ਸੁਰਤ ਰੁਬਾਈਆਂ
ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ (USA)
ਜਦ ਯਾਦ ਤੁਸਾਂ ਦੀ ਆਉਂਦੀ ਏ। ਮੇਰੀ ਨੀਚਤਾ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਆਉਂਦੀ ਏ ।
ਜਦ ਯਾਦ ਤੁਸਾਂ ਦੀ ਉੱਡਦੀ ਏ। ਆਪਣੀ ਹਸਤੀ ਬਣ ਆਉਂਦੀ ਏ।
ਇਸ ਵਾਰੀ ਯਾਦ ਘੁੱਟ ਫੜ ਲਵਾਂਗਾ। ਹੁਣ ਨੀਚਤਾ ਹੀ ਮਨ ਭਾਉਂਦੀ ਏ ।
ਵੇਲ ਰੁਲਦੀ ਥੱਲੇ ਅੰਗ ਭਨਾਵੇ, ਕੱਢੋ ਇਸ ਜੂਨੀ ‘ਚੋ ਤਰਲੇ ਪਾਵੇ।
ਰੱਸੀ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਮਿਲਿਆ ਜੇਕਰ, ਵਾਹ ! ਕਿਹਾ ਤੇਰਾ ਰੂਪ ਸੁਹਾਵੇ।
ਸੁਰਤ ਦੀ ਨਹੀ ਹੁੰਦੀ ਸਾਰ ਏ। ਸੁਰਤ ਨੇ ਕੀਤਾ ਮਨੁੱਖ ਤਾਰ ਤਾਰ ਏ।
ਸੁਰਤ ਦੇ ਚੱਪੂ ਘੜੇ ਜੇਕਰ ਕੋਈ, ਸੁਰਤ ਹੀ ਕਰਦੀ ਬੇੜਾ ਪਾਰ ਏ।
ਸੁਰਤਾਂ ਦੀ ਕੀ, ਕਹਿੰਦੇ ਹੋ, ਸੁਰਤ ਪਈ ਤਮਾਸ਼ੇ ਕਰਦੀ।
ਚੜ੍ਹਦਾ ਲਹਿੰਦਾ, ਨਾ ਵੇਖੇ, ਟੋਇਆ ਟਿੱਬਾ, ਹਰ ਥਾਂ ਪੱਬ ਹੈ ਧਰਦੀ।
ਸਬੱਬ ਜੇਕਰ ਬਣ ਆਵੇ, ਕੋਈ ਦਇਆ ਦੇ ਘਰ ਆ ਕੇ,
ਗੁੱਝੀ ਰਮਜ਼ ਜਗਾ ਜਾਵੇ, ਸੁਰਤ ਸਾਰ ਬਣ ਆਉਂਦੀ।
ਉੱਡੀ ਅਕਾਸ਼ਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਗੁੱਡੀ, ਥੱਲੇ ਖੜਾ ਡੋਰ ਹਿਲਾਂਵਦਾ।
ਲੱਖਾਂ ਬੁੱਲ੍ਹੇ ਧੱਕਣ ਆ ਕੇ, ਖ਼ਾਲੀ ਹਰ ਕੋਈ ਜਾਂਵਦਾ।
ਉਂਗਲੀ ਆਸਰੇ ਹੋਈ ਖੇਡ ਸਾਰੀ; ਡੋਰ ‘ਚ ਹੁੰਦੀ ਨਾ ਸੁਰਤ ਜੇਕਰ,
ਉਂਗਲ, ਕੀ ਕਰ ਸਕਣਾ ਸੀ ਵਿਚਾਰੀ। ਤਾਂ ਤੇ ਸੁਰਤ ਨੇ ਸਾਰੀ ਰਾਸ ਰਚਾਈ,
ਸੂਰਤ ਹੀ ਬਣਦੀ ਦਾਰੂ, ਸੁਰਤੇ ਮੇਲ ਮਿਲਾਈ।
