘ਕੇ’ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ‘ਦੈ’, ‘ਕਾ’ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ‘ਦਾ’; ਇਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਅਗੇਤਰ ਆਏ ਸ਼ਬਦ; ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ ਹੋਣ ਜਾਂ ਬਹੁ ਵਚਨ ਨਾਂਵ ਜਾਂ ਪੜਨਾਂਵ ਜਾਂ ਇਸਤਰੀ ਲਿੰਗ ਨਾਂਵ ਹੋਵੇ; ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ ਦਾ ਰੂਪ ਇੱਕ ਸਮਾਨ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ ‘ਭਗਤੀ ਦਾ ਫਲ਼, ਕਰਮ ਦਾ ਫਲ਼, ਕਰਮਾਂ ਦਾ ਫਲ਼, ਇਸ ਦਾ ਫਲ਼’ ਵਾਕਾਂ ’ਚ ‘ਭਗਤੀ’ ਇਸਤਰੀ ਲਿੰਗ ਹੈ, ਕਰਮ; ਇੱਕ ਵਚਨ ਨਾਂਵ ਹੈ, ‘ਕਰਮਾਂ’ ਬਹੁ ਵਚਨ ਨਾਂਵ ਹੈ ਅਤੇ ‘ਇਸ’; ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੜਨਾਂਵ ਹੈ, ਫਿਰ ਵੀ ‘ਦਾ’ ਦੀ ਬਣਤਰ ਸਾਰੇ ਵਾਕਾਂ ’ਚ ਇੱਕ ਸਮਾਨ ਹੈ। ਕਿਤੇ ‘ਦੇ’ ਜਾਂ ‘ਦੀ’ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। 

(ਅ). ਵਿਆਕਰਨਿਕ ਨਿਯਮਾਂ ਮੁਤਾਬਕ ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ ਦੇ ਅਗੇਤਰ ਆਇਆ ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ; ‘ਔਂਕੜ ਅੰਤ’ ਨਹੀਂ ਹੋਏਗਾ ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ ਦਾ ਅਸਲ ਰੂਪ ‘ਔਂਕੜ ਅੰਤ’ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਚੇਤੇ ਰਹੇ ਕਿ ‘ਸਿਹਾਰੀ ਅੰਤ’ (ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵਾਂ) ਵਿਚੋਂ ਲੁਪਤ ਸੰਬੰਧਕੀ ਮਿਲਦਾ ਹੈ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ ‘ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ, ਪ੍ਰਭ ਕੈ ਸਿਮਰਨਿ’ ਵਾਕਾਂ ਦੀ ਅੰਤਮ ਸਿਹਾਰੀ ’ਚੋਂ ‘ਨਾਲ਼’ (ਲੁਪਤ ਸੰਬੰਧਕੀ) ਮਿਲਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ‘ਦੁਲਾਵਾਂ ਅੰਤ’ ’ਚੋਂ ਪ੍ਰਗਟ ਅਤੇ ਲੁਪਤ ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ ਮਿਲਦਾ ਹੈ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ ‘‘ਹੁਕਮੈ ਅੰਦਰਿ ਸਭੁ ਕੋ; ਬਾਹਰਿ ਹੁਕਮ, ਨ ਕੋਇ ॥’’ (ਜਪੁ) ਵਾਕ ਦੇ ‘ਹੁਕਮੈ’ (ਇੱਕ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ) ਦੀਆਂ ਅੰਤਮ ਦੁਲਾਵਾਂ ’ਚੋਂ ‘ਅੰਦਰਿ’ (ਪ੍ਰਗਟ ਸੰਬੰਧਕੀ) ਅਤੇ ਅਗਲੇ ਵਾਕਾਂ ’ਚ ‘ਕਰਤੈ’ (ਕਰਤਾਰੈ) ਦੀਆਂ ਦੁਲਾਵਾਂ ਅੰਤ ’ਚੋਂ ‘ਨੇ’ (ਲੁਪਤ ਸੰਬੰਧਕੀ) ਮਿਲਦਾ ਹੈ ‘‘ਨਾਨਕ ! ਜਿਨਿ ਕਰਤੈ (ਨੇ) ਕਾਰਣੁ (ਮਾਇਆ) ਕੀਆ; ਸੋ ਜਾਣੈ ਕਰਤਾਰੁ ॥ (ਆਸਾ ਕੀ ਵਾਰ/ਮਹਲਾ ੧/੪੬੬), ਏਹੁ ਪਰਪੰਚੁ ਖੇਲੁ ਕੀਆ ਸਭੁ ਕਰਤੈ (ਕਰਤਾਰ ਨੇ); ਹਰਿ ਕਰਤੈ (ਨੇ) ਸਭ ਕਲ ਧਾਰੀ ॥’’ (ਮਹਲਾ ੪/੫੦੭)

(ੲ). ਪਰ ਅਗਰ ਪ੍ਰਗਟ ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਸੇ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ‘ਸਿਹਾਰੀ ਅੰਤ’ ਜਾਂ ‘ਔਂਕੜ ਅੰਤ’ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਉਹ, ਉਸ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਮੂਲਕ ਹੋਵੇਗੀ ਭਾਵ ਸ਼ਬਦ; ਅਨਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਤਤਸਮ ਹੋਵੇਗਾ, ਜਿੱਥੇ ਉਸ ‘ਲਗ’ ਦਾ ਉਚਾਰਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਵਿਆਕਰਨਿਕ ਨਿਯਮਾਂ ’ਚ ਨਹੀਂ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ ‘ਕਲਿਜੁਗ’ ਨੂੰ ਸੰਖੇਪ ’ਚ ‘ਕਲਿ’ ਕਰਕੇ ਅਤੇ ਬਿਖੂ (ਜ਼ਹਰ) ਨੂੰ ਸੰਖੇਪ ’ਚ ‘ਬਿਖੁ’ ਕਰਕੇ ਹੇਠਲੇ ਵਾਕਾਂ ਵਿੱਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ਼ ਸੰਬੰਧਕੀ-ਚਿੰਨ੍ਹ ਵੀ ਹਨ। ਫਿਰ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਣਤਰ ‘ਕਲ’ ਜਾਂ ‘ਬਿਖ’ (ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ) ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ :

ਜੇ ਕੋ ਨਾਉ ਲਏ ਬਦਨਾਵੀ; ‘ਕਲਿ ਕੇ’ ਲਖਣ ਏਈ ॥ (ਮਹਲਾ ੧/ਪੰਨਾ ੯੦੨) ਇੱਥੇ ‘ਕਲਿ’ ਦੀ ਸਿਹਾਰੀ ਉਚਾਰਨ ਦਾ ਭਾਗ ਹੈ।

ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਉਰ ਹਾਰੁ; ‘ਬਿਖੁ ਕੇ’ ਦਿਵਸ ਗਏ ॥ (ਮਹਲਾ ੫/ਪੰਨਾ ੪੫੮) ਇੱਥੇ ‘ਬਿਖੁ’ ਦੀ ਔਂਕੜ ਉਚਾਰਨ ਦਾ ਭਾਗ ਹੈ।

ਬਿਖੁ ਖਾਣਾ ਬਿਖੁ ਪੈਨਣਾ; ‘ਬਿਖੁ ਕੇ’ ਮੁਖਿ (’ਚ) ਗਿਰਾਸ ॥ (ਮਹਲਾ ੩/ਪੰਨਾ ੫੮੬)

ਚੇਤੇ ਰਹੇ ਕਿ ਉਕਤ ਤੁਕਾਂ ’ਚ ਵੀ ਸੰਬੰਧਕੀ ‘ਕੇ’ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਰੇ ਬਹੁ ਵਚਨ ਪੁਲਿੰਗ ਨਾਂਵ (ਮੁਕਤਾ ਅੰਤ) ਹੀ ਹਨ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ ‘ਕਲਿ ਕੇ ਲਖਣ, ਬਿਖੁ ਕੇ ਦਿਵਸ, ਬਿਖੁ ਕੇ ਗਿਰਾਸ’।

ਸੋ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੇ ਲਿਖਣ ਢੰਗ ਤੋਂ ਅਣਜਾਣ ਸਿੱਖ; ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੇ ਮਤਮਤੀ ਅਰਥ ਕਰਕੇ ਸਿੱਖ-ਸੰਗਤਾਂ ਵਿੱਚ ਦੁਬਿਧਾ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਵਿਆਕਰਨਿਕ ਨਿਯਮਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝ ਕੇ ਹੀ ਅਸੀਂ ਸਹੀ ਗੁਰਮਤਿ ਪ੍ਰਚਾਰ ਦੀ ਹਿਮਾਇਤ ਅਤੇ ਗ਼ਲਤ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨਯੋਗ ਹੋਵਾਂਗੇ।

ਗੁਰਬਾਣੀ ਲਿਖਤ ਬਨਾਮ ਅਜੋਕੀ ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਸ਼ਾ (ਭਾਗ ਦੂਜਾ)

ਗੁਰਬਾਣੀ ਲਿਖਤ ਬਨਾਮ ਅਜੋਕੀ ਪੰਜਾਬੀ ਭਾਸ਼ਾ (ਭਾਗ ਤੀਜਾ)

ਸੀ. ਬੀ. ਆਈ. ਦੀ ਸਾਂਝੀ ਕਲੋਜ਼ਰ ਰਿਪੋਰਟ ਦਾ ਕੱਚ-ਸੱਚ

0

ਸੀ. ਬੀ. ਆਈ. ਦੀ ਸਾਂਝੀ ਕਲੋਜ਼ਰ ਰਿਪੋਰਟ ਦਾ ਕੱਚ-ਸੱਚ

-ਐਡਵੋਕੇਟ ਜਸਪਾਲ ਸਿੰਘ ਮੰਝਪੁਰ ਜਿਲ੍ਹਾ ਕਚਹਿਰੀਆਂ, ਪੰਜਾਬ। 98554-01843

ਸੀ. ਬੀ. ਆਈ ਵੱਲੋਂ 29 ਜੂਨ 2019 ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀ ਤੇ 4 ਜੁਲਾਈ 2019 ਨੂੰ ਸੀ. ਬੀ. ਆਈ ਮੈਜਿਸਟ੍ਰੇਟ, ਮੋਹਾਲੀ ਦੀ ਅਦਾਲਤ ਵਿਚ ਸੀ. ਬੀ. ਆਈ ਨੂੰ 2-11-2015 ਦੇ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਨੋਟੀਫਿਕੇਸ਼ਨ ਮੁਤਾਬਕ ਜਾਂਚ ਲਈ ਮਿਲੇ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੀ ਬੇਅਦਬੀ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਤਿੰਨ ਕੇਸਾਂ ਦੀ ਸਾਂਝੀ ਕਲੋਜ਼ਰ ਰਿਪੋਰਟ ਜਮ੍ਹਾ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ ਜਿਸ ਸਬੰਧੀ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਮਿੱਥੀ ਹੋਈ ਕੇਸ ਦੀ ਤਰੀਕ 23 ਜੁਲਾਈ 2019 ਨੂੰ ਵਿਚਾਰ ਹੋਣਾ ਸੀ ਪਰ ਇਸ ਦਰਮਿਆਨ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਧਿਰਾਂ ਵੱਲੋਂ ਕਲੋਜ਼ਰ ਰਿਪੋਰਟ ਦੀ ਕਾਪੀ ਲੈਣ ਸਬੰਧੀ ਦਰਖਾਸਤਾਂ ਦਾਖਲ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਜਿਸ ਸਬੰਧੀ ਨਿਬੇੜਾ ਕਰਦਿਆਂ ਕਲੋਜ਼ਰ ਰਿਪੋਰਟ ਸਬੰਧੀ ਫੈਸਲਾ ਤਿੰਨਾਂ ਮੁਕੱਦਮਿਆਂ ਦੇ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਰਤਾਵਾਂ ਵੱਲੋਂ ਜੇ ਉਹ ਚਾਹੁਣ ਤਾਂ ਇਸ ਸਬੰਧੀ ਪ੍ਰੋਟੈਸਟ ਪਟੀਸ਼ਨ ਦਾਖਲ ਕਰਨ ਲਈ 23 ਅਗਸਤ 2019 ਲਈ ਮੁਲਤਵੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ।

ਜ਼ਿਕਰਯੋਗ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਇੱਕ ਸਰੂਪ ਪਿੰਡ ਬੁਰਜ ਜਵਾਹਰ ਸਿੰਘ ਵਾਲਾ ਦੇ ਗੁਰੂ-ਘਰ ’ਚੋ ਚੋਰੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਿਸ ਸਬੰਧੀ ਥਾਣਾ ਬਾਜਾਖਾਨਾ ਵਿਚ ਮੁਕੱਦਮਾ ਨੰਬਰ 63 ਤਰੀਕ 2 ਜੂਨ 2015 ਦਰਜ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਸਰੂਪ ਦੀ ਚੋਰੀ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਂਦੇ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਲਗਾਏ ਗਏ ਸਨ, ਜਿਸ ਸਬੰਧੀ ਮੁਕੱਦਮਾ ਨੰਬਰ 117 ਤਰੀਕ 25 ਸਤੰਬਰ 2015 ਦਰਜ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਤੀਸਰਾ ਮੁਕੱਦਮਾ ਪਿੰਡ ਬਰਗਾੜੀ ਵਿਖੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਸਰੂਪ ਦੇ ਖਿੱਲਰੇ ਅੰਗ ਮਿਲਣ ਕਾਰਨ ਮੁਕੱਦਮਾ ਨੰਬਰ 128 ਤਰੀਕ 12 ਅਕਤੂਬਰ 2015 ਦਰਜ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਤਿੰਨੇ ਮੁਕੱਦਮਿਆਂ ਦੀ ਜਾਂਚ 2 ਨਵੰਬਰ 2015 ਨੂੰ ਸੀ. ਬੀ. ਆਈ ਨੂੰ ਸੌਂਪ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਪੰਜਾਬ ਪੁਲਿਸ ਵੱਲੋਂ ਹੋਰਨਾਂ ਕੇਸਾਂ ਵਿੱਚ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ 10 ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ 3 ਡੇਰਾ ਸਿਰਸਾ ਪਰੇਮੀਆਂ ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਤਿੰਨੇ ਕੇਸਾਂ ਵਿਚ ਨਾਮਜ਼ਦ ਕਰਕੇ ਜਾਂਚ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਅੰਤ 4 ਜੁਲਾਈ 2019 ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਤਿੰਨਾਂ ਕੇਸਾਂ ਦੀ ਸਾਂਝੀ ਕਲੋਜ਼ਰ ਰਿਪੋਰਟ ਅਦਾਲਤ ਵਿਚ ਦਾਖਲ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਜਿਸ ਵਿਚ ਸਾਂਝੀ ਕਲੋਜ਼ਰ ਰਿਪੋਰਟ ਦੇਣ ਦੇ ਮੁੱਖ ਰੂਪ ਵਿਚ 3 ਆਧਾਰ ਬਣਾਏ ਗਏ ਹਨ :

  1. ਕੋਈ ਮੌਕੇ ਦਾ ਗਵਾਹ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ।
  2. ਹੱਥ-ਲਿਖਤ ਦੇ ਮਾਹਰ, ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨਾਂ ਦੇ ਮਾਹਰ ਅਤੇ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਜਾਂਚ ਮਾਹਰਾਂ ਦੀਆਂ ਫੌਰੈਂਸਿਕ ਜਾਂਚ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦਾਂ ਦੋਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਨਾ ਹੋਣਾ।
  3. ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ 6 ਸਤੰਬਰ 2018 ਦੇ ਨੋਟੀਫਿਕੇਸ਼ਨ ਦੁਆਰਾ ਸੀ. ਬੀ. ਆਈ ਤੋਂ ਜਾਂਚ ਵਾਪਸ ਲੈਣਾ।

ਸਾਂਝੀ ਕਲੋਜ਼ਰ ਰਿਪੋਰਟ ਵਿੱਚ 106 ਗਵਾਹਾਂ ਦੀ ਸੂਚੀ ਅਤੇ 70 ਦਸਤਾਵੇਜਾਂ ਦਾ ਵੀ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਮੁੱਢਲੀ ਤਫਤੀਸ਼ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤੇ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਨੂੰ ਮੁੜ ਜਾਂਚ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਦਾ ਵੀ ਜ਼ਿਕਰ ਹੈ ਪਰ ਕਈ ਗੱਲਾਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਵੀ ਹਨ ਜਿਹਨਾਂ ਸਬੰਧੀ ਨਾ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੀਡੀਏ ਵਿਚ ਚਰਚਾ ਹੋਈ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਸ਼ਾਇਦ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਸਬੰਧੀ ਜਾਣਕਾਰੀ ਹੈ।

ਘਰੇਲੂ ਗੈਸ ਵਾਲਾ, ਨਰੇਗਾ ਮਜਦੂਰ ਤੇ ਖਰਬੂਜਿਆਂ ਵਾਲਾ ?

ਸੀ. ਬੀ. ਆਈ ਦੀ ਸਾਂਝੀ ਕਲੋਜ਼ਰ ਰਿਪੋਰਟ ਮੁਤਾਬਕ 1 ਜੂਨ 2015 ਜਿਸ ਦਿਨ ਬੁਰਜ ਜਵਾਹਰ ਸਿੰਘ ਵਾਲਾ ਦੇ ਗੁਰੂ-ਘਰ ’ਚੋ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਸਰੂਪ ਚੋਰੀ ਹੋਣ ਬਾਰੇ ਸਵਰਨਜੀਤ ਕੌਰ ਪਤਨੀ ਗੋਰਾ ਸਿੰਘ ਗ੍ਰੰਥੀ ਨੂੰ ਦੋ ਬੱਚਿਆਂ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸ਼ਾਮ ਕਰੀਬ 4 ਵਜੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ। ਦੁਪਹਿਰ ਬਾਅਦ ਕਰੀਬ 3 ਵਜੇ ਬੱਚੇ ਗੁਰਮਤ ਕਲਾਸ ਲਈ ਗੁਰੂ-ਘਰ ਪਹੁੰਚਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੁਪਹਿਰ 2 ਵਜੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਫਲ਼ ਵੇਚਣ ਵਾਲੇ (ਖਰਬੂਜਿਆਂ ਵਾਲੇ) ਨੇ ਹੋਕਾ ਦੇਣ ਲਈ ਗੁਰੂ-ਘਰ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਹਾਲ ਦੇ ਸਪੀਕਰ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਦਰਬਾਰ ਹਾਲ ਵਿੱਚ ਗ੍ਰੰਥੀ-ਸਿੰਘ ਦੇ ਭਾਈ ਗੋਰਾ ਸਿੰਘ ਦਾ ਬੱਚਾ ਲਵਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਦੋਸਤ ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਲੈ ਕੇ ਗਏ ਸਨ ਅਤੇ ਖਰਬੂਜਿਆਂ ਵਾਲੇ ਨੇ ਦੋਨਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਖਾਣ ਲਈ ਇੱਕ ਖਰਬੂਜਾ ਵੀ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਸੋ ਸਵਾਲ ਉੱਠਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਉਸ ਖਰਬੂਜਿਆਂ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਕਦੀ ਸ਼ਾਮਲ ਤਫਤੀਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਜਾਂ ਨਹੀਂ  ? ਅੱਜ ਤੱਕ ਇਸ ਸਬੰਧੀ ਪੰਜਾਬ ਪੁਲਿਸ ਜਾਂ ਮੀਡੀਆ ਵੱਲੋਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ  ?  1 ਜੂਨ 2015 ਨੂੰ ਉਸ ਗੁਰੂ-ਘਰ ਵਿੱਚ ਸਵੇਰੇ 11 ਵਜੇ ਘਰੇਲੂ ਗੈਸ ਵਾਲੇ ਨੇ ਵੀ ਹੋਕਾ ਦੇਣ ਲਈ ਗੁਰੂ-ਘਰ ਦੇ ਸਪੀਕਰ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਨਰੇਗਾ ਮਜਦੂਰ ਗੁਰੂ-ਘਰ ਦੀ ਸਫਾਈ ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ, ਜਿਹਨਾਂ ਕੋਲ ਰੰਬੇ, ਦਾਤੀਆਂ, ਕਹੀਆਂ ਆਦਿ ਸੰਦ ਸਨ, ਜੋ ਦੁਪਹਿਰ ਦੀ ਰੋਟੀ 1 ਵਜੇ ਖਾ ਕੇ ਦੋਬਾਰਾ 2 ਵਜੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਗੁਰੂ-ਘਰ ਪੁੱਜ ਗਏ ਸਨ।

ਜੇ ਗੁਰੂ-ਘਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਦੱਸਣ ਮੁਤਾਬਕ ਕੋਈ ਅਣਸੁਖਾਂਵੀਂ ਜਾਂ ਸ਼ੱਕੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਵਾਪਰੀ ਤਾਂ ਕੀ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕੀਤੀ ਗਈ ਕਿ ਕੀ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਸਰੂਪ ਗੁਰੂ ਘਰ ਵਿੱਚੋਂ ਕੌਣ ਜਾਂ ਕਿਵੇਂ ਲੈ ਗਿਆ  ?  ਜਾਂ ਕੀ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਸਰੂਪ ਗੁਰੂ-ਘਰ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਗਿਆ ਵੀ ਸੀ ਜਾਂ ਕੋਈ ਇਕੱਲੇ ਅੰਗ ਪਾੜ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ ? ਜਾਂ ਅੰਗ ਪਾੜਨ ਅਤੇ ਸਰੂਪ ਚੋਰੀ ਹੋਣ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਉਸ ਦਿਨ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸਮੇਂ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ? ਇਹ ਗੱਲ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰੂ-ਘਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਦੁਕਾਨ ਵਾਲੇ ਗੁਰਦੇਵ ਇੰਸਾਂ ਦਾ ਕਤਲ ਸਿੱਖ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਵੱਲੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਸਰੂਪ ਚੋਰੀ ਕਰਣ/ਕਰਵਾਉਂਣ ਦੇ ਦੋਸ਼ਾਂ ਤਹਿਤ ਹੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।

ਡੇਰਾ ਸਿਰਸਾ ਹਲਾਤਾਂ ਮੁਤਾਬਕ ਦੋਸ਼ੀ ?

ਸੀ. ਬੀ. ਆਈ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸਾਂਝੀ ਕਲੋਜ਼ਰ ਰਿਪੋਰਟ ਵਿੱਚ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਸਬੰਧੀ ਕੋਈ ਮੌਕੇ ਦਾ ਗਵਾਹ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਅਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਸੀ. ਬੀ. ਆਈ ਨੇ ਜਾਣ-ਬੁੱਝ ਕੇ ਅਣਜਾਣਤਾ ਕੀਤੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਜਿੰਨਾਂ ਕੇਸਾਂ ਵਿੱਚ ਮੌਕੇ ਦਾ ਕੋਈ ਗਵਾਹ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ ਉੱਥੇ ਹਲਾਤਾਂ ਮੁਤਾਬਕ ਜਾਂਚ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਦੋਸ਼ੀ ਨਾਮਜ਼ਦ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਹਲਾਤ ਇਹ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਡੇਰਾ ਸਿਰਸਾ ਅਤੇ ਸਿੱਖਾਂ ਵਿਚਕਾਰ 2007 ਵਿੱਚ ਡੇਰਾ ਸਿਰਸਾ ਮੁਖੀ ਵੱਲੋਂ ਦਸਮ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦਾ ਸਵਾਂਗ ਰਚਣ ਤੋਂ ਟਕਰਾਅ ਸੀ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਡੇਰਾ ਸਿਰਸਾ ਮੁਖੀ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਸਕਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਲਈ ਸਿੱਖ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੇ ਬਲਾਸਟ ਵੀ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਦੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਪੰਜਾਬ, ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਘਟ ਰਹੇ ਸਨ, ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ੀ ਮੰਨਦਾ ਸੀ। ਸਿੱਖ ਉਸ ਦੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦਾ, ਹਰ ਥਾਂ ਵਿਰੋਧ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਬੇਹੁਦਾ ਫਿਲਮਾਂ ਦਾ ਵੀ ਵਿਰੋਧ ਸਿੱਖਾਂ ਨੇ ਹੀ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਵੱਡੀ ਸਾਜ਼ਿਸ਼ ਤਹਿਤ ਇਹਨਾਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਅੰਜ਼ਾਮ ਦਿੱਤਾ। ਘਟਨਾਵਾਂ ਦੀਆਂ ਤਰੀਕਾਂ, ਹਲਾਤਾਂ ਦੀ ਗਵਾਹੀ; ਡੇਰਾ ਸਿਰਸਾ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ੀ ਸਿੱਧ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਸ ਤਹਿਤ 1 ਜੂਨ 2015 ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਸਰੂਪ ਚੋਰੀ ਹੋਣਾ।  

1 ਜੂਨ ਨੂੰ ਹੀ ਉਸ ਗੁਰੂ-ਘਰ ਵਿੱਚ ਸ਼ੱਕੀਆਂ ਦਾ ਬਾਰ-ਬਾਰ ਆਉਂਣਾ, ਗੁਰੂ-ਘਰ ਸਾਹਮਣੇ ਡੇਰਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਗੁਰਦੇਵ ਇੰਸਾਂ ਦੀ ਦੁਕਾਨ, ਜਿਸ ਦਾ ਕਤਲ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਤੌਰ ’ਤੇ ਕੀਤੀ ਜਾਂਚ ਮੁਤਾਬਕ ਉਸ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ੀ ਮੰਨ ਕੇ ਕੀਤਾ।  18 ਸਤੰਬਰ 2015 ਨੂੰ ਡੇਰਾ ਸਿਰਸਾ ਮੁਖੀ ਦੀ ਫਿਲਮ ਪੰਜਾਬ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਬਾਕੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਣਾ, ਡੇਰਾ ਪਰੇਮੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਧਰਨੇ ਮੁਜ਼ਾਹਰੇ, 23 ਸਤੰਬਰ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਵੀ ਡੇਰਾ ਸਿਰਸਾ ਮੁਖੀ ਦੀ ਫਿਲਮ ਰਿਲੀਜ਼ ਹੋਣਾ, 24/25 ਸਤੰਬਰ 2015 ਨੂੰ ਡੇਰਾ ਸਿਰਸਾ ਪਰੇਮੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਧਮਕੀ ਭਰੇ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਲਾਉਂਣੇ, 24 ਸਤੰਬਰ 2015 ਨੂੰ ਡੇਰਾ ਸਿਰਸਾ ਮੁਖੀ ਨੂੰ 2007 ਦੀ ਘਟਨਾ ਲਈ ਬੇਅਣਖੇ ਜਥੇਦਾਰਾਂ ਵੱਲੋਂ ਮੁਆਫੀ ਦੇਣੀ, 12 ਅਕਤੂਬਰ 2015 ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਅੰਗ; ਬਰਗਾੜੀ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਖਿੱਲਰੇ ਮਿਲਣੇ ਤੇ 17 ਅਕਤੂਬਰ 2015 ਨੂੰ ਡੇਰਾ ਸਿਰਸਾ ਮੁਖੀ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਮੁਆਫੀ ਖਾਰਜ਼ ਹੋਣੀ। ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਹਲਾਤ ਇਸ ਗੱਲ ਵੱਲ ਸਿੱਧਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਸਾਜ਼ਿਸ਼ ਤਹਿਤ ਹੋਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ ਸੂਤਰਧਾਰ ਡੇਰਾ ਸਿਰਸਾ ਮੁਖੀ ਨੂੰ ਇਸ ਸਬੰਧੀ ਕੋਈ ਪੁੱਛ-ਪੜਤਾਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ ਜਦ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਪੁਲਿਸ ਰਿਮਾਂਡ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਉਜਾਗਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਵੱਲੋਂ ਇਹਨਾਂ ਤਿੰਨੇ ਘਟਨਾਵਾਂ ਲਈ ਕਿੰਨੀਆਂ ਟੀਮਾਂ ਬਣਾਈਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ ? ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਟੀਮਾਂ ਦਾ ਆਪਸੀ ਕੋਈ ਸਬੰਧ ਨਾ ਹੀ ਹੋਵੇ ? ਇਹ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੰਮ ਕਰਵਾਇਆ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਕੋਲੋਂ ਹੋਵੇ ਤੇ ਇੰਕਸਾਫ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਤੋਂ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੇ ਹੋਣ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਵਿਗਿਆਨਕ ਜਾਂਚ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸਬੂਤ ਨਾ ਬਣ ਸਕੇ ?

ਬੇਅੰਤ ਸੁਨਿਆਰੇ ਤੋਂ ਅੰਗ 115 ਦੀ ਬਰਾਮਦਗੀ  ?

ਪਿੰਡ ਬਰਗਾੜੀ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ 12 ਅਕਤੂਬਰ 2015 ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਅੰਗ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ 17 ਅਕਤੂਬਰ 2015 ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਕੋਟ ਸੁੱਖੇ ਦੇ ਬੇਅੰਤ ਸੁਨਿਆਰੇ ਕੋਲੋਂ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਅੰਗ 115 ਦੀ ਬਰਾਮਦਗੀ ਕੀਤੀ। ਇਸ ਵਿਅਕਤੀ ਕੋਲ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਅੰਗ ਕਿਵੇਂ ਪਹੁੰਚਾ  ? ਇਹ ਤੱਥ ਵੀ ਜਾਂਚ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਦਾ ਹੈ।      

ਸਾਂਝੀ ਕਲੋਜ਼ਰ ਰਿਪੋਰਟ ਦਾ ਬਣੇਗਾ ਕੀ ?

ਸਭ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇਹੀ ਸਵਾਲ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਹੁਣ ਬੇਅਦਬੀ ਦੇ ਉਕਤ ਤਿੰਨੋਂ ਕੇਸ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਏ ਹਨ ? ਪਰ ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇੱਕ ਗੱਲ ਤਾਂ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਕੇਸਾਂ ਦੀ ਜਾਂਚ ਹੁਣ ਸੀ. ਬੀ. ਆਈ. ਨਹੀਂ ਕਰੇਗੀ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਇਹ ਕੇਸ ਸੀ. ਬੀ. ਆਈ. ਆਦਾਲਤ ਵਿੱਚ ਚੱਲ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸੀ. ਬੀ. ਆਈ. ਕੋਲੋਂ ਹੀ ਜਦੋਂ ਜਾਂਚ ਵਾਪਸ ਲੈ ਲਈ ਗਈ ਹੈ ਤਾਂ ਹੁਣ ਕੇਸ ਸੀ. ਬੀ. ਆਈ. ਮੈਜਿਸਟ੍ਰੇਟ ਮੋਹਾਲੀ ਵੱਲੋਂ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਫਾਈਲ ਵਾਪਸ ਫਰੀਦਕੋਟ ਅਦਾਲਤ ਵਿੱਚ ਭੇਜ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇਗੀ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਫਾਈਲ 2015 ਵਿੱਚ ਸੀ. ਬੀ. ਆਈ. ਨੂੰ ਜਾਂਚ ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਫਰੀਦਕੋਰਟ ਅਦਾਲਤ ਵੱਲੋਂ ਸੀ. ਬੀ. ਆਈ. ਮੈਜਿਸਟ੍ਰੇਟ ਮੋਹਾਲੀ ਨੂੰ ਭੇਜੀ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਜਾਂਚ ਦੀ ਫਾਈਲ ਵੀ ਸੀ. ਬੀ. ਆਈ. ਵੱਲੋਂ ਮੁੜ ਪੰਜਾਬ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਮਿਲ ਜਾਵੇਗੀ। ਦੇਖਣਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਹੁਣ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਅਤੇ ਪੁਲਿਸ ਇਹਨਾਂ ਕੇਸਾਂ ਨੂੰ ਕਿਸ ਪਾਸੇ ਵੱਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਵੇਗੀ ? ਵੈਸੇ ਇਸ ਮੁਲਕ ਵਿੱਚ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਨਿਆਂ ਦੀ ਆਸ ਜ਼ਿਆਦਾ ਨਹੀਂ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਕੌਮਾਂਤਰੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਅੱਗੇ ਰੱਖਣ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਸਭ ਕਾਸੇ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਣਾ ਹੀ ਪੈਣਾ ਹੈ। ਅਸਲ ਗੱਲ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਖਾਲਸਾ ਨਿਆਂ-ਸ਼ਾਸਤਰ ਦੇ ਲਾਗੂ ਹੋਣ ਨਾਲ ਹੀ ਇਨਸਾਫ਼ ਮਿਲ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਬਾਜਾਂ ਵਾਲਾ ਆਪ ਸਹਾਈ ਹੋਵੇ।

-0-

ਦਿੱਲੀ ’ਚ ਭਗਤ ਰਵਿਦਾਸ ਮੰਦਿਰ ਨੂੰ ਢਾਹੁਣ ਦਾ ਸਿੱਖ ਕੋਆਰਡੀਨੇਸ਼ਨ ਕਮੇਟੀ ਈਸਟ ਕੋਸਟ ਵਲੋਂ ਕਰੜਾ ਵਿਰੋਧ

0

ਦਿੱਲੀ ’ਚ ਭਗਤ ਰਵਿਦਾਸ ਮੰਦਿਰ ਨੂੰ ਢਾਹੁਣ ਦਾ ਸਿੱਖ ਕੋਆਰਡੀਨੇਸ਼ਨ ਕਮੇਟੀ ਈਸਟ ਕੋਸਟ ਵਲੋਂ ਕਰੜਾ ਵਿਰੋਧ

ਕੇਂਦਰ ਦੀ ਭਾਜਪਾ ਸਰਕਾਰ ਦੇਸ਼ ਉੱਪਰ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ ਨਾਗਪੁਰ ਦਾ ਏਜੰਡਾ ਲਾਗੂ

ਬੀਤੇ ਦਿਨ ਕੇਂਦਰ ਦੀ ਭਾਜਪਾ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਉਤੇ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਤੁਗਲਕਾਬਾਦ ਵਿਚ ਲਗਭਗ 500 ਸਾਲ ਪੁਰਾਣਾ ਭਗਤ ਰਵਿਦਾਸ ਮੰਦਿਰ ਢਾਹੇ ਜਾਣ ਦੀਆਂ ਖਬਰਾਂ ਨੇ ਜਿੱਥੇ ਦਲਿਤ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਭਾਰੀ ਢੇਸ ਪਹੁੰਚਾਈ ਹੈ ਉੱਥੇ ਸਿੱਖ ਭਾਈਚਾਰੇ ਵਿਚ ਵੀ ਇਸ ਦਾ ਵੱਡਾ ਰੋਸ ਪਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸਿੱਖ ਕੋਆਰਡੀਨੇਸ਼ਨ ਕਮੇਟੀ ਇਸ ਘਟੀਆ ਕਾਰਵਾਈ ਦਾ ਸਖਤ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ ਵਿਰੋਧ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਕਮੇਟੀ ਦੇ ਅਹੁਦੇਦਾਰ ਹਿੰਮਤ ਸਿੰਘ ਨਿਊਯਾਰਕ (ਕੋਆਰਡੀਨੇਟਰ), ਕੇਵਲ ਸਿੰਘ ਸਿੱਧੂ ਪੈਨਸਿਲਵੇਨੀਆਂ (ਖਜਾਨਚੀ), ਹਰਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨਿਊਜਰਸੀ (ਮੀਡੀਆ ਸਪੋਕਸਪਰਸਨ), ਵੀਰ ਸਿੰਘ ਮਾਂਗਟ (ਮੈਂਬਰ), ਦਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਦਿਓ ਵਰਜ਼ੀਨੀਆਂ (ਮੈਂਬਰ) ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਭਗਤ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀ ਦੀ ਬਾਣੀ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੁ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਵਿਚ ਦਰਜ ਹੈ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਹਰ ਸਿੱਖ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬਾਣੀ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।ਇਸ ਲਈ ਜੇਕਰ ਭਗਤ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀ ਦੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਯਾਦਗਾਰ ਨਾਲ ਕੋਈ ਅਣਹੋਣੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸਿੱਖ ਭਾਈਚਾਰੇ ਨੂੰ ਦੁੱਖ ਪਹੁੰਚਣਾ ਸੁਭਾਵਕ ਹੀ ਹੈ। ਆਗਆਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰ ਇਸ ਕਾਰਵਾਈ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਰੋਕਦੀ ਤਾਂ ਇਸ ਨਾਲ ਸਮੁੱਚੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਹਾਲਾਤ ਖਰਾਬ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ ਇਸ ਲਈ ਇਸ ਸਬੰਧੀ ਜਲਦੀ ਤੋਂ ਜਲਦੀ ਰੋਕ ਲਗਾਈ ਜਾਵੇ। ਆਗੂਆਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਭਾਰਤੀ ਜਨਤਾ ਪਾਰਟੀ ਆਰ.ਐੱਸ.ਐੱਸ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰਿਆਂ ਉਤੇ ਚੱਲ ਕੇ ਸਮੁੱਚੇ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਹਿੰਦੀ, ਹਿੰਦੂ, ਹਿੰਦੋਸਤਾਨ ਦਾ ਏਜੰਡਾ ਲਾਗੂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਦਕਿ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ਵਸਦੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਜ਼ਾਦੀ ਨਾਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਊਣ ਦਾ ਹੱਕ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

Issued by: Himmat Singh  Newyork – Coordinator SCCEC Phone: +1 (646) 358-7745

ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਸ਼ਹਿਰ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹਿੰਦੂ ਮਿਥ

0

ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਸ਼ਹਿਰ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹਿੰਦੂ ਮਿਥ

ਗਿਆਨੀ ਅਵਤਾਰ ਸਿੰਘ

ਕਹਿੰਦੇ ਹੈ ਕਿ ਇਥੇ ਵਾਲਮੀਕ ਰਾਮਾਇਣ ਲਿਖੀ ਗਈ। ਸੀਤਾ ਨੇ ਲਵ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ। ਕੱਖਾਂ (ਘਾਹ) ਵਿੱਚ ਜਾਨ ਪਾ ਕੇ ਵਾਲਮੀਕ ਨੇ ਸੀਤਾ ਲਈ ਇਕ ਹੋਰ ਪੁੱਤਰ ਕੁਸ਼ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ।

ਰਾਜਾ ਰਾਮਚੰਦਰ ਨੇ ਅਸ਼ਵਮੇਧ ਯੱਗ ਲਈ ਘੋੜਾ ਛੱਡਿਆ, ਜੋ ਵਾਲਮੀਕ ਆਸ਼ਰਮ ਵੱਲ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਲਵ ਤੇ ਕੁਸ਼ ਨੇ ਉਹ ਫੜ ਲਿਆ, ਲੜਾਈ ਹੋਈ। ਕੁਸ਼ ਤੇ ਲਵ ਨੇ ਰਾਮਚੰਦਰ ਸਮੇਤ ਉਸ ਦੀ 4 ਕਰੋੜ 20 ਲੱਖ ਸੈਨਾ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ। ਪਤੀ ਦੀ ਮੌਤ ਉਪਰੰਤ ਸੀਤਾ ਨੂੰ ਚਿੰਤਤ ਵੇਖ ਵਾਲਮੀਕੀ ਨੇ ਉਨਾਂ ਉਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਛਿੜਕਿਆ ਤੇ ਰਾਮ ਸਮੇਤ ਸਭ ਫੌਜੀ ਜੀਵਤ ਹੋਏ। ਬਾਕੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਲਵ-ਕੁਸ਼ ਨੂੰ ਓਥੇ ਹੀ ਦੱਬਣ ਲਈ ਕਿਹਾ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਪੀ ਕੇ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਰਜਨੀ-ਪਤੀ ਦੇ ਜਨਮਾਂ ਦਾ ਕੋੜ੍ਹ ਦੂਰ ਹੋਇਆ। ਗੁਰੂ ਰਾਮਦਾਸ ਜੀ ਨੂੰ ਇਸ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸ਼ਕਤੀ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਸੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਨਾਮ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਰੱਖਿਆ ਪਰ ਸੱਚ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਸੰਨ 0001 ਈਸਵੀ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵ ਜਨਸੰਖਿਆ ਕੁਲ 20 ਕਰੋੜ ਸੀ, ਰਾਮਚੰਦਰ ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ 2500 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ। ਕੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ‘ਚ ਤਦ 4.20 ਕਰੋੜ ਕੇਵਲ ਫੌਜ ਖੜ ਸਕੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਧੰਨ ਹਨ ਉਹ ਸਿੱਖ ਪ੍ਰਚਾਰਕ ਜੋ ਰਜਨੀ ਦੇ ਪਿਤਾ ਤੋਂ ਉਸ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਇਕ ਕੋਹੜੀ ਨਾਲ ਕਰਵਾ ਕੇ ਦੁਖ ਭੰਜਨੀ ਬੇਰੀ ਦੀ ਮਹਾਨਤਾ ਪ੍ਰਗਟਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਆਖਦੇ ਵੀ ਹਨ ਅਸੀਂ ਹਿੰਦੂ ਨਹੀਂ।

ਸੁਣਿਆ ਤੁਸੀਂ ਗੁਰੂ ਮਾਰਤਾ !

0

ਸੁਣਿਆ ਤੁਸੀਂ ਗੁਰੂ ਮਾਰਤਾ !

                            – ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ, (USA)

“ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਭੈਣ ਜੀ!  ਕੀ ਗੱਲ ਆ ? ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਅੱਖ ਈ ਨਹੀਂ ਰਲ਼ਾਉਂਦੇ ! ਕੱਲ੍ਹ ਭਾ ਜੀ ਵੀ ਪਾਸਾ ਜਿਹਾ ਵੱਟ ਕੇ, ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਈ ਨਿਕਲ਼ ਗਏ। ਸਭ ਰਾਜ਼ੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਤਾਂ ਹੈ ?”

ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਮਿਹਰ ਸਦਕਾ ਸਾਰੇ ਚੜ੍ਹਦੀ ਕਲਾ ‘ਚ ਹਾਂ, ਪਰ ਸਾਡਾ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ਼ ਬੋਲਣ ਨੂੰ ਹੁਣ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦਾ। ਸੱਚੀ ਦੱਸਾਂ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਡਰ ਜਿਹਾ ਲੱਗਦਾ ਆ।

“ਹੈਂਅ ! ਡਰ ਲੱਗਦਾ ? ਆਹ ਕੀ ਗੱਲ ਹੋਈ ! ਨਾ ਅਸੀਂ ਕਿਹੜਾ ਦੁਨਾਲ਼ੀਆਂ ਰੱਖੀਆਂ ਹੋਈਆਂ। ਤੂੰ ਭੈਣ ! ਗੱਲ ਤਾਂ ਦੱਸ ਕਿ ਅਸਲੀ ਮਸਲਾ ਕੀ ਹੈ ?

ਅਸੀਂ ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਗੁਰੂ ਮਾਰਤਾ ! 

ਗੁਰੂ ਤੋਂ ਬੇਮੁਖ ਹੋਏ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਵੀ ਚੰਗੇ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦੇ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਬਚਨ ਹੈ: ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਜੋ ਮੁਹ ਫੇਰੇ; ਤੇ ਵੇਮੁਖ ਬੁਰੇ ਦਿਸੰਨਿ॥ ਅਨਦਿਨੁ ਬਧੇ ਮਾਰੀਅਨਿ; ਫਿਰਿ ਵੇਲਾ ਨਾ ਲਹੰਨਿ॥(ਮ:੩/੨੩੩-੩੪)

“ਗੁਰੂ ਮਾਰਤਾ ! ਮੈਂ ਕੁਛ ਸਮਝੀ ਨਹੀਂ, ਅਸੀਂ ਕਿਹੜਾ ਗੁਰੂ ਮਾਰਤਾ ?”

ਤਾਂ ਫਿਰ ਮਨ ਲਾ ਕੇ ਸੁਣ; ਪੂਰੇ ਗੁਰੂ, ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਲੜ ਛੱਡ ਕੇ ਜੇ ਸਾਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਅਖੌਤੀ ਸਾਧ ਦੇ ਡੇਰੇ ਜਾਣ ਲੱਗ ਪਏ ਤਾਂ ਇਹ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਮਾਰਨਾ ਹੀ ਹੋਇਆ ਨਾ, ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਆਪਣੇ ਮਨਾਂ ‘ਚੋਂ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਹੀ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਨਾ। ਸ਼ਾਇਦ ਤੁਹਾਨੂੰ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਇਹ ਬਚਨ ਚੇਤੇ ਨਹੀਂ ਰਹੇ ਕਿ ਜਿਹੜੇ ਸੱਚੇ ਗੁਰੂ ਵੱਲੋਂ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ ਮੋੜ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਭਟਕਦੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ: ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਜੋ ਮੁਹੁ ਫੇਰੇ; ਓਇ ਭ੍ਰਮਦੇ ਨਾ ਟਿਕੰਨਿ॥ ਧਰਤਿ ਅਸਮਾਨੁ ਨ ਝਲਈ; ਵਿਚਿ ਵਿਸਟਾ ਪਏ ਪਚੰਨਿ॥(ਮ:੩/੨੩੩-੩੪)

ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਮੰਨਣ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੀ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਮੱਤ ਤਿਆਗ ਕੇ, ਆਪਣਾ ਦਿਲ ਤੇ ਸੀਸ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਵੇਚ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਸਮਰੱਥ ਗੁਰੂ ਵੀ ਸ਼ਰਨ ਪਏ ਹੋਏ ਅਜਿਹੇ ਨਿਮਾਣੇ ਸਿੱਖ ਨੂੰ, ਆਪਣੀ ਅਗਵਾਈ ਦੇ ਕੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ਼ ਮਿਲਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਗੁਰ-ਵਾਕ ਹੈ: ਤਨੁ ਮਨੁ ਗੁਰ ਪਹਿ ਵੇਚਿਆ; ਮਨੁ ਦੀਆ ਸਿਰੁ, ਨਾਲਿ॥ ਤ੍ਰਿਭਵਣੁ ਖੋਜਿ ਢੰਢੋਲਿਆ; ਗੁਰਮੁਖਿ ਖੋਜਿ ਨਿਹਾਲਿ॥ ਸਤਗੁਰਿ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਇਆ; ਨਾਨਕ ! ਸੋ ਪ੍ਰਭੁ, ਨਾਲਿ॥ (ਸਿਰੀਰਾਗੁ ਮ:੧/੨੦)
ਤੁਸੀਂ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਹੜੇ ਲਾਲਚ ਕਾਰਨ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਪਿੱਠ ਦੇ ਕੇ, ਕੂੜ ਦੇ ਗਾਹਕ ਬਣ ਗਏ ਹੋ ਪਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਲਿਆ ਆਸਰਾ ਵਿਅਰਥ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਸਿਰਫ਼ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਹੀ ਸਭ ਦਾਤਾਂ ਦੇਣ ਦੇ ਸਮਰੱਥ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਬਚਨ ਹੈ: ਸਭਨਾ ਦਾਤਾ ਏਕੁ ਤੂ; ਮਾਣਸ ਦਾਤਿ ਨ ਹੋਇ ॥ ਜੋ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ, ਸੋ ਥੀਐ; ਰੰਨ, ਕਿ ਰੁੰਨੈ ਹੋਇ ॥ (ਮ:੧/੫੯੫) ਪੰਚਮ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਜੀ ਦੇ ਵੀ ਫੁਰਮਾਨ ਹਨ: ਦਦਾ, ਦਾਤਾ ਏਕੁ ਹੈ; ਸਭ ਕਉ ਦੇਵਨਹਾਰ ॥ ਦੇਂਦੇ ਤੋਟਿ ਨ ਆਵਈ; ਅਗਨਤ ਭਰੇ ਭੰਡਾਰ॥ (ਮ:੫/੨੫੭), ਮਾਨੁਖ ਕੀ ਟੇਕ, ਬ੍ਰਿਥੀ ਸਭ ਜਾਨੁ ॥ ਦੇਵਨ ਕਉ, ਏਕੈ ਭਗਵਾਨੁ ॥ ਜਿਸ ਕੈ ਦੀਐ, ਰਹੈ ਅਘਾਇ ॥ ਬਹੁਰਿ ਨ, ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਲਾਗੈ ਆਇ ॥ ਮਾਰੈ, ਰਾਖੈ, ਏਕੋ ਆਪਿ ॥ ਮਾਨੁਖ ਕੈ, ਕਿਛੁ ਨਾਹੀ ਹਾਥਿ ॥ (ਗਉੜੀ ਸੁਖਮਨੀ ਮ:੫/੨੮੧)

ਨਾਲ਼ੇ ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ ਕਿ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮਨੋਰਥਾਂ ਕਰਕੇ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਵਿਸਾਰਿਆ ਹੈ; ਉਹ ਵੀ ਆਖਰੀ ਵੇਲੇ ਨਹੀਂ ਬਹੁੜਦੇ, ਸੁੱਖ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਸ਼ਬਦ ਗੁਰੂ ਦੀ ਮੱਤ ਧਾਰਨ ਕੀਤਿਆਂ ਹੀ ਮਿਲਦਾ ਹੈ: ਜਿਨ ਕਾਰਣਿ ਗੁਰੂ ਵਿਸਾਰਿਆ; ਸੇ ਨ ਉਪਕਰੇ ਅੰਤੀ ਵਾਰ॥ ਨਾਨਕ ! ਗੁਰਮਤੀ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ; ਬਖਸੇ ਬਖਸਣਹਾਰ॥ (ਮ:੩/੫੯੪)

ਇਹ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇ ਘਰ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਹੀ ਹੈ ਕਿ ਬਖਸ਼ਣਹਾਰ ਗੁਰੂ ਜੀ, ਸ਼ਰਨ ਆਏ ਪਾਪੀ ਨੂੰ ਵੀ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਗਲ਼ ਲਾਉਂਦੇ ਹਨ (ਜੋ ਸਰਣਿ ਆਵੈ, ਤਿਸੁ ਕੰਠਿ ਲਾਵੈ; ਇਹੁ ਬਿਰਦੁ ਸੁਆਮੀ ਸੰਦਾ ॥ ਮ:੫/੫੪੪) ਹਾਲੇ ਵੀ ਵੇਲਾ ਹੈ ! ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਹਰ ਪੱਖੋਂ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਨਕਲੀ ਤੇ ਪਾਖੰਡੀ ਗੁਰੂ ਦੇ ਜਾਲ਼ ‘ਚੋਂ ਨਿਕਲ਼ ਕੇ ਤੁਸੀਂ ਮੁੜ ਸੱਚੇ ਗੁਰੂ, ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਲੜ ਲੱਗੋ। ਸਤਿਗੁਰੂ ਜੀ, ਸੱਚੇ ਦਿਲ ਨਾਲ਼ ਸ਼ਰਨ ‘ਚ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਸਾਰੇ ਗੁਨਾਹ (ਅਉਗੁਣ) ਬਖ਼ਸ਼ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਗੁਰੂ ਰਾਮਦਾਸ ਜੀ ਦੇ ਬਚਨ ਹਨ: ਜੇ ਗੁਰ ਕੀ ਸਰਣੀ, ਫਿਰਿ ਓਹੁ ਆਵੈ; ਤਾ ਪਿਛਲੇ ਅਉਗਣ ਬਖਸਿ ਲਇਆ ॥ (ਮ:੪/੩੦੭) ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਕੀਤੀ ਗਲਤੀ ਕਾਰਨ (ਸੁਚੱਜੇ ਜੀਵਨ ਮਾਰਗ ਤੋਂ ਖੁੰਝ ਕੇ) ਤੁਹਾਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਪਛਤਾਉਣਾ ਹੀ ਪਵੇਗਾ: ਭੋਲਾਵੜੈ ਭੁਲੀ; ਭੁਲਿ ਭੁਲਿ ਪਛੋਤਾਣੀ ॥ ਪਿਰਿ ਛੋਡਿਅੜੀ ਸੁਤੀ; ਪਿਰ ਕੀ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣੀ ॥ (ਮ:੩/੧੧੧੧)

ਆਓ, ਅਸੀਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਮਨ, ਜੀਵਨ ਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵੱਲ ਇੱਕ ਝਾਤ ਮਾਰੀਏ ਤੇ ਵੇਖੀਏ ਕਿ ਕੀ ਅਸੀਂ ਵੀ ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਜੀਵਤ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਜਾਂ ਅਸੀਂ ਵੀ ਗੁਰੂ ਨੂੰ…….. ! ਤੇ ਨਾਲ਼ ਹੀ ਗੁਰੂ ਰਾਮਦਾਸ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਇਹ ਬਚਨ ਵੀ ਯਾਦ ਰੱਖੀਏ: ਨਾਮੁ ਅਮੋਲਕੁ ਰਤਨੁ ਹੈ; ਪੂਰੇ ਸਤਿਗੁਰ ਪਾਸਿ ॥ ਸਤਿਗੁਰ ਸੇਵੈ ਲਗਿਆ; ਕਢਿ ਰਤਨੁ ਦੇਵੈ ਪਰਗਾਸਿ ॥ ਧੰਨੁ ਵਡਭਾਗੀ ਵਡ ਭਾਗੀਆ; ਜੋ ਆਇ ਮਿਲੇ ਗੁਰ ਪਾਸਿ ॥ (ਸਿਰੀਰਾਗੁ ਮ:੪/੪੦)

ਨਾਨਕਸ਼ਾਹੀ ਕੈਲੰਡਰ ਚਰਚਾ ਵਿਚ ਉਠਾਏ ਬੇਲੋੜੇ ਸਵਾਲਾਂ ਦਾ ਜਵਾਬ

0

     ਵਿਰਦੀ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ! ਵੀਚਾਰ ਚਰਚਾ ਦੇ ਜਿਸ ਰਾਹ ਤੁਸੀਂ ਪਏ ਹੋ ਇਸ ਰਾਹ ਪਏ ਆਪਾਂ 100 ਜਨਮ ਵੀ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਅਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਲੱਗੇ ਰਹੀਏ ਤਾਂ ਵੀ ਮੈਂ ਦਾਅਵੇ ਨਾਲ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਆਪਣੀ ਵੀਚਾਰ ਚਰਚਾ ਕਿਸੇ ਤਣ-ਪੱਤਣ ਨਹੀਂ ਲੱਗੇਗੀ। ਤੁਹਾਡੇ ਦੋ ਮੁਢਲੇ ਸ਼ੰਕੇ ਸਨ:- (1) ਪੁਰੇਵਾਲ ਨੇ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੀ ਤੁਕ “ਰਥੁ ਫਿਰੈ, ਛਾਇਆ ਧਨ ਤਾਕੈ ;  ਟੀਡੁ ਲਵੈ, ਮੰਝਿ ਬਾਰੇ ਦੇ ਅਰਥ ਆਪਣੀ ਮਰਜੀ ਨਾਲ ਤ੍ਰੋੜ ਮ੍ਰੋੜ ਕੇ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। (2) ਸੂਰਜ ਦਾ ਰਥ ਕਦੇ ਵੀ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਮੁੜਦਾ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਪੈਂਡੂਲਮ ਵਾਙ ਦੱਖਣ ਤੋਂ ਉੱਤਰ ਜਾਂ ਉੱਤਰ ਤੋਂ ਦੱਖਣ ਨੂੰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਪਹਿਲੇ ਸਵਾਲ ਦੀ ਤੁਹਾਡੀ ਸ਼ੰਕਾ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪ ਜੀ ਅੱਗੇ (੧) ਮਹਾਨ ਕੋਸ਼ ਕ੍ਰਿਤ ਭਾਈ ਕਾਹਨ ਸਿੰਘ ਨਾਭਾ (੨) ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਕੋਸ਼ ਕ੍ਰਿਤ ਡਾ: ਗੁਰਚਰਨ ਸਿੰਘ (੩) ਫ਼ਰੀਦਕੋਟੀ ਟੀਕਾ ਅਤੇ (੪) ਸੰਪ੍ਰਦਾਈ ਟੀਕਾ ‘ਆਦਿ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ’ ਕ੍ਰਿਤ ਸੰਤ ਕਿਰਪਾਲ ਸਿੰਘ; ਰੱਖ ਕੇ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੀਆਂ ਪੁਸਤਕਾਂ/ਪੋਥੀਆਂ ਵਿੱਚ ਉਹੀ ਅਰਥ ਲਿਖੇ ਮਿਲਦੇ ਹਨ ਜੋ ਪੁਰੇਵਾਲ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਕੀਤੇ ਹਨ। ਇਹ ਸਾਰੀਆਂ ਪੁਸਤਕਾਂ/ਪੋਥੀਆਂ ਪੁਰੇਵਾਲ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਵੱਲੋਂ ਨਾਨਕਸ਼ਾਹੀ ਕੈਲੰਡਰ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਲਿਖੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਚਿਰ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀਆਂ ਛਪੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਤੁਹਾਡਾ ਇਹ ਦੋਸ਼ ਬਿਲਕੁਲ ਨਿਰਾਧਾਰ ਹੈ, ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮਰਜੀ ਨਾਲ ਅਰਥ ਬਦਲ ਦਿੱਤੇ ? ਇਹ ਪੁਸਤਕਾਂ ਵਿਖਾਉਣ ਬਾਅਦ ਆਪ ਜੀ ਨੂੰ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਦੱਸਿਆ ਜਾਵੇ ਕਿ ਕੀ ਤੁਹਾਡੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਅਰਥਾਂ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤੀ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ ? ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਤੁਹਾਡੀ ਦੂਸਰੀ ਸ਼ੰਕਾ ਦੂਰ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇਗੀ ਕਿ ਕੀ ਸੂਰਜ ਦਾ ਰਥ ਪਿੱਛੇ ਨੂੰ ਮੁੜਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਪੈਂਡੂਲਮ ਵਾਙ ਆਪਣੀ ਦਿਸ਼ਾ ਬਦਲਦਾ ਹੈ  ?

ਆਪ ਜੀ ਨੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਅਰਥਾਂ ’ਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਕੁਮੈਂਟਸ ਕੀਤਿਆਂ ਦੂਸਰੇ ਸਵਾਲ ਨੂੰ ਦੁਹਰਾ ਦਿੱਤਾ। ਇਹ ਸਮਝਕੇ ਕਿ ਆਪਣੀ ਕਹੀ ਹੋਈ ਗੱਲ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਸੱਚ ਮੰਨਣ ਦੀ ਤੁਹਾਡੇ ਵੱਲੋਂ ਫੜੀ ਜ਼ਿਦ ਕਾਰਨ ਭਾਵੇਂ ਤੁਸੀਂ ਜ਼ਾਹਰਾ ਰੂਪ ’ਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚਾਰ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤੇ ਅਰਥਾਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਜਾਂ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕੇ ਪਰ ਕੋਈ ਕੁਮੈਂਟ ਨਾ ਕੀਤੇ ਜਾਣ, ਦਾ ਭਾਵ ਹੈ ਕਿ ਅਮਲੀ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ; ਇਸ ਲਈ ਤੁਹਾਡੇ ਦੂਸਰੇ ਸਵਾਲ ਦਾ ਉੱਤਰ ਦੇਣ ਲਈ ਬਠਿੰਡਾ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਉੱਤਰੈਣ ਤੋਂ ਦੱਖਨੈਣ ਅਤੇ ਦੱਖਨੈਣ ਤੋਂ ਉੱਤਰੈਣ ਹੋਣ ਦੀ ਉਦਾਹਰਣ ਦੇ ਕੇ ਅਤੇ ਇਸ ਦਾ ਇੱਕ ਚਿੱਤਰ ਬਣਾ ਕੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇਹ ਦੱਸਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਸੂਰਜ ਧਰਤੀ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਆਪਣੇ ਸਥਾਨ ’ਤੇ ਸਥਿਰ ਹੈ ਪਰ ਇਹ ਸਾਨੂੰ ਜ਼ਾਹਰਾ ਤੌਰ ’ਤੇ  Summer & Winter Solistices ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਪੈਂਡੂਲਮ ਵਾਙ ਬਿਲਕੁਲ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੱਖਨੈਣ ਤੋਂ ਉੱਤਰੈਣ ਅਤੇ ਉੱਤਰੈਣ ਤੋਂ ਦੱਖਨੈਣ ਵੱਲ ਦਿਸ਼ਾ ਬਦਲਦਾ ਵਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਸੂਰਜ ਪੂਰਬ ਵਿੱਚੋਂ ਉਦੈ ਹੋ ਕੇ ਪੱਛਮ ਵੱਲ ਚੱਲਦਾ ਅਤੇ ਅਖੀਰ ਪੱਛਮ ਵਿੱਚ ਛੁਪ ਜਾਂਦਾ ਵਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਹੈਰਾਨੀ ਹੋਈ ਕਿ ਆਪਣੀ ਪੱਕੀ ਹੋਈ ਆਦਤ ਅਨੁਸਾਰ ਮੇਰੇ ਜਵਾਬ ’ਤੇ ਕੋਈ ਟਿੱਪਣੀ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਤੁਸੀਂ ਹੇਠ ਲਿਖੇ ਤਿੰਨ ਨਵੇਂ ਸਵਾਲ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਜੇਕਰ ਕਰਨੇ ਹੀ ਸਨ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਖਨੈਣ/ਉੱਤਰੈਣ ਦੇ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਪੈਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਰ ਦੇਣੇ ਚਾਹੀਦਾ ਸਨ। ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਉਸ ਸਮੇਂ ਸੁੱਤੇ ਪਏ ਸੀ ਜਾਂ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਤੁਹਾਡੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਫੂਕ ਮਾਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ? ਵੀਚਾਰ ਚਰਚਾ ਦੌਰਾਨ ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਧਿਰ ਦੂਸਰੀ ਧਿਰ ਵੱਲੋਂ ਦਿੱਤੇ ਜਵਾਬ ਨੂੰ ਨਾ ਮੰਨੇ ਅਤੇ ਨਾ ਮੰਨਣ ਦਾ ਕੋਈ ਠੋਸ ਕਾਰਨ ਦੱਸੇ ਬਿਨਾਂ ਹੀ ਨਵੇਂ ਸਵਾਲ ਕਰਦਾ ਹੀ ਤੁਰਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਕੀ ਇਸ ਨੂੰ ਉਸਾਰੂ ਵੀਚਾਰ ਚਰਚਾ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਲੱਸੀ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਪਾ ਕੇ ਇਸ ਨੂੰ ਇਸ ਕਦਰ ਵਧਾਉਂਦੇ ਹੀ ਜਾਣਾ ਹੈ ਕਿ ‘ਨਾ ਇਹ ਲੱਸੀ ਰਹੇ, ਨਾ ਹੀ ਪਾਣੀ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਮੁਕਦੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ ਕੁਚਰਚਾ ਦੀ ਇਹ ਕੱਚੀ ਘਾਣੀ

ਇਸ ਕੁਚਰਚਾ ਨੂੰ ਉਸਾਰੂ ਚਰਚਾ ਵਿੱਚ ਬਦਲਣ ਦੇ ਆਖਰੀ ਹੰਭਲੇ ਵਜੋਂ ਆਪ ਜੀ ਦੇ ਨਵੇਂ ਸਵਾਲ ਹੂ-ਬਹੂ ਲਿਖ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਸਵਾਲ ਕੀਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਉਮੀਦ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਵੱਲੋਂ ਦਿੱਤੇ ਪਿਛਲੇ ਦੋਵਾਂ ਉੱਤਰਾਂ ਅਤੇ ਹੁਣ ਦਿੱਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਜਵਾਬਾਂ ਨੂੰ ਮੰਨਣ ਜਾਂ ਠੋਸ ਦਲੀਲਾਂ ਦੇ ਆਧਾਰ ’ਤੇ ਰੱਦ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਦੇ ਕਾਰਨ ਦੱਸੇ ਬਿਨਾਂ ਤੁਸੀਂ ਨਵੇਂ ਸਵਾਲਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਧਾ ਕੇ ਚਰਚਾ ਦੀ ਇਸ ਕੱਚੀ ਲੱਸੀ ’ਚ ਪਾਣੀ ਪਾ ਕੇ ਹੋਰ ਵਧਾਉਣ ਤੋਂ ਗੁਰੇਜ ਕਰੋਗੇ। ਆਪ ਜੀ ਦੇ ਨਵੇਂ ਸਵਾਲ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਉੱਤਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਸਵਾਲ ਹੇਠਾਂ ਦਰਜ ਹਨ:

ਕਿਰਪਾਲ ਸਿੰਘ ਜੀ! ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਤਿੰਨ ਛੋਟੇ ਛੋਟੇ ਸਵਾਲਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਦੀ ਖੇਚਲ ਕਰੋ-

ਆਪ ਜੀ ਦਾ ਸਵਾਲ ਨੰ: 1.  ਤੁਸੀਂ ਫਰੀਦਕੋਟੀ ਟੀਕੇ ਨੂੰ ਸਹੀ/ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਮੰਨਦੇ ਹੋ ?

ਮੇਰਾ ਜਵਾਬ : ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਦਵਾਨ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤੀ ਮਿਹਨਤ ਨੂੰ ਤੁਸੀਂ ਇੱਕੇ ਸੱਟੇ ਨਾ ਰੱਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਸ ਦੇ 100% ਸਹੀ ਹੋਣ ਦੀ ਮੋਹਰ ਲਾ ਸਕਦੇ ਹੋ।

ਜਿੱਥੋਂ ਤੱਕ ਮੇਰਾ ਸਬੰਧ ਹੈ ਮੈਂ ਫ਼ਰੀਦਕੋਟੀ ਟੀਕੇ ’ਚ ‘ਰਥੁ ਫਿਰੈ’ ਦੇ ਕੀਤੇ ਅਰਥਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਆਧਾਰ ’ਤੇ ਸਹੀ ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਵੀ ਕਈ ਥਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਹੀ ਅਰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਵਰਤਿਆ ਹੈ। ਮਿਸਾਲ ਦੇ ਤੌਰ ’ਤੇ

(i) ਧੁਰਿ ਲਿਖਿਆ ਪਰਵਾਣਾ ‘ਫਿਰੈ’ ਨਾਹੀ ; ਗੁਰੁ ਜਾਇ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭ ਪਾਸਿ ਜੀਉ – ਰਾਮਕਲੀ ਸਦ (ਬਾਬਾ ਸੁੰਦਰ ਜੀ)/੯੨੩)

(ii) ਜਿਉ ਜਿਉ, ਨਾਮਾ ਹਰਿ ਗੁਣ ਉਚਰੈ ਭਗਤ ਜਨਾਂ ਕਉ ਦੇਹੁਰਾ ‘ਫਿਰੈ’ – ਭੈਰਉ, ਭਗਤ ਨਾਮਦੇਵ ਜੀ/੧੧੬੪)

(iii) ਜਉ ਗੁਰਦੇਉ, ਕੰਧੁ ਨਹੀ ਹਿਰੈ ਜਉ ਗੁਰਦੇਉ, ਦੇਹੁਰਾ ‘ਫਿਰੈ’ – (ਭੈਰਉ, ਭਗਤ ਨਾਮਦੇਵ ਜੀ/੧੧੬੭)

(iv) ਤਿਸੁ ਸਿਉ ਕੈਸਾ ਬੋਲਣਾ ? ਜਿ ਆਪੇ ਜਾਣੈ ਜਾਣੁ ਚੀਰੀ ਜਾ ਕੀ ਨਾ ‘ਫਿਰੈ’ , ਸਾਹਿਬੁ ਸੋ ਪਰਵਾਣੁ ਚੀਰੀ ਜਿਸ ਕੀ ਚਲਣਾ ਮੀਰ ਮਲਕ ਸਲਾਰ ਜੋ ਤਿਸੁ ਭਾਵੈ ਨਾਨਕਾ ! ਸਾਈ, ਭਲੀ ਕਾਰ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹਾ ਚੀਰੀ ਚਲਣਾ ; ਹਥਿ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹਾ ਕਿਛੁ ਨਾਹਿ ਸਾਹਿਬ ਕਾ ਫੁਰਮਾਣੁ ਹੋਇ, ਉਠੀ ਕਰਲੈ ਪਾਹਿ ਜੇਹਾ ਚੀਰੀ ਲਿਖਿਆ, ਤੇਹਾ ਹੁਕਮੁ ਕਮਾਹਿ ਘਲੇ ਆਵਹਿ ਨਾਨਕਾ ! ਸਦੇ ਉਠੀ ਜਾਹਿ –  ਸਾਰੰਗ  ਕੀ ਵਾਰ: ਮ:੨/੧੨੩੯)

ਮੇਰੇ ਸਵਾਲ : (੧)  ਗੁਰਬਾਣੀ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਮੰਨਦੇ ਹੋਏ ਜਿਹੜੇ ਅਰਥ ਤੁਸੀਂ ਉਪ੍ਰੋਕਤ ਚਾਰੇ ਤੁਕਾਂ ਵਿੱਚ ‘ਫਿਰੈ’ ਦੇ ਕਰੋਗੇ ਜੇ ਉਹੀ ਅਰਥ ਫ਼ਰੀਦਕੋਟੀ ਟੀਕੇ ਵਿੱਚ ‘ਰਥੁ ਫਿਰੈ ਦੇ ਕੀਤੇ ਹਨ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਅਰਥਾਂ ਨੂੰ ਤੁਸੀਂ ਗਲਤ ਕਿਵੇਂ ਮੰਨਦੇ ਹੋ ?

(੨) ਚਾਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੇਵਲ ਇੱਕ ਫ਼ਰੀਦਕੋਟੀ ਟੀਕੇ ਦਾ ਜਿਕਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਭਾਵ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਸੰਪ੍ਰਦਾਈ ਟੀਕੇ ਅਤੇ ਭਾਈ ਕਾਹਨ ਸਿੰਘ ਨਾਭਾ ਤੇ ਡਾ: ਗੁਰਚਰਨ ਸਿੰਘ ਦੇ ਕੋਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਦਿੱਤੇ ਅਰਥਾਂ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ?

(੩) ਜੇ ਕਰ ਬਾਕੀ ਤਿੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਦਿੱਤੇ ਅਰਥਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਸਹਿਮਤ ਨਹੀ ਹੋ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜਿਕਰ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ? ਕੀ ਇਸੇ ਕਾਰਨ ਕਿ ਇਸ ਇੱਕ ਦਾ ਜਵਾਬ ਲੈ ਕੇ ਉਸ ਸਬੰਧੀ ਚੁੱਪ ਧਾਰ ਲਵੋਗੇ ਅਤੇ ਫਿਰ ਵਾਰੋ ਵਾਰੀ ਬਾਕੀ ਤਿੰਨਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਮਾਣਿਕਤਾ ਸਬੰਧੀ ਸਵਾਲ ਉਠਾ ਕੇ ਲੱਸੀ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਪਾਉਣਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣਾ ਹੈ ?

(੪) ਫ਼ਰੀਦਕੋਟੀ ਟੀਕੇ ’ਚੋਂ ਇੱਕ ਤੁਕ ਦਾ ਮੇਰੇ ਵੱਲੋਂ ਹਵਾਲਾ ਦਿੱਤੇ ਜਾਣ ’ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਪੁੱਛ ਲਿਆ ਕਿ ਕੀ ਮੈਂ ਫ਼ਰੀਦਕੋਟੀ ਟੀਕੇ ਨੂੰ ਸਹੀ ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪ ਜੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਸਵਾਲਾਂ ਦਾ ਵਿਸਥਾਰ ਸਹਿਤ ਜਵਾਬ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਹੁਣ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਸਵਾਲ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਨਾਨਕਸ਼ਾਹੀ ਕੈਲੰਡਰ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਦੀ ਆਪਣੀ ਦਲੀਲ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਡਾ: ਹਰਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਦਿਲਗੀਰ ਦੀ ਫੇਸ-ਬੁੱਕ ’ਚੋਂ ਕੁਝ ਅੰਸ਼ ਕਾਪੀ-ਪੇਸਟ ਕੀਤੇ ਸਨ ਇਸ ਲਈ ਸਪਸ਼ਟ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਦੱਸੋ ਕਿ ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਡਾ: ਦਿਲਗੀਰ ਦੀ ਹਰ ਪੁਸਤਕ ਅਤੇ ਫੇਸ-ਬੁੱਕ ਦੀ ਹਰ ਪੋਸਟ ਨੂੰ 100% ਸਹੀ ਮੰਨਦੇ ਹੋ ? ਮੈਨੂੰ ਪੂਰਾ ਯਕੀਨ ਹੈ ਕਿ ਨਾ ਹੀ ਤੁਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹਰ ਲਿਖਤ ਨਾਲ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਸ ਵੱਲੋਂ ਤਜਵੀਜ਼ ਕੀਤੇ ਨਾਨਕਸ਼ਾਹੀ ਕੈਲੰਡਰ ਨਾਲ ਵੀ ਸਹਿਮਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਵੱਲੋਂ ਸਭ ਤੋਂ ਸ਼ੁੱਧ ਮੰਨੇ ਜਾ ਰਹੇ ਬਿਕ੍ਰਮੀ ਕੈਲੰਡਰ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਆਦਤ ਵੀ ਬਿਲਕੁਲ ਤੁਹਾਡੇ ਵਾਲੀ ਹੈ ਕਿ ਜੋ ਵੀ ਨਾਨਕਸ਼ਾਹੀ ਕੈਲੰਡਰ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਦਾ ਹੈ ਉਸ ਦੀ ਮੱਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਆਪਣੀ ਫੇਸ-ਬੁੱਕ ’ਚ ਸੰਨ 2015 ਦੀ ਇਹ ਪੋਸਟ ਚਲਦੀ ਵੀਚਾਰ ’ਚ ਘਸੋੜ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਤੁਹਾਡੇ ਵਰਗਾ ਬੰਦਾ ਉਸ ਵਿੱਚੋਂ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਫਿੱਟ ਬੈਠਦੇ ਅੰਸ਼ਾਂ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਤੁਹਾਡੇ ਵੱਲੋਂ ਕਾਪੀ-ਪੇਸਟ ਕੀਤੀ ਡਾ: ਡਿਲਗੀਰ ਦੀ ਉਸ ਪੋਸਟ ’ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਿਛਲੇ ਲੇਖ ’ਚ ਅਨੇਕਾਂ ਸਵਾਲ ਖੜ੍ਹੇ ਕੀਤੇ ਸਨ। ਉਸ ਦੀ ਆਦਤ ਵੀ ਬਿਲਕੁਲ ਤੁਹਾਡੇ ਵਾਲੀ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਉਸ ਨੇ ਵੀ ਅੱਜ ਤੱਕ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦੇਣਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਰ ਆਪਣੀ ਇਸ ਆਦਤ ਤੋਂ ਬਾਜ਼ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆਉਣਾ ਅਤੇ ਸਮੇਂ ਸਮੇਂ ’ਤੇ ਆਪਣੀ ਉਸੇ ਪੋਸਟ ਨੂੰ ਰੀਨਿਊ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਵਰਗਿਆਂ ਨੇ ਬਿਨਾਂ ਸੋਚੇ ਸਮਝੇ ਆਪਣੇ ਹੱਕ ’ਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਦਿੰਦੇ ਹੀ ਰਹਿਣਾ ਹੈ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਾਨੋ ਮਾਰਨ ਦੀ ਧਮਕੀ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਹਰਨਾਮ ਸਿੰਘ ਧੁੰਮਾ ਵੀ ਸੰਨ 2009 ’ਚ ਸਪੋਕਸਮੈਨ ਵਿੱਚ ਡਾ: ਦਿਲਗੀਰ ਦੀ ਛਪੀ ਖ਼ਬਰ ਜਥੇਦਾਰਾਂ ਅਤੇ ਪ੍ਰੈੱਸ ਮੀਡੀਏ ਨੂੰ ਵਿਖਾ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ ਵੇਖਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਆਹ ਵੇਖੋ ਸਪੋਕਸਮੈਨ ਅਤੇ ਡਾ: ਦਿਲਗੀਰ ਵੀ ਨਾਨਕਸ਼ਾਹੀ ਕੈਲੰਡਰ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਦਾ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਸਿਰੇ ਤੋਂ ਗਲਤ ਹੈ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਇਸ ਨੂੰ ਫੌਰਨ ਰੱਦ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਤੁਹਾਡਾ ਸਵਾਲ ਨੰ: 2.  ਤੁਸੀਂ ਪ੍ਰੋ: ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੇ ਅਰਥਾਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੇ ?

ਮੇਰਾ ਉੱਤਰ: ਹਾਂ ਜੀ ਮੈਂ ਪ੍ਰੋ: ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ ਜੀ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤੇ ਅਰਥਾਂ, ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿਆਕਰਣ ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ ਕਾਫੀ ਹੱਦ ਤੱਕ ਠੀਕ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ। ਪ੍ਰੋ: ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ ਜੀ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤਾ ਕੰਮ, ਕੌਮ ਨੂੰ ਮਹਾਨ ਦੇਣ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਭੁਲਾਇਆ ਜਾਂ ਅਣਡਿੱਠ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ, ਪਰ ਇਸ ਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤੇ ਸਾਰੇ ਅਰਥਾਂ ਨੂੰ 100% ਸਹੀ ਮੰਨਣ ਦਾ ਪਾਬੰਦ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਹਾਡੇ ਆਪਣੇ ਹੀ ਸਵਾਲ ਨੰ: 3. ਦਾ ਭਾਵ ਹੈ ਕਿ ‘ਕੋਈ ਵੀ ਟੀਕਾਕਾਰ ਸਾਡਾ ਗੁਰੂ ਨਹੀਂ ਹੈ ?’ ਪ੍ਰੋ: ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ ਜੀ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤੇ ਅਰਥਾਂ ਵਿੱਚੋਂ 5-10% ਅਰਥਾਂ ਨਾਲ ਅਸਹਿਮਤੀ ਜਤਾਉਣ ਦਾ ਇਹ ਕਦਾਚਿਤ ਭਾਵ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰੇ ਤੋਂ ਨਕਾਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਫ਼ਰੀਦਕੋਟੀ ਟੀਕੇ ਅਤੇ ਪੁਰੇਵਾਲ ਸਾਹਿਬ ਵੱਲੋਂ ਕੈਲੰਡਰ ਸਬੰਧੀ ਕੀਤੇ ਕੰਮ ਨੂੰ ਮੁੱਢੋਂ ਹੀ ਨਕਾਰ ਰਹੇ ਹੋ।

ਤੁਹਾਡਾ ਸਵਾਲ ਨੰ: 3. ਕੋਈ ਵੀ ਟੀਕਾਕਾਰ ਸਾਡਾ ਗੁਰੂ ਹੈ ? ਜੇ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਗੁਰਬਾਣੀ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਸਹੀ ਅਰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਸਮਝਣਾ ਹੈ ਜਾਂ ਜਿਹੜੇ ਟੀਕਾਕਾਰ ਦੇ ਅਰਥ ਸਾਡਾ ਨਿਜੀ ਮਕਸਦ ਪੂਰਾ ਕਰਦਾ ਹੋਵੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵਰਤ ਕੇ ਆਪਣਾ ਮਕਸਦ ਪੂਰਾ ਕਰ ਲਓ ?

ਮੇਰਾ ਉੱਤਰ : ਵਿਰਦੀ ਸਾਹਿਬ ਜੀ, ਤੁਹਾਡੇ ਵਾਙ ਬਿਨਾਂ ਸੋਚੋ ਸਮਝੇ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟ ਕੇ ਨਾ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਟੀਕਾਕਾਰ ਜਾਂ ਵਿਦਵਾਨ ਨੂੰ ਸਿਰੇ ਤੋਂ ਨਕਾਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਿਸੇ ਵਿਦਵਾਨ ਨੂੰ 100% ਠੀਕ ਮੰਨ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੰਨਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਪ੍ਰੋ: ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੂੰ ਮੰਨ ਰਹੇ ਹੋ। ਪ੍ਰੋ: ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ ਜੀ ਅਤੇ ਭਾਈ ਕਾਹਨ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨਾਭਾ ਦਾ ਮੈਂ ਦਿਲੋਂ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਗੁਰਮਤਿ ਸਬੰਧੀ ਜਿੰਨਾ ਕੰਮ ਇਹ ਦੋ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਨੇ ਕੀਤਾ ਹੈ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੇ ਕੀਤਾ ਹੋਵੇ, ਪਰ ਇਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਜਿਨੀ ਕੁ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਬੁੱਧੀ ਬਖ਼ਸ਼ੀ ਹੈ ਉਸ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਕੇ ਠੀਕ ਗਲਤ ਦੀ ਪਛਾਣ ਕਰਕੇ ਠੀਕ ਨੂੰ ਅਪਣਾਅ ਲੈਣ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵੀ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹੋਰ ਵਿਦਵਾਨ ਦੀ ਕ੍ਰਿਤ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਵੇ।

ਤੁਹਾਡੇ ਸਵਾਲ ਦੇ ਦੂਸਰੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰੱਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਸ: ਪਾਲ ਸਿੰਘ ਪੁਰੇਵਾਲ ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਲੋਂ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ ਨਾਨਕਸ਼ਾਹੀ ਕੈਲੰਡਰ ਦੇ ਸਮਰਥਕ ਗੁਰਬਾਣੀ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਸਹੀ ਅਰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਸਮਝਣ ਦੀ ਥਾਂ, ਜਿਹੜੇ ਟੀਕਾਕਾਰ ਦੇ ਅਰਥ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਨਿਜੀ ਮਕਸਦ ਪੂਰਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਉਸ ਨੂੰ ਵਰਤਕੇ ਆਪਣਾ ਮਕਸਦ ਪੂਰਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ।

ਮੇਰੇ ਵੱਲੋ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸਵਾਲ:  (੧) ਮੇਰਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਚੈਲੰਜ ਹੈ ਕਿ ਜਾਂ ਤਾਂ ਆਪਣਾ ਇਹ ਦੋਸ਼ ਸਿੱਧ ਕਰੋ ਤੇ ਦੱਸੋ ਕਿ ਪੁਰੇਵਾਲ ਅਤੇ ਸਮਰਥਕਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕਿਹੜੇ ਨਿਜੀ ਮਕਸਦ ਪੂਰੇ ਕੀਤੇ ? ਜਾਂ ਕਿਹੜਾ ਆਰਥਿਕ ਲਾਭ ਖੱਟਿਆ ਹੈ ? ਕੀ ਨਾਨਕਸ਼ਾਹੀ ਕੈਲੰਡਰ ਦੀ ਲੋੜ ਕੇਵਲ ਪੁਰੇਵਾਲ ਨੂੰ ਹੈ ਜਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਵਰਗੇ ਥੋੜੇ ਜਿਹੇ ਅੜਿਕਾ ਸਿੰਘਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਬਾਕੀ ਦੀ ਸਮੁੱਚੀ ਕੌਮ ਲਈ ਇਹ ਕੌਮੀ ਮੁੱਦਾ ਹੈ ?

(੨) ਆਪ ਜੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਨੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਗੱਲ ਅਧਿਆਤਮਿਕਤਾ ਦੀ ਕੀਤੀ ਹੈ ਪਰ ਇਸ ਲਈ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਦੁਨਿਆਵੀ ਦਿੱਤੀਆਂ ਹਨ ਤਾਂ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਸੌਖਿਆ ਹੀ ਸਮਝ ਵਿੱਚ ਆ ਸਕੇ। ਇੱਥੇ ਇਹ ਕਹਿਣਾ ਵੀ ਅਤਿਕਥਨੀ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗੀ ਕਿ ਸਤਿਗੁਰੂ ਵੱਲੋਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਦੁਨਿਆਵੀ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਜਿੱਥੇ ਦੁਨਿਆਵੀ ਤੌਰ ’ਤੇ ਪਰਖਿਆਂ ਪੂਰਨ ਤੌਰ ’ਤੇ ਸੱਚ ਹੋ ਨਿਬੜਦੀਆਂ ਹਨ ਉੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅੰਤ੍ਰੀਵ ਭਾਵਾਂ ਰਾਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਅਧਿਆਤਮਿਕਤਾ ਦੇ ਤੌਰ ’ਤੇ ਵੀ ਸੱਚ ਸਾਬਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ : ਦੋਹਾਗਣੀ ਪਿਰ ਕੀ ਸਾਰ ਜਾਣਹੀ ; ਕਿਆ ਕਰਿ ਕਰਹਿ ਸੀਗਾਰੁ  ? ਦੇ ਅਰਥ ਭਾਵ ਸੰਸਾਰਕ ਅਤੇ ਅਧਿਆਤਮਕ ਦੋਵੇਂ ਰੂਪਾਂ ’ਚ ਸੱਚ ਹੋ ਨਿਬੜਦੇ ਹਨ । ਇਸੇ ਕਾਰਨ ਤਾਂ ਗੁਰਬਾਣੀ ’ਚ ਦਰਜ ਹੈ : “ਨਾਨਕ ! ਦਾਸੁ, ਮੁਖ ਤੇ ਜੋ ਬੋਲੈ ; ਈਹਾ ਊਹਾ ਸਚੁ ਹੋਵੈ (ਧਨਾਸਰੀ ਮ:੫/੧੯); “ਹਲਤੁ ਪਲਤੁ, ਪ੍ਰਭ ਦੋਵੈ ਸਵਾਰੇ ; ਹਮਰਾ, ਗੁਣੁ ਅਵਗੁਣੁ ਨ ਬੀਚਾਰਿਆ ਅਟਲ ਬਚਨੁ, ਨਾਨਕ ! ਗੁਰ ! ਤੇਰਾ ; ਸਫਲ ਕਰੁ, ਮਸਤਕਿ ਧਾਰਿਆ (ਸੋਰਠਿ ਮ:੫/੬੨੧) ਬੇਨਤੀ ਹੈ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਤੁਕਾਂ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਕੇ ਤੁਹਾਡੇ ਅਨੁਸਾਰ ਤੁਖਾਰੀ ਬਾਰਹਮਾਹਾ (ਮ:੧) ਦੇ ਅੱਠਵੇਂ ਸੰਪੂਰਨ ਪਦੇ “ਆਸਾੜੁ ਭਲਾ, ਸੂਰਜੁ ਗਗਨਿ ਤਪੈ ਧਰਤੀ ਦੂਖ ਸਹੈ, ਸੋਖੈ, ਅਗਨਿ ਭਖੈ ਅਗਨਿ ਰਸੁ ਸੋਖੈ, ਮਰੀਐ ਧੋਖੈ ; ਭੀ ਸੋ ਕਿਰਤੁ ਨ ਹਾਰੇ ਰਥੁ ਫਿਰੈ, ਛਾਇਆ ਧਨ ਤਾਕੈ ; ਟੀਡੁ ਲਵੈ ਮੰਝਿ ਬਾਰੇ ਅਵਗਣ ਬਾਧਿ ਚਲੀ, ਦੁਖੁ ਆਗੈ ; ਸੁਖੁ ਤਿਸੁ, ਸਾਚੁ ਸਮਾਲੇ ਨਾਨਕ ! ਜਿਸ ਨੋ ਇਹੁ ਮਨੁ ਦੀਆ ; ਮਰਣੁ ਜੀਵਣੁ ਪ੍ਰਭ ਨਾਲੇ   ਦੇ ਜੋ ਗੁਰਮਤਿ ਅਨੁਸਾਰੀ ਅਰਥ ਤੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦਾ ਅੰਤ੍ਰੀਵ ਭਾਵ ਹੈ ਉਹ ਲਿਖ ਭੇਜਣਾ ਫਿਰ ਪੁਰੇਵਾਲ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਵੱਲੋਂ ਚਿਤਵੇ ਸੰਪੂਰਨ ਅਰਥਾਂ ਨਾਲ ਮੇਲ ਕਰ ਕੇ ਦੱਸਿਓ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤੇ ਅਰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਕੀ ਕਮੀ ਰਹਿ ਗਈ ਹੈ ?

ਆਖਰੀ ਸਵਾਲ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੀ ਭਾਸ਼ਾ ’ਤੇ ਇਤਰਾਜ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵਿਰਦੀ ਜੀਓ ! ਕੀ ਕਦੀ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਭਾਸ਼ਾ ਨੂੰ ਦਿਲਗੀਰ ਦੀਆਂ ਉਹ ਪੋਸਟਾਂ ਵਿਚ ਵਰਤੀ ਭਾਸ਼ਾ ਨਾਲ ਤੁਲਨਾ ਕਰਕੇ ਵੇਖਿਆ ਹੈ, ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਭੁਗਤਾਉਣ ਲਈ ਸ਼ੇਅਰ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ ? ਜੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਕਈ ਗੁਣਾਂ ਘਟੀਆ ਭਾਸ਼ਾ ’ਤੇ ਕੋਈ ਇਤਰਾਜ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤਾਂ ਇਸ ਦਾ ਇਹੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਵਾਙ ਨਾਨਕਸ਼ਾਹੀ ਕੈਲੰਡਰ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ’ਚ ਭੁਗਤਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ? ਭਾਵ ਜਿਹੜਾ ਵਿਰੋਧਤਾ ਵਿੱਚ ਸਹਾਇਕ ਜਾਪੇ ਉਸ ਦੇ ਅਤਿ ਦਰਜੇ ਦੇ ਘਟੀਆ ਬੋਲ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬੋਲ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਵਿਰੋਧੀ ਵੀਚਾਰਾਂ ਵਾਲੇ ਦੇ ਸਧਾਰਨ ਬੋਲ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਕੁਬੋਲ ?

ਜੇਕਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੇ ਸਵਾਲਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤੇ ਬਿਨਾਂ ਹੀ ਤੁਸੀਂ ਨਵੇਂ ਸਵਾਲਾਂ ਦੀ ਬੁਛਾੜ ਕਰਨਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ ਤਾਂ ਬੇਸ਼ੱਕ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੁਰਾ ਹੀ ਲੱਗੇ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਮਜਬੂਰਨ ਆਪਣੇ ਪੁਰਾਣੇ ਲਫਜ਼ ਦੁਹਰਾਉਣੇ ਪੈਣੇ ਹਨ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਚੰਗੇ ਡਾਕਟਰ ਤੋਂ ਇਲਾਜ ਕਰਵਾਉਣ ਦੀ ਬਹੁਤ ਜਰੂਰਤ ਹੈ। ਅੱਗੋਂ ਮੰਨਣਾਂ ਜਾਂ ਨਾਂ ਮੰਨਣਾ ਤੁਹਾਡੀ ਮਰਜੀ।

ਗੁਰਬਾਣੀ ਸ਼ਬਦਾਰਥਾਂ ’ਚ ਨਾ-ਮਾਤਰ ਅੰਤਰ ਵੀ ਨਾ ਸਮਝ ਲਈ ਵਿਵਾਦ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਸਕਦਾ ਹੈ।

0

ਗੁਰਬਾਣੀ ਸ਼ਬਦਾਰਥਾਂ ’ਚ ਨਾ-ਮਾਤਰ ਅੰਤਰ ਵੀ ਨਾ ਸਮਝ ਲਈ ਵਿਵਾਦ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਸਕਦਾ ਹੈ।

ਗਿਆਨੀ ਅਵਤਾਰ ਸਿੰਘ

(ੳ). ਸੁਖ ਸੇਵਾ ਅੰਦਰਿ ਰਖਿਐ; ਆਪਣੀ ਨਦਰਿ ਕਰਹਿ, ਨਿਸਤਾਰਿ ਜੀਉ ॥ (ਮ: ੧/੭੨) ਤੁਕ ’ਚੋਂ ‘ਰਖਿਐ’ ਸ਼ਬਦ ਦੇ ਟੀਕਾਕਾਰਾਂ ਨੇ ਇਉਂ ਅਰਥ ਕੀਤੇ ਹਨ :

(1). ਆਪਣੀ ਟਹਿਲ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਸਦੀਵੀ ਆਰਾਮ ਟਿਕਾਇਆ ਹੈ, ਆਪਣੀ ਦਇਆ ਧਾਰ ਕੇ ਤੂੰ ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ ਬੰਦ ਖਲਾਸ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈਂ। (ਸ. ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਟੀਕਾਕਾਰ)

(2). ਤੇਰੀ ਸੁਖਦਾਈ ਸੇਵਾ-ਭਗਤੀ ਭਗਤਾਂ ਅੰਦਰ ਟਿਕਣ ਕਰਕੇ ਤੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀ ਮਿਹਰ ਦੀ ਨਿਗਾਹ ਕਰਦਾ ਹੈਂ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਾਰ ਲੰਘਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈਂ। (ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ ਜੀ)

(3). (ਤੇਰੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਮਈ ਬਾਣੀ ਨੂੰ ਹਿਰਦੇ ਅੰਦਰ ਵਸਾਉਣਾ ਇਸ ਸਫਲ ਤੇ ਸਦਾ) ਸੁਖਦਾਈ ਸੇਵਾ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਰੱਖਣ ਨਾਲ (ਤੂੰ) ਆਪਣੀ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਦੁਆਰਾ (ਭਉਜਲ ਤੋਂ) ਪਾਰ ਉਤਾਰਾ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈਂ। (ਗਿਆਨੀ ਹਰਬੰਸ ਸਿੰਘ ਜੀ)

 ਉਕਤ ਤਿੰਨੇ ਟੀਕਾਕਾਰਾਂ ਚੋਂ ਪਹਿਲੇ ਨੇ ਰਖਿਐ ਦੇ ਅਰਥ ਕੀਤੇ ਹਨ ‘ਟਿਕਾਇਆ ਹੈ’, ਦੂਸਰੇ ਨੇ ‘ਟਿਕਣ ਕਰਕੇ’ ਤੇ ਤੀਜੇ ਨੇ ‘ਰੱਖਣ ਨਾਲ਼’ ਅਰਥ ਕੱਢਣ ਲਈ ਲੰਬੀ-ਚੌੜੀ ਭੂਮਿਕਾ ਬਣਾਉਣੀ ਪਈ।

 ਸੋ, ‘‘ਸੁਖ ਸੇਵਾ ਅੰਦਰਿ ਰਖਿਐ; ਆਪਣੀ ਨਦਰਿ ਕਰਹਿ, ਨਿਸਤਾਰਿ ਜੀਉ ॥’’ ਦੇ ਲਿਖਤ ਮੁਤਾਬਕ ਸਰਲ ਅਰਥ ਇਉਂ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ, ‘ਅਨੰਦ ਤੇ ਸੇਵਾ-ਭਗਤੀ ’ਚ ‘ਰੱਖਣ ਕਾਰਨ’ ਤੂੰ ਆਪਣੀ ਮਿਹਰ ਕਰਦਾ ਹੈਂ (ਤਾਂ ਜੋ ਜੀਵ ਸੰਸਾਰ ਤੋਂ) ਪਾਰ ਹੋ ਸਕੇ।’

(ਅ). ਗੁਰਮੁਖਿ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਵਾਚਦਿਆਂ ਵੀ ਮਤਭੇਦ ਪ੍ਰਗਟਾਏ ਗਏ ਹਨ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ ‘‘ਗੁਰਮੁਖਿ ਰਵਹਿ ਸੋਹਾਗਣੀ; ਸੋ ਪ੍ਰਭੁ ਸੇਜ ਭਤਾਰੁ ॥’’ (ਮ: ੧/੨੧) ਤੁਕ ਦੇ ਟੀਕਾਕਾਰਾਂ ਨੇ ਇਉਂ ਅਰਥ ਕੀਤੇ ਹਨ :

(1). ਗੁਰੂ ਦੇ ਰਾਹੇ ਤੁਰਨ ਵਾਲ਼ੀਆਂ ਜੀਵ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਸਿਮਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਪ੍ਰਭੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਸੇਜ ਉੱਤੇ ਬੈਠਦਾ ਹੈ। (ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ)

(2). ਉਹ ਸੁਆਮੀ ਕੰਤ, ਆਪਣੇ ਪਲੰਘ ਉੱਤੇ ਪਵਿੱਤਰ ਤੇ ਪਾਕ-ਦਾਮਨ ਪਤਨੀਆਂ ਨੂੰ ਭੋਗਦਾ ਹੈ। (ਸ. ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ)

(3). ਗੁਰੂ ਦੁਆਰਾ ਸੋਹਾਗਣੀਆਂ ਉਸ ਸੇਜ (ਅੰਤਹਕਰਣ) ਦੇ ਮਾਲਕ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਮਾਣਦੀਆਂ ਹਨ। (ਸ਼ਬਦਾਰਥ)

(4). (ਅਜਿਹੀਆਂ) ਗੁਰਮੁਖ ਸੁਹਾਗਣ (ਜਗਿਆਸੂ) ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ (ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਅਕਹਿ) ਰਸ ਮਾਣਦੀਆਂ ਹਨ (ਕਿਉਂ ਕਿ) ਉਹ ਪ੍ਰਭੂ (ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹਿਰਦੇ ਰੂਪੀ) ਸੇਜ ਦਾ ਮਾਲਕ, (ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ)। (ਗਿਆਨ ਹਰਬੰਸ ਸਿੰਘ)

 ਉਕਤ ਨੰਬਰ 3 ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਬਾਕੀ ਸਭ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਨੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਦਾ ਅਰਥ ਬਹੁ ਵਚਨ (ਗੁਰੂ ਦੇ ਰਾਹੇ ਤੁਰਨ ਵਾਲ਼ੀਆਂ ਜੀਵ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ, ਪਵਿੱਤਰ ਤੇ ਪਾਕ-ਦਾਮਨ ਪਤਨੀਆਂ, (ਅਜਿਹੀਆਂ) ਗੁਰਮੁਖ ਸੁਹਾਗਣ (ਜਗਿਆਸੂ) ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ) ਮੰਨਿਆ ਹੈ, ਜਦ ਕਿ ਗੁਰਬਾਣੀ ’ਚ ਬਹੁ ਵਚਨ ਅੰਤ ਮੁਕਤਾ ਹੈ; ਜੈਸਾ ਕਿ

ਵਾਹੁ ਵਾਹੁ ਗੁਰਮੁਖ ਸਦਾ ਕਰਹਿ; ਮਨਮੁਖ ਮਰਹਿ ਬਿਖੁ ਖਾਇ (ਕੇ) ॥ (ਮ: ੩/੫੧੫)

ਸੋ, ‘‘ਗੁਰਮੁਖਿ ਰਵਹਿ ਸੋਹਾਗਣੀ; ਸੋ ਪ੍ਰਭੁ ਸੇਜ ਭਤਾਰੁ ॥’’ ਦਾ ਸਰਲ ਅਰਥ ਬਣ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ‘ਗੁਰੂ-ਗੁਰੂ, ਸੁਹਾਗਣਾਂ ਹੀ ਉਚਾਰਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਪਤੀ ਪ੍ਰਭੂ ਹਿਰਦੇ ਸੇਜ ਉੱਤੇ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।’

ਧਿਆਨ ਰਹੇ ਕਿ ਗੁਰਬਾਣੀ ’ਚ ‘ਗੁਰਮੁਖਿ’ ਦਾ ਅਰਥ ‘ਗੁਰੂ’ ਵੀ ਹੈ; ਜਿਵੇਂ ਕਿ

(1). ਗੁਰਮੁਖਿ ਉਪਦੇਸੁ; ਦੁਖੁ ਸੁਖੁ ਸਮ ਸਹਤਾ ॥ (ਮ: ੫/੧੩੧) ਭਾਵ ਗੁਰੂ ਦਾ ਹੁਕਮ (ਕਮਾ ਕੇ ਮਨੁੱਖ) ਦੁੱਖ-ਸੁੱਖ ਨੂੰ ਬਰਾਬਰ ਜਾਣਦਾ ਹੈ।

(2). ਨਾਮੈ ਕੀ ਸਭ ਸੇਵਾ ਕਰੈ; ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮੁ ਬੁਝਾਈ ॥ (ਮ: ੩/੪੨੬) ਭਾਵ (ਰੱਬੀ) ਨਾਮ ਦੀ ਸਾਰੇ ਸੇਵਾ-ਭਗਤੀ ਕਰਦੇ ਹਨ (ਪਰ) ਗੁਰੂ ਹੀ (ਇਹ) ਨਾਮ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ਹੈ।

ਭਾਰਤ ਦੇ ਗੁਰੂ ਸਥਾਨਾਂ ਦਾ ਕੁਝ ਵੇਰਵਾ

0

ਭਾਰਤ ਦੇ ਗੁਰੂ ਸਥਾਨਾਂ ਦਾ ਕੁਝ ਵੇਰਵਾ

(ਨੋਟ : ਹੇਠਾਂ ਦਿਤੀ ਗਈ ਗੁਰੂ ਘਰ ਸੂਚੀ ਕਿਸੇ ਸੱਜਣ ਦੀ ਨਾਮ ਰਹਿਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਈ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਕੁਝ ਮਹੱਤਵ ਪੂਰਨ ਜਾਣਕਾਰੀ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਪਾਠਕਾਂ ਲਈ ਵੈੱਬਸਾਇਟ ਉਤੇ ਪਾਈ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ ਅਗਰ ਕੋਈ ਗਲਤੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਹੇਠਾਂ ਟਿਪਣੀ ਜ਼ਰੂਰ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਜੋ ਗ਼ਲਤੀ ਨੂੰ ਦਰੁਸਤ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕੇ, ਜੀ।

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਬਾਬਾ ਅਦਲੀ ਜੀ, ਚੋਲ੍ਹਾ ਸਾਹਿਬ, ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਅਕਾਲ ਚਲਾਣਾ ਸਾਹਿਬ ਭਾਈ ਗੁਰਦਾਸ ਜੀ, ਗੋਇੰਦਵਾਲ ਸਾਹਿਬ, ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਅੰਬ ਸਾਹਿਬ ਭਰੋਵਾਲ, ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਬੀਬੀ ਵੀਰੋ ਜੀ, ਝਬਾਲ, ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਛਾਪੜੀ ਸਾਹਿਬ, ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਚੋਬਾਰਾ ਸਾਹਿਬ, ਗੋਇੰਦਵਾਲ ਸਾਹਿਬ, ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਚੋਲ੍ਹਾ ਸਾਹਿਬ, ਚੋਲ੍ਹਾ, ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਦਮਦਮਾ ਸਾਹਿਬ, ਗੋਇੰਦਵਾਲ ਸਾਹਿਬ, ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਤਰਨ ਤਾਰਨ ਸਾਹਿਬ, ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ, ਖਡੂਰ ਸਾਹਿਬ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਬਾਉਲੀ ਸਾਹਿਬ, ਗੋਇੰਦਵਾਲ ਸਾਹਿਬ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੋਇੰਦਵਾਲ ਸਾਹਿਬ, ਗੋਇੰਦਵਾਲ ਸਾਹਿਬ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਕਾ ਖੂਹ, ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਅੰਗਦ ਦੇਵ ਜੀ, ਤੂੜ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ, ਫਤਿਹਾਬਾਦ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਹਰਗੋਬਿੰਦ ਸਾਹਿਬ ਜੀ, ਚੋਲ੍ਹਾ ਸਾਹਿਬ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਹਰਗੋਬਿੰਦ ਸਾਹਿਬ ਜੀ, ਸੁਰ ਸਿੰਘ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਜਨਮ ਭਗਤ ਸੈਨ ਜੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਜਨਮ ਅਸਥਾਨ ਬਾਬਾ ਦੀਪ ਸਿੰਘ, ਪਹੁਵਿੰਡ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਜਨਮ ਅਸਥਾਨ ਭਾਈ ਬਿਧੀ ਚੰਦ ਜੀ, ਛੀਨਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਜਨਮ ਅਸਥਾਨ ਭਾਈ ਜੇਠਾ ਜੀ, ਸਿਧਵਾਂ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਝੂਲਨੇ ਮਹਲ, ਠਠੀਖਾਰਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਖਡੂਰ ਸਾਹਿਬ, ਖਡੂਰ ਸਾਹਿਬ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਮਾਈ ਭਾਗੋ ਜੀ, ਝ੍ਹਬਾਲ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਮਾਈ ਭਰਾਈ ਸਾਹਿਬ, ਖਡੂਰ ਸਾਹਿਬ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਮੱਲ ਅਖਾੜਾ ਸਾਹਿਬ, ਖਡੂਰ ਸਾਹਿਬ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਮੰਜੀ ਸਾਹਿਬ, ਨਾਰਲੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਮੰਜੀ ਸਾਹਿਬ ਤਰਨ ਤਾਰਨ, ਤਰਨ ਤਾਰਨ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਮੰਜੀ ਸਾਹਿਬ, ਠਠੀਖਾਰਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਪਹਲੀ , ਖਾਲੜਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਤਪ ਅਸਥਾਨ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਦੂਜੀ, ਖਡੂਰ ਸਾਹਿਬ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਤਪਿਆਣਾ ਸਾਹਿਬ, ਖਡੂਰ ਸਾਹਿਬ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਥੜਾ ਸਾਹਿਬ, ਖਡੂਰ ਸਾਹਿਬ

ਹਿਮਾਚਲ ਪ੍ਰਦੇਸ਼

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਪੌੜ ਸਾਹਿਬ, ਬਿਲਾਸਪੁਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਤ੍ਰਿਵੇਣੀ ਸਾਹਿਬ, ਬਿਲਾਸਪੁਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਸੇਹਰਾ ਸਾਹਿਬ, ਬਿਲਾਸਪੁਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਕਾ ਲਾਹੋਰ, ਬਿਲਾਸਪੁਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਭੁੱਡਾ ਸਾਹਿਬ ਬਿਲਾਸਪੁਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਮਨੀਕਰਨ ਸਾਹਿਬ, ਕੁੱਲੂ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ, ਮੰਡੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਦਮਦਮਾ ਸਾਹਿਬ, ਮੰਡੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਰਵਾਲਸਰ ਸਾਹਿਬ, ਰਵਾਲਸਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਕੋਠਾ ਸਾਹਿਬ, ਗੁਰੂ ਕੋਠਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰਪਲਾਹ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਦਸਵੀਂ, ਬਾਥੂ, ਊਨਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ, ਸਲੁਰੀ, ਊਨਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਦਸਵੀਂ ਸਾਹਿਬ, ਸੰਗੜੋਲੀ, ਊਨਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ, ਨਦੌਨ, ਕਾਂਗੜਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਦਸ਼ਮੇਸ਼ ਅਸਥਾਨ, ਨਾਹਨ, ਸਿਰਮੋਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਦਸਤਾਰ ਅਸਥਾਨ ਸਾਹਿਬ, ਪਾਂਉਟਾ ਸਾਹਿਬ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਪਾਉਂਟਾ ਸਾਹਿਬ, ਪਾਉਂਟਾ ਸਾਹਿਬ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਸ਼ੇਰਗਾਹ ਸਾਹਿਬ, ਪਾਉਂਟਾ ਸਾਹਿਬ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਤੀਰ ਗੜੀ ਸਾਹਿਬ, ਪਾਉਂਟਾ ਸਾਹਿਬ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਭੰਗਾਨੀ ਸਾਹਿਬ, ਪਾਉਂਟਾ ਸਾਹਿਬ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਟੋਕਾ ਸਾਹਿਬ ਪਿੰਡ ਟੋਕਾ, ਨਾਹਨ

ਉੱਤਰਾਖੰਡ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਹੇਮਕੁੰਟ ਸਾਹਿਬ, ਚਮੋਲੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਰੀਠਾ ਸਾਹਿਬ, ਚੰਪਾਵਤ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਨਾਨਕ ਵਾੜਾ ਸਾਹਿਬ, ਹਰਿਦਵਾਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੂਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਸਾਹਿਬ, ਹਰਿਦਵਾਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਸੰਤਸਾਗਰ ਬਉਲੀ ਸਾਹਿਬ, ਗੈਂਡੀਖਾਤਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਭੰਡਾਰਾ ਸਾਹਿਬ, ਨਾਨਕਮਤਾ, ਊਧਮ ਸਿੰਘ ਨਗਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਬਾਉਲੀ ਸਾਹਿਬ, ਨਾਨਕਮਤਾ, ਊਧਮ ਸਿੰਘ ਨਗਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਦੁੱਧ ਵਾਲਾ ਖੂਹ, ਨਾਨਕਮਤਾ, ਊਧਮ ਸਿੰਘ ਨਗਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਅਲਮਸਤ ਜੀ, ਨਾਨਕਮਤਾ, ਊਧਮ ਸਿੰਘ ਨਗਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਛੇਵੀਂ ਸਾਹਿਬ, ਨਾਨਕਮਤਾ, ਊਧਮ ਸਿੰਘ ਨਗਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਨਾਨਕ ਮਾਤਾ ਸਾਹਿਬ, ਨਾਨਕਮਤਾ, ਊਧਮ ਸਿੰਘ ਨਗਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਹਰਗੋਬਿੰਦ ਸਾਹਿਬ, ਨਾਨਕਮਤਾ, ਊਧਮ ਸਿੰਘ ਨਗਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਕਿਲਾ ਸਾਹਿਬ, ਬਿਡੋਰਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਨਨਕਾਣਾ ਸਾਹਿਬ, ਕਾਸ਼ੀਪੁਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਨਾਨਕ ਪੂਰੀ ਸਾਹਿਬ, ਟਾਂਡਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਮਾਰ ਜਿਵਾਲਾ ਸਾਹਿਬ, ਟਾਂਡਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ ਸਾਹਿਬ, ਟਾਂਡਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਘਾਟ ਸਾਹਿਬ, ਟਾਂਡਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਚੱਕੀ ਸਾਹਿਬ, ਟਾਂਡਾ

 ਜੰਮੂ ਅਤੇ ਕਸ਼ਮੀਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਮਟਨ ਸਾਹਿਬ, ਮਟਨ, ਅਨੰਤਨਾਗ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਛਟੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਸਾਹਿਬ, ਬਾਰਾਮੁੱਲਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਛਟੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਸਾਹਿਬ, ਸਿੰਘਪੁਰਾ, ਬਾਰਾਮੁੱਲਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਛਟੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਸਾਹਿਬ, ਪਰਮਪੀਲਾ, ਉੜੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਸਾਹਿਬ, ਕਾਰਗਿਲ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਪਥਰ ਸਾਹਿਬ, ਨੀਮੂ, ਲੇਹ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਸਾਹਿਬ, ਲੇਹ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਛਟੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਸਾਹਿਬ, ਰਾਜੌਰੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਜਨਮ ਅਸਥਾਨ ਬਾਬਾ ਬੰਦਾ ਸਿੰਘ ਜੀ ਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ, ਰਾਜੌਰੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਛਟੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਸਾਹਿਬ, ਰਾਜੌਰੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਸਾਹਿਬ, ਅਵੰਤੀਪੁਰਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਸਾਹਿਬ, ਬਿਜਬਿਹਾਰਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਛਟੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਸਾਹਿਬ, ਨਗਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਛਟੀ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਸਾਹਿਬ, ਸ਼ਾਦੀਮਾਰਗ, ਪੁਲਵਾਮਾ

ਕਰਨਾਟਕ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਨਾਨਕਝੀਰਾ ਸਾਹਿਬ, ਬਿਦਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਮਾਈ ਭਾਗੋ ਜੀ, ਜਨਵਾੜਾ

ਅੰਬਾਲਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਬਾਦਸ਼ਾਹੀ ਬਾਗ, ਅੰਬਾਲਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੇਂਦਸਰ ਸਾਹਿਬ, ਭਾਨੋਖੇੜੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੋਬਿੰਦ ਪੁਰਾ ਸਾਹਿਬ, ਅੰਬਾਲਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਹੁਕਮਸਰ ਸਾਹਿਬ, ਅੰਬਾਲਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਹੂਮਾਉ ਪੁਰ ਸਾਹਿਬ, ਅੰਬਾਲਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਲਖਨੋਰ ਸਾਹਿਬ, ਅੰਬਾਲਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਮੰਜੀ ਸਾਹਿਬ, ਅੰਬਾਲਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਮਰਦੋਨ ਸਾਹਿਬ, ਭਾਨੋਖੇੜੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਪੰਜੋਖੜਾ ਸਾਹਿਬ, ਅੰਬਾਲਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਨੋਂਵੀ ਸਾਹਿਬ, ਲੰਗਰ ਚਨੀਂ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਸਤਸੰਗ ਸਾਹਿਬ, ਅੰਬਾਲਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਸੀਸ਼ ਗੰਜ ਸਾਹਿਬ, ਅੰਬਾਲਾ

ਉੱਤਰ ਪ੍ਰਦੇਸ਼

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਕਾ ਤਾਲ ਸਾਹਿਬ, ਆਗਰਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਦੁਖ ਨਿਵਾਰਨ ਸਾਹਿਬ, ਆਗਰਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਦਮਦਮਾ ਸਾਹਿਬ, ਆਗਰਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਮਾਈ ਥਾਨ ਸਾਹਿਬ, ਆਗਰਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਹਾਥੀ ਘਾਟ ਸਾਹਿਬ, ਆਗਰਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਪੱਕੀ ਸੰਗਤ ਸਾਹਿਬ, ਇਲਾਹਾਬਾਦ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦੁਰ, ਬਰੇਲੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਨੋਵੀਂ, ਗੜ ਮੁਕਤੇਸ਼ਵਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਕੋੜੀ ਵਾਲਾ ਘਾਟ ਸਾਹਿਬ, ਬਾਬਰਪੁਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਛੇਵੀਂ ਸਾਹਿਬ, ਨਵਾਬ ਗੰਜ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਹਰਗੋਬਿੰਦ ਸਰ ਸਾਹਿਬ, ਨਵਾਬ ਗੰਜ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦੁਰ, ਸਿਕੰਦਰਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਬੜੀ ਸੰਗਤ ਸਾਹਿਬ, ਬਨਾਰਸ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਬਾਗ ਸਾਹਿਬ, ਬਨਾਰਸ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਹਰਗੋਬਿੰਦ ਸਾਹਿਬ, ਪਿਲੀਭੀਤ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦੁਰ ਨੌਵੀਂ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ, ਛੋਟਾ ਮਿਰਜ਼ਾਪੁਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਬੜੀ ਸੰਗਤ  ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦੁਰ ਸਾਹਿਬ, ਵਾਰਾਨਸੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਛੋਟੀ ਸੰਗਤ ਸਾਹਿਬ, ਵਾਰਾਨਸੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ, ਵਾਰਾਨਸੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਬਾਗ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦੁਰ ਜੀ ਕਾ, ਗੈਂਡਾਖਾਤਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦੁਰ ਸਾਹਿਬ, ਕਾਨਪੁਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਪੂਰਬੀ ਤੋਲਾ ਸਾਹਿਬ, ਇਟਾਵਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਤਪ ਅਸਥਾਨ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦੁਰ ਜੀ, ਜੌਨਪੁਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਚਰਨ ਪਾਦੁਕਾ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ 1 ਤੇ 9, ਨਿਜਾਮਾਬਾਦ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ, ਅਯੁਧ੍ਯਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਬਗੀਚੀ, ਮਥੁਰਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦੁਰ, ਮਥੁਰਾ

 ਬਿਹਾਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ, ਭਾਗਲਪੁਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ, ਮੁੰਗੇਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ, ਗਯਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਤੇਗ ਬਹਾਦਰ ਸਾਹਿਬ, ਲਕਸ਼ਮੀਪੁਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਬਾਲ ਲੀਲਾ ਸਾਹਿਬ ਮੈਨੀ ਸੰਗਤ, ਪਟਨਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗਊ ਘਾਟ ਸਾਹਿਬ, ਪਟਨਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ ਸਾਹਿਬ, ਪਟਨਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਹਾਂਡੀ ਸਾਹਿਬ, ਦਾਨਾਪੁਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਹਰਿਮੰਦਰ ਜੀ ਪਟਨਾ ਸਾਹਿਬ, ਪਟਨਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਕੰਗਨ ਘਾਟ ਸਾਹਿਬ, ਪਟਨਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਸੁਨਾਰ ਟੋਲੀ ਸਾਹਿਬ, ਪਟਨਾ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਚਾਚਾ ਫ਼ਗੁਮਲ ਸਾਹਿਬ, ਸਸਾਰਾਮ, ਰੋਹਟਾਸ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੁਰੂ ਕਾ ਬਾਗ ਸਾਹਿਬ, ਸਸਾਰਾਮ, ਰੋਹਟਾਸ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਟਕਸਾਲ ਸੰਗਤ ਸਾਹਿਬ, ਸਸਾਰਾਮ, ਰੋਹਟਾਸ

ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਬੰਦਾ ਘਾਟ ਸਾਹਿਬ, ਨਾੰਦੇੜ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਭਾਈ ਦਇਆ ਸਿੰਘ ਜੀ ਅਤੇ ਭਾਈ ਧਰਮ ਸਿੰਘ ਜੀ, ਨਾੰਦੇੜ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਚੰਦਨ ਸਾਹਿਬ, ਨਾਦੇੜ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਦਮਦਮਾ ਸਾਹਿਬ, ਬਸਮਥ ਨਗਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਗੋਬਿੰਦ ਬਾਗ ਸਾਹਿਬ, ਨਾਦੇੜ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਹੀਰਾ ਘਾਟ ਸਾਹਿਬ, ਨਾਦੇੜ

ਗੁਰੂਦਵਾਰ ਜਨਮ ਅਸਥਾਨ ਭਗਤ ਨਾਮਦੇਵ ਜੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਮਾਲ ਟੇਕਰੀ ਸਾਹਿਬ, ਨਾਦੇੜ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਮਾਤਾ ਸਾਹਿਬ ਦੇਵਾਂ ਜੀ, ਨਾਦੇੜ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਨਗੀਨਾ ਘਾਟ ਸਾਹਿਬ, ਨਾਦੇੜ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਨਾਨਕ ਪੁਰੀ ਸਾਹਿਬ, ਨਾਦੇੜ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਨਾਨਕਸਰ ਸਾਹਿਬ, ਨਾਦੇੜ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਰਤਨ ਗੜ ਸਾਹਿਬ, ਨਾਦੇੜ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਚਖੰਡ ਹਜੂਰ ਸਾਹਿਬ, ਨਾਦੇੜ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸੰਗਤ ਸਾਹਿਬ, ਨਾੰਦੇੜ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਘਾਟ ਸਾਹਿਬ, ਨਾਦੇੜ

 ਰਾਜਸਥਾਨ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸ਼ੇਰ ਸ਼ਿਕਾਰ ਸਾਹਿਬ, ਮਚਕੁੰਡ, ਧੋਲਪੁਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਹਵਾ ਸਾਹਿਬ, ਸਾਹਵਾ, ਚੁਰੂ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਲੰਗਰ ਸਾਹਿਬ, ਢਾਣੀ ਸਹਾਰਨਾ ਵਾਲੀ, ਚੁਰੂ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਦਸਵੀਂ ਸਾਹਿਬ, ਦੁਰਜੇਵਾਣਾ, ਚੁਰੂ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਦਸਵੀਂ ਸਾਹਿਬ, ਤਾਰਾਨਗਰ, ਚੁਰੂ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਕਬੁਤਰ ਸਾਹਿਬ, ਨੌਹਰ, ਹਨੁਮਾਨਗੜ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸੁਖਾ ਸਿੰਘ ਮਹਿਤਾਬ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ, ਹਨੁਮਾਨਗੜ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਦਸਵੀਂ ਸਾਹਿਬ, ਰਵਾਤਸਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਪਹਿਲੀ ਸਾਹਿਬ, ਕੋਲਾਇਤ, ਬੀਕਾਨੇਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਪਹਿਲੀ ਸਾਹਿਬ, ਪੋਖਰਣ, ਬੀਕਾਨੇਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਦਾਦੂ ਦਵਾਰਾ ਸਾਹਿਬ, ਨਰਾਇਣਾ, ਜੈਪੁਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਪਾਤਸ਼ਾਹੀ ਦਸਵੀਂ ਸਾਹਿਬ, ਪੁਸ਼ਕਰ, ਅਜਮੇਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਧੰਨਾ ਭਗਤ ਸਾਹਿਬ, ਅਜਮੇਰ, ਅਜਮੇਰ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ  ਬੁਡਾ ਜੌਹਰ ਸਾਹਿਬ, ਜੈਤਸਰ, ਗੰਗਾਨਗਰ

ਦਿੱਲੀ

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਬਾਲਾ ਸਹਿਬ (ਦਿੱਲੀ)

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਦਮਦਮਾ ਸਾਹਿਬ (ਦਿੱਲੀ)

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸ਼ਹੀਦੀ ਅਸਥਾਨ ਬਾਬਾ ਬੰਦਾ ਸਿੰਘ ਜੀ ਬਹਾਦਰ (ਦਿੱਲੀ)

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਬੰਗਲਾ ਸਾਹਿਬ (ਦਿੱਲੀ)

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਮਾਤਾ ਸੁੰਦਰ ਕੌਰ ਜੀ (ਦਿੱਲੀ)

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਨਾਨਕ ਪਿਆਓ ਸਾਹਿਬ (ਦਿੱਲੀ)

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਮੋਤੀ ਬਾਗ ਸਾਹਿਬ (ਦਿੱਲੀ)

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਰਕਾਬ ਗੰਜ ਸਾਹਿਬ (ਦਿੱਲੀ)

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸ਼ੀਸ਼ ਗੰਜ ਸ਼ਹਿਬ (ਦਿੱਲੀ)

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਮਜਨੂੰ ਕਾ ਟਿੱਲਾ ਸਾਹਿਬ (ਦਿੱਲੀ)

ਮੱਧ ਪ੍ਰਦੇਸ਼

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਫੂਲ ਬਾਗ ਸਾਹਿਬ (ਗਵਾਲੀਅਰ)

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਦਾਤਾ ਬੰਦੀ ਛੋੜ ਸਾਹਿਬ (ਗਵਾਲੀਅਰ)

ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਬਡੀ ਸੰਗਤ ਸਾਹਿਬ (ਬੁਰਹਾਨਪੁਰ)

ਹਰਨੇਕ ਸਿੰਘ ਨਿਊਜੀਲੈਂਡ ਨੇ ਵਿਚਾਰ ਅਧੂਰੀ ਰਹਿੰਦਿਆਂ ਹੀ ਕੱਟਿਆ ਫੋਨ

0

ਹਰ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਵੀਚਾਰ ਚਰਚਾ ਦਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਚੈਲੰਜ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਬਦਮਾਸ਼ੀ ਭਰੇ ਲਹਿਜੇ ‘ਚ ਬਦਤਮੀਜ਼ੀ ਵਾਲੀ ਸ਼ਬਦਾਵਲੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰ ਕੇ ਉਸ ਦੀ ਬੇਇਜ਼ਤੀ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਹੰਕਾਰੇ ਮਨੁੱਖ ਹਰਨੇਕ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕੀ ਕਦੀ ਐਸਾ ਸੋਚਿਆ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵਿਅਕਤੀ ਅਗੇ ਨਿਰਉੱਤਰ ਹੋ ਕੇ ਚੱਲ ਰਹੀ ਗਲਬਾਤ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਫੋਨ ਕੱਟ ਕੇ ਭੱਜਣਾ ਪਏਗਾ ? ਹੁਣ ਜੇ ਉਸ ਵਿੱਚ ਹਿੰਮਤ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਗਿਆਨੀ ਅਵਤਾਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਵਲੋਂ ਲੇਖ ਨੂੰ ਜੇਕਰ ਉਹ ਨਾਨਕ ਫਲਸਫ਼ੇ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਸਮਝਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੇ ਆਧਾਰ ‘ਤੇ ਲਿਖਤੀ ਜਾਂ ਜਬਾਨੀ ਬੋਲ ਕੇ ਵੀਚਾਰ ਚਰਚਾ ਕਰੇ। ਪਰ ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹਰਨੇਕ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਇਸ ਸਬੰਧੀ ਵੀਚਾਰ ਚਰਚਾ ਕਰਨੀ ਪਏਗੀ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਮਿਸ਼ਨਰੀ ਕਾਲਜ ਅਤੇ ਸੰਪਾਦਕ ਗਿਆਨੀ ਅਵਤਾਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੂੰ ਕਮੀਨੇ ਆਦਿਕ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਿਸ ਆਧਾਰ ‘ਤੇ ਕੀਤੀ ਸੀ? ਜਾਂ ਗਲਤ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਲਈ ਮੁਆਫ਼ੀ ਮੰਗਣੀ ਪਏਗੀ ਅਤੇ ਇਹ ਵੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦਿਵਾਉਣਾ ਪਏਗਾ ਕਿ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਉਹ ਕਦੀ ਵੀ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਲਈ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅਜੋਗ ਸ਼ਬਦਾਵਲੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ ।

ਭਾਈ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੂੰ ਵੀ ਸਤਿਕਾਰ ਸਹਿਤ ਬੇਨਤੀ ਹੈ ਕਿ ਜਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਗਿਆਨੀ ਅਵਤਾਰ ਸਿੰਘ ਜੀ ਵਲੋਂ ਲਿਖੇ ਲੇਖ ਨੂੰ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੇ ਆਧਾਰ ‘ਤੇ ਗਲਤ ਸਾਬਤ ਕਰਨ ਜਾਂ ਫਿਰ ਹਰਨੇਕ ਸਿੰਘ ਦੀ ਵੀਚਾਰਧਾਰਾ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਿੱਛੇ ਹਟ ਕੇ ਸਿੱਖ ਸੰਗਤਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਬਣੇ ਸਤਿਕਾਰ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਦੀ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਨੂੰ ਬਚਾ ਕੇ ਰੱਖਣ ਵਾਲਾ ਰਾਹ ਚੁਣ ਲੈਣ।

ਕਿਰਪਾਲ ਸਿੰਘ ਬਠਿੰਡਾ

Most Viewed Posts